Well hello, George Clooney

De eerste keer dat ik George Clooney op tv zag, zal ik nooit vergeten. Ik zat onderuit gezakt op de bank een beetje dom te zappen en belandde per ongeluk in een aflevering van de ziekenhuisserie ER. En daar was-ie ineens, in een volle close-up: kinderarts Doug Ross. Ik ging meteen rechtop zitten. Djezus zeg, wie was dit? Die sexy stem, dat bizar knappe hoofd, die doktersjas. Alles, maar dan ook echt alles klopte aan deze man. Mooie handen, donkere ogen, brede schouders en dan speelde hij ook nog eens een arts die te leuk was met kinderen en verliefd werd op die knappe hoofdzuster Carol.

Ik had een vaste relatie en een baby van een paar maanden, maar sorry hoor, mijn wekelijks momentje met George mocht niemand verstoren. Ik miste geen aflevering en had natuurlijk gewoon een ouderwetse, dikke, vette crush op ’m. Met mijn toenmalige liefde maakte ik zelfs lacherig de afspraak dat als ik ooit in mijn leven de kans zou krijgen een nachtje met George door te brengen, hij dat door de vingers zou zien. (Ik gaf hem trouwens tegelijkertijd toestemming Michelle Pfeiffer eenmalig te beminnen, mocht de gelegenheid zich voordoen, waar ik toen niet van uitging natuurlijk. Waar kom je die nou tegen?)

Linda de Mol, de dievegge: 'Ik rende weg met een hartslag van 190 en misselijk van de zenuwen'Lees ook

Meteen nerveus

Je kunt je voorstellen dat het telefoongesprek waarin Imme Rog van de Postcodeloterij me vertelde dat ze een privéonderhoud met fotoshoot voor me geregeld had met George Clooney in het Amstel Hotel, voelde alsof ik de PostcodeKanjer gewonnen had. Ik moest het echt even op me in laten werken. Ik ging George ontmoeten, mijn god, George! Er schoot van alles door mijn hoofd. Shit, geen permissie van Jeroen dit keer helaas haha, alsof George op mij zit te wachten nu hij net met zo’n bloedmooie vrouw getrouwd is.

Wat ga ik die man in godsnaam vragen in die schamele vijftien minuten die ik voor het interview heb, als we ook nog een kwartier nodig hebben om een mooie cover te schieten (hoewel hij natuurlijk voor een camera niet lelijk te stampen is)? Zou er zo’n hele entourage om hem heen ­hangen met allerlei voorwaarden en ingewikkelde rare eisen? Nee, Mr. Clooney wenst alleen van rechts aangeschoten te­ worden. Nee, Mr. Clooney beantwoordt geen vragen over zijn p­rivéleven. Hij wil graag tijdens het interview bron­water uit het noorden van de Ardennen zonder ijs mét limoen, dus geen citroen. En een bakje ongebrande amandelen.

Zou Amal ook meekomen? Oh alsjeblieft niet, die vrouw kleedt bepaald niet af. En zou er, in het echt, wel iets van het enorme sexappeal overblijven dat George in series en films heeft? Als puber was ik zwaarverliefd op John Travolta maar toen ik die een jaar of tien later een keer mocht interviewen, viel het zo ontzettend tegen. Aardige man hoor op zich, maar hij gaf zo’n klam, slap handje, praatte heel zachtjes en zag er bleek en pafferig uit. Dat was een behoorlijke deceptie. Stel dat George ook ineens zwaar tegenvalt? Wat een bummer zou dat zijn.

Check, check, dubbelcheck

Op de dag zelf was ik al uren van tevoren aanwezig in het Amstel Hotel. Wat moest ik aan? Dat moest wel een beetje matchen met wat George aan zou hebben voor de foto. Iets zwarts dan maar voor de zekerheid, met een spijkerbroek zodat het niet lijkt alsof ik te veel mijn best doe. Wel of geen hoge hakken? Niet leuk als-ie best klein blijkt te zijn en ik hem onder mijn arm kan nemen.

