Er zijn momenten in een rechtszaal die je niet snel vergeet, aldus Monika van der Marel in haar column. Als nieuwe columnist schrijft ze tweewekelijks op LINDA.nl over strafzaken, onverwachte wendingen en alles wat je tegenkomt wanneer je dagelijks laveert tussen onderwereld en rechtszaal.
Deze week schrijft Monika over de afschuwelijke zaak Bouchra D.. Zij vermoorde in oktober 2021 haar halfzusje tijdens een psychose en streamde alles live op Instagram.
Ohana. Je kent het woord misschien uit de film Lilo & Stitch: Hawaïaans voor familie. Het betekent dat niemand wordt achtergelaten of vergeten. Met precies die woorden eindigt de moeder van Bouchra D. haar spreekrecht tijdens het hoger beroep. Een Disney-quote, tijdens de behandeling van de moord op een halfzus. Die zag ik niet aankomen.
'Op slechts een paar meter zat de man die ervan verdacht wordt hun dochter, hun zus, hun geliefde te hebben gedood'
En toch blijft vooral dát woord hangen. In een zaak die draait om álles wat een familie kan verliezen. Tot 23 oktober 2021 was Bouchra gewoon een jonge vrouw in Den Bosch, wonend met haar moeder en halfzusje Anouk. Maar die avond vertellen stemmen in haar hoofd dat ze Anouk moet doden. En dat doet ze. Met drie messen. Achtentachtig steken. Zelfs het hondje van de buren wordt slachtoffer. Omdat de stemmen zeggen dat het “erger moet”, streamt ze alles live op Instagram.
Kort nadat de politie arriveert, overlijdt Anouk aan haar verwondingen.
Bouchra wordt aangehouden. Tegen haar moeder zegt ze nog: “Anouk staat niet meer op, die is dood.” Die avond raakt hun moeder twee dochters kwijt. Onderzoek wijst later op een ernstige psychose door schizofrenie, gecombineerd met een kwetsbare persoonlijkheid en (te) veel blowen. De rechtbank legt tbs met voorwaarden op; in de volksmond ook wel tbs-light genoemd. Het OM gaat destijds in hoger beroep.
Op 12 november is het zover en start het hoger beroep bij het gerechtshof in Den Bosch. In de zittingszaal heerst een gespannen sfeer, een combinatie van ontroostbaar verdriet, woede en machteloosheid. Bouchra’s ziekte blijkt momenteel onder controle door medicatie. Haar behandeling verloopt goed, zeggen deskundigen. Wel testte ze de afgelopen jaren een paar keer positief op drugsgebruik, maar volgens haar behandelaren is daar een logische verklaring voor: “Geen traject zonder rimpelingen”, benadrukken ze.
De dochter van Inge werd verkracht en vermoord: 'Ze was vreselijk toegetakeld'
Haar moeder en oudere zus laten weten elke dag aan Anouk te denken, maar ze vertellen ook dat ze Bouchra hebben vergeven. Anouks vader zegt dat hij sinds haar dood “is gestopt met leven”. Wanneer Bouchra’s moeder vertelt dat ze trots is op de stappen van haar dochter, hoor ik iemand achter me zachtjes snikken. Bouchra zegt dat resocialiseren bijna onmogelijk is: mensen googelen haar naam en herkennen haar.
Maar terwijl ze dat vertelt, staat er een cameraploeg voor haar neus. Ze maken een documentaire over Bouchra D.. Voor Anouks vader is dat ondraaglijk. Hij bezoekt het graf van zijn dochter niet uit angst de dader daar tegen te komen. En nu wordt het meest dramatische uit zijn leven óók nog vastgelegd op camera.
In de rechtszaal richt hij zich tot de halfzus: “Nooit zal Anouk ouder worden dan twintig. Nooit zal ze een gezin beginnen. Haar dood is onomkeerbaar. Dat zal ik nooit vergeven.”
Bouchra’s zus hoopt dat er in het hoger beroep óók ruimte is voor begrip. Ze vertelt dat een psychische ziekte levens kan verwoesten, zelfs binnen één gezin. “En wij moeten hiermee verder. Niet de maatschappij.”
Ik begrijp dat deze zaak maatschappelijk relevant is. Maar het schuurt. Hard. Alsof er wéér in een wond wordt gesneden die nooit heelt. En ik vraag me af: beseft Bouchra wat deze zichtbaarheid betekent? Dat googelen straks niet meer nodig is, omdat iedereen haar gezicht kent? Ze probeert beter te worden. Ze slikt haar medicatie. Maar begrijpt ze wat een documentaire doet met haar toekomst? Met haar kans op een leven ná de psychose die destijds zelfs het Amerikaanse nieuws haalde?
Op 12 november eist het OM tien jaar cel en tbs met dwangverpleging, maar het gerechtshof oordeelt anders. Vandaag wordt bekend dat ze opnieuw tbs met voorwaarden krijgt. Geen celstraf.
En dat is opnieuw een zware teleurstelling voor Anouks vader en het Openbaar Ministerie. Bouchra kan verder met haar behandeling. En met de documentaire. Maar misschien is het nu moediger om níet alles te laten zien. Om te kiezen voor stilte. Al is het maar voor de vader van Anouk.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Vrouw die halfzus doodstak in Den Bosch 'hoorde stemmen' in haar hoofd
Monika van der Marel werkt als crimeredacteur en verslaggever bij RTL Boulevard. Ze volgt spraakmakende rechtszaken op de voet, houdt feilloos in de gaten welke criminele kopstukken onder de radar verdwijnen en pluist bizarre tips uit tot de laatste draad.
Daarnaast is ze moeder van een zoon die zijn eigen plek in de mediawereld heeft veroverd, en vindt ze haar rust tijdens lange wandelingen met haar labradoodle. Voor LINDA. schrijft Monika over strafzaken, de onverwachte wendingen en alles wat je tegenkomt wanneer je dagelijks laveert tussen onderwereld en rechtszaal.
