Jarenlang werkte Claire (33) als GZ-psycholoog en later docent psychologie. Maar toen kreeg ze zélf last van een depressie. “In mijn hoofd wist ik wel wat er aan de hand was. Het probleem was juist dat ik niet kon voelen.”
“Psychische klachten kunnen iedereen overkomen. Je schaamt je toch ook niet voor kanker?”
Achteraf gezien was ze al lange tijd aan het overleven in plaats van leven, ziet Claire nu. Toch functioneerde ze goed. “Ik had altijd een leuke vriend, een leuke baan, een mooi huis en iedereen vond me aardig.” Maar dan gaat in oktober 2019 haar relatie uit. “Dat was de druppel die de emmer van mijn leven tot dan toe deed overlopen.”
“Er zat altijd al een klein meisje in mij dat zich nooit gezien heeft gevoeld”, verklaart ze. “Dat ik ook me ook niet gezien voelde door mijn ex-vriend, triggerde dat. Ik voelde al wel eerder dat het de verkeerde kant op ging, maar toen stortte ik in. Ik kreeg een depressie, burn-out en later ook alcoholproblemen om mijn gevoelens te vergeten.”
Lees ookMiss Montreal herkende zichzelf niet meer tijdens burn-out: 'Alleen maar gehuild en gekotst'
Haar depressie lijkt andere mensen te verbazen, vertelt de oud-GZ-psycholoog. “Mensen in mijn omgeving zeiden: ‘Hè, jij? Maar je bent psycholoog!’ Dat kon ik er echt niet bij hebben. Ik ben niet alleen psycholoog, maar ook mens. Je kunt het allemaal wel weten, maar dat betekent niet dat je het ook meteen op jezelf kunt toepassen. Maar ik schaamde me wel dat dit mij overkwam.”
“Het zat me heel erg in de weg dat ik psycholoog ben geweest. In therapie wist ik vaak al wat ze gingen vragen of doen. Maar ik kon zelf ook wel redeneren waar het allemaal vandaan kwam. Ik moest juist stoppen met analyseren, minder in mijn hoofd zitten en meer in mijn lijf. Het probleem was mijn gevoel, waarvan ik niet wist wat ik ermee moest. ”
In het begin van haar depressie gaat ze nog wel af en toe werken (“Ik was doodsbang om helemáál geen ritme meer te hebben”), maar na een tijdje lukt ook dat niet meer. Ze ligt in bed of zit op de bank, spendeert veel tijd aan haar telefoon. “Ik kon geen tv kijken, een boek lezen lukte niet. Ik zag alleen de Thuisbezorg-bezorger, van wie ik zelfs een keer bloemen kreeg. Hij wilde me sterkte wensen, omdat ik alleen maar in mijn badjas liep.”
“Tegelijkertijd was ik heel gestrest. Ik liep de hele dag rond als een hert dat in je koplampen kijkt. Mijn zenuwen waren letterlijk zo overbelast dat ik niet meer rustig kon worden, daar had ik begeleiding bij nodig. Ik was een soort Duracell-konijn met een hoofd dat het niet meer deed.”
Eigenlijk wil ze in die periode niet meer verder leven, vertelt Claire. “Het was een rustgevende gedachte dat ik er in 2020 gewoon niet meer zou zijn. Maar zoals veel suïcidale mensen wilde ik niet écht dood. Ik wilde alleen niet op dezelfde manier verder blijven leven. En ergens wist ik ook dat ik eruit kon komen. Anders zou ik ook niet zijn blijven uitreiken naar hulplijnen, zoals 113 of en de Luisterlijn, om mijn omgeving minder te belasten. Ik was net een klein meisje dat gewoon vastgehouden en getroost wilde worden.”
Lees ookLeonie ter Braak voelde zich na de bevalling depressief: 'Bleek dat mijn schildklier nog nauwelijks werkte'
Op een dag ligt ze huilend in bed, radeloos en in paniek. Ze belt met een vriendin en zegt: ‘Ik weet niet meer hoe ik het moet doen. Ik trek het niet meer.’ Haar vriendin zegt: ‘Claire, ik hoop dat je kiest voor het leven.’ “Die opmerking heeft me geraakt”, vertelt Claire. “En in diezelfde week had ik een realisatie. Ik was er altijd voor anderen geweest, had altijd de lasten gedragen, was goed voor iedereen. Het zou toch niet zo zijn dat ik dáárdoor zo uitgeput zou raken dat ik er straks niet meer zou zijn? Dat verdiende ik niet. Toen dacht ik: ik weet nog niet hóe ik het ga doen, maar ik ga leven.”
‘Een knop omzetten’ wil ze het niet noemen: dat is te gemakkelijk gezegd. “Het is eerder een soort innerlijk proces om jezelf op één te zetten. Je moet ervoor kiezen om weer goed voor jezelf te gaan zorgen. Elke seconde is een kans om het anders te doen. Ik stel ook nooit meer iets uit tot 1 januari of komende maandag; ik leef nu.”
Wat haar helpt in haar herstel, is het omarmen van het ‘kleine meisje’ in haar. “We zijn vaak zo kritisch op onszelf”, legt Claire uit. “Maar als je een foto van een jongere jij ziet, heb je daar dan ook een hekel aan? Nee, dan voel je liefde. Niemand wordt geboren met een hekel aan zichzelf. Waarom ben je dan wel zo streng voor de jij van nu? Toen ik naar het kleine meisje in mij ging kijken, kwam er een liefde vrij die me verzachtte. Met zelfliefde kan ik de hele wereld aan.”
“En wat me nog meer heeft geholpen? Fuck it. Dat heeft mijn therapeut me geleerd en heb ik echt honderdduizend keer tegen mezelf gezegd. Fuck it wat andere mensen denken, fuck it dat ze het er niet mee eens zijn. Het is mijn leven en ik bepaal. Want ik gun mezelf een mooi en fijn leven, vanuit de grond van mijn hart.”
Worstel jij zelf met angsten, depressie of andere mentale problemen? Praat (anoniem) met een hulpverlener van MIND Korrelatie via 0900 – 1450 of mindkorrelatie.nl. Heb je last van suïcidale gedachten? Dan kun je anoniem terecht bij 113 Zelfmoordpreventie. Bel gratis naar 0800 – 0113 of chat via 113.nl.
Lees ookMeer dan een partydrug: ketamine ook middel tegen depressie en suïcidaliteit