Alles klaargezet met een heel team voor een mooie coverfoto, licht gecheckt, geoefend met het opnameapparaat. Net iets voor mij om op het moment suprême op de pauzeknop te drukken in plaats van het gesprek op te nemen. Alle vragen nog een keer doorgenomen, toch licht nerveus gieren van het lachen met mijn eigen ‘entourage’.

Het organisatietalent van Linda de Mol: ‘Elke keer als een gast mijn kast opendoet, hoor ik eerst heel hard lachen’Lees ook

‘Touching is allowed’

Kauwgumpje, beetje Chanel nr. 19 achter mijn oren, en daar ging ik hoor, richting de hotelsuite. George Clooney doet zelf open, mijn hartslag stijgt naar 190. Hij heeft een simpele maar dure zwarte coltrui aan (gelukkig, dat matchte
prima). “Hello Linda.” Oh, die stem! En wat fijn dat ik me niet eens voor hoefde te stellen. Hoe chic, hij had zich duidelijk even ­ingelezen. Hij was ook zeker geen dwerg à la Tom Cruise. Had een charisma zo groot als de Grand Canyon, is duidelijk buitengewoon intelligent en, halleluja, ook het allerbelangrijkste ontbrak niet: zelfspot.

George neemt zichzelf zeer on-Amerikaans totaal niet te serieus. Bij de fotoshoot riep hij meteen: “Touching is allowed.” (Leuk natuurlijk, maar waar laat je je handen dan?) Hij babbelde honderduit over het prachtige oude huis in Engeland dat hij aan het verbouwen was en gebruikte de laatste minuut nog even om heel attent met onze ploeg op de foto te gaan. Iedereen verliefd, zelfs de mannen. Mijn visagiste eeuwig de pest in omdat ze het fotomoment niet aan zag komen, net een crostini in haar mond had gestoken en nu met George op de foto staat met een volgepropte wang.

Inlijsten

Op het Goed Geld Gala in Carré waar de Postcodeloterij een onvoorstelbare 328 miljoen euro verdeelde aan honderden bevlogen mensen voor hun goede doelen en vernieuwende projecten, kreeg George net als ik een cheque ter waarde van vijfhonderdduizend euro. Jeetje, wat een ongelofelijke dag. Ik kan daarmee dit jaar duizend extra gezinnen met kinderen die in Nederland in armoede opgroeien, een grote steun in de rug zijn. George stopt het in een project dat de geldstromen volgt van mensen die rijk worden van de oorlogen in Afrika, in de hoop daar ooit vrede te bewerkstelligen.

Op de vraag van Humberto Tan of hij niet een crazy day had gehad in the Netherlands zei George terwijl hij me toelachte vanaf de bühne: “No I didn’t have a crazy day, I spent it with Linda.” Alle Carré-ogen richtten zich op mij. “Jongens het was slechts een halfuurtje, echt!” Maar wel een halfuurtje om in te lijsten. Iets wat ik letterlijk ga doen. Mocht je ooit bij me thuis komen dan zul je pontificaal naast de voordeur een grote zwart-witfoto van George en mij zien hangen. Beetje protserig misschien maar where else?

George Clooney kan dus van mijn bucketlist. Maar wie zet je daarvoor in de plaats? Een mens moet blijven wensen, nietwaar Brad Pitt? Bradley Cooper? Nee, die halen het niet bij George. Ik wens gewoon een tweede ontmoeting, een iets langere dit keer. Gezellig aan het Comomeer op zijn terras een beetje bomen over het leven met een fles Pinot Grigio. Als hij tegen die tijd kaal is en achter een rollator loopt vind ik het ook niet erg. Zeker weten dat-ie dan nog sexy as hell is.

Nog niet uitgelezen? Hier lees je veel meer editorials van Linda de Mol.

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Linda de Mol moest afdingen en het zweet brak haar uit: 'De prijs die ik bood was een zware belediging'Lees ook