Matricide

Wat mij het afgelopen jaar vooral is bijgebleven, is dat we meerdere keren zijn opgeschrikt door matricide. Matricide is het doden van de eigen moeder. En anno 2025 hebben meerdere zonen moederdoding gepleegd. In Nederland ja. Je eigen moeder, de vrouw die onvoorwaardelijk van je houdt, die er altijd voor je is …Onvoorstelbaar voor velen, maar het gebeurt echt.

Zo werd op 9 januari in Landsmeer het lichaam van een 52-jarige vrouw zonder onderbenen gevonden. Ze bleek te zijn doodgeschoten door haar 31-jarige zoon en bovendien was ze zwaar verminkt. Haar kind heeft inmiddels bekend dat hij heeft geschoten, maar kan zich verder niets herinneren.

Volgens hem lachte zijn moeder hem uit toen hij haar beschuldigde van seksueel misbruik tijdens zijn jeugd. En dat lachen, zou voor hem de trigger zijn geweest om haar te doden. Deze in- en intrieste strafzaak gaat volgend jaar verder. Dan wordt bovendien bekend wat de uitkomst is van het onderzoek naar zijn psyche. Overigens zijn de onderbenen van deze moeder, ondanks de vele inspanningen van de politie, nog steeds niet teruggevonden.

Moedermoord

Een paar maanden later sloeg het noodlot opnieuw toe. Deze keer werd op 12 april in Den Haag een 19-jarige jongen aangehouden. Hij wordt verdacht van moord op zijn 42-jarige moeder. Hij zou haar hebben gewurgd en daarna stak hij de ouderlijke woning in brand.

Zijn jongere broertje en zusje wisten te vluchten. Maar hun oudste zus kon niet wegkomen uit het brandende huis, omdat haar 19-jarige broer de voordeur dicht zou hebben gehouden. De jonge vrouw huilde van paniek op het balkon en dacht dat zij de brand niet zou overleven, maar ze werd gelukkig door de brandweer gered.

Hun moeder is kort na aankomst in het ziekenhuis overleden. Dit wordt voor het jongere broertje en de twee zussen dé eerste kerst zonder hun liefdevolle mama. En zonder hun 19-jarige broer …

Niet veel later dit jaar schrikt heel Nederland van het nieuws op 16 april. Die dag was er opnieuw een lugubere moederdoding door een zoon. Deze keer werd een 31-jarige man opgepakt op de A4 bij Delft. Hij had zijn 63-jarige moeder in haar woning in Hellevoetsluis onthoofd achtergelaten. Daarna is hij met haar hoofd, dat hij had verpakt in een IKEA-tas, in zijn blauwe Ford Ka weggereden en onderweg aangehouden.

De agenten die hiermee werden geconfronteerd, zullen dit nooit meer vergeten. Volgens de advocaat van de 31-jarige man is zijn gruwelijke daad het gevolg van een zware psychose. Volgens reacties uit zijn omgeving was zijn moeder bekend met zijn psychische aandoeningen en stond ze altijd voor hem klaar. Die taak zit er nu op, ongewild uiteraard. Mijn hart breekt wanneer ik me in de situatie van deze familie verplaats.

Psychisch lijden

Inmiddels zou deze zoon beseffen wat hij die dag heeft gedaan. En daar ontzettend onder lijden. Begrijpelijk. Want hoe leef je verder met deze wetenschap? Hoe draag je het verlies van je moeder, terwijl je weet dat zij door jouw handen is gestorven, gevangen in een moment van waan?

Dan was er op 7 september dit jaar nog een soortgelijke gebeurtenis, deze keer in Groningen. Daar is een 53-jarige vrouw, die zelf als geestelijk verzorger werkte, door toedoen van haar 29-jarige zoon overleden. Hij zou haar met meer dan tweehonderd prik- en steekwonden om het leven hebben gebracht. Dit alles voltrok zich ’s morgens vroeg in de keuken van haar woning.

Haar twee jongere zonen waren die ochtend ook thuis, maar konden haar niet redden. Het wrange is dat deze moeder kort daarvoor overal hulp had gezocht voor de dader. Haar oudste zoon woonde begeleid vanwege zijn psychische gesteldheid, maar verbleef noodgedwongen, tijdelijk bij moeders in Groningen. Hij was door een conflict met een groepsleider van de kliniek waar hij begeleid woonde een week uit huis gezet. En zijn moeder wilde hem niet op straat laten slapen, dus nam ze hem in huis. Ze belde in de week voor haar dood met meerdere instanties met de vraag of ze haar zoon konden opnemen, maar er was nergens plek voor de 29-jarige man.

Laatste vangnetten

Stuk voor stuk zijn dit allemaal zeer pijnlijke verhalen waar in meerdere gevallen ernstig psychisch lijden een rol speelde. Schizofrenie, psychoses, mogelijk drugsgebruik en zorg die helaas te laat kwam of tekort schoot.

Het allermoeilijkste is dat de daders van deze moedermoorden ook dé nabestaanden zijn. Ze zijn de kinderen van de vrouwen die er altijd voor hen waren.

Als ik dan toch een kerstgedachte mag uitspreken, dan hoop ik vurig dat we in dit land mensen met ernstige psychische aandoeningen eerder zien en sneller helpen. Dat liefdevolle moeders niet langer zelf de laatste vangnetten hoeven te zijn. Want hoe je het ook wendt of keert: elke gedode moeder is er één te veel. En elke tragedie die we hadden kunnen voorkomen, is er een die ons collectief aangaat.

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

'Op slechts een paar meter zat de man die ervan verdacht wordt hun dochter, hun zus, hun geliefde te hebben gedood'Lees ook