Sinds haar eerste zwangerschap slaapt ex-profvoetbalster Anouk Hoogendijk (40) maximaal vijf uur per nacht. Niet zeuren, gewoon doorgaan was jarenlang haar motto, maar inmiddels past ze haar leven erop aan.
“Ik heb het belang van slaap wel onderschat.”
Anouk Hoogendijk – (voetbal)presentator en voormalig Oranjeleeuwin – is altijd al een lichte slaper geweest, maar kon voorheen wel haar uren pakken. Pas sinds de geboorte van haar eerste zoon in 2020 is een goede nachtrust niet meer vanzelfsprekend. Dat begint al in het ziekenhuis. Na een zware bevalling blijkt Sonny een infectie te hebben, waardoor moeder en kind een week op de kinderafdeling moeten blijven. Van slapen komt het niet, ook vanwege de pijn in Anouks hechtingen. Haar wond blijkt ontstoken en ze moet geopereerd worden.
Bij thuiskomst wordt het slapen niet beter. Sonny komt moeilijk in slaap en wordt veel wakker – Anouk schiet overeind van elk geluidje dat hij maakt en de pijn aan haar hechtingen houdt aan. Als ze de eerste ochtend rond vijf uur haar bed uitstapt, weet ze nog niet dat dit de komende jaren haar vaste wektijd zal zijn. Ruim vier jaar (en een tweede zoon) later slaapt ze nog steeds maximaal vijf uur per nacht. In haar boek Slaap mama slaap beschrijft ze een zoektocht langs slaapcoaches en goedbedoelde adviezen, en is ze open over wat het langdurige slaapgebrek met haar doet.
Anouk Hoogendijk en haar zoons.
Dit bericht op Instagram bekijken
Als we elkaar iets na negen uur ’s ochtends spreken, heeft Anouk er dus al een paar uur op zitten. Ze klinkt fris, maar uit het boek blijkt dat die korte nachten slopend zijn. Best lastig om toe te geven, vindt ze. “Ik heb lang getwijfeld of ik dit boek wel wilde schrijven, want ik had er eigenlijk geen zin in. Het is maar slaap, dacht ik dan. Ik moet niet zeuren. Die strijd voer ik nog steeds wel met mezelf, dat is toch de topsporter in mij. Nog steeds hoor ik die ene coach van vroeger ‘je gaat niet dood aan vermoeidheid’ zeggen.”
Die mentaliteit heeft haar ook geholpen om het vol te houden, benadrukt ze. Slaap of geen slaap, na de geboorte van Sonny zit ze al snel weer twee keer per week als expert bij Shownieuws en pakt ze haar sociale leven en het sporten weer op. “De keerzijde is dat ik niet altijd goed naar mezelf luister of om hulp vraag. Ik heb de afgelopen jaren niet naar de situatie geleefd. Ik dacht: joh, iedereen heeft kinderen, dus ik moet dit kunnen – ik hoef mijn leven niet te veranderen.”
'Moederen' verandert het brein, en dat geldt ook voor zorgende mannen
Ondanks de hulp van een slaapcoach en allerhande schema’s en adviezen, blijft slapen in Sonny’s eerste jaar een uitdaging: voor moeder, vader én kind. Ze zijn hele avonden met hem zoet voordat hij slaapt, en ook de nacht blijft onrustig. Zelfs overdag lukt het slapen minder goed dan ze zouden willen. Een dutje tussendoor is er zo meestal ook niet bij.
Toch besluiten ze al snel voor een tweede te gaan. “Ik scheel zelf maar één jaar met mijn broer en we zijn heel hecht. Ook voor ons gezin was dat dus mijn ideaalbeeld. Mijn herstel ging ondertussen heel traag, waardoor ik dacht: als we nu in één klap doorgaan doe ik het hele herstel straks wel. Achteraf is dat misschien niet de goede keuze geweest, omdat ik er nu niet met een fit lichaam in ging.”
Na een halfjaar is het al raak. Toch was het geen makkelijke weg. Voor ze zwanger raakt van zoon Jip krijgt Anouk twee miskramen. “Dat was mentaal heel pittig. Wel scheelde het dat we Sonny al hadden: het leukste jongetje van de hele wereld. Als een tweede niet gelukt was, zouden we nog steeds blij zijn geweest met wat we hadden.”
'Na drie nachten meldt Luuk dat hij niet langer bij mij in bed wil slapen, verbijsterd kijk ik 's avonds naar die lege helft'
Wanneer ze net zwanger is van haar jongste zoon Jip lijkt het even weer mis te gaan. Tijdens de opnames voor een commercial loopt het bloed ineens langs haar benen. “Toen dacht ik wel: dit kan ik niet meer aan. Als het nu misgaat, is het gewoon klaar. Elke keer die hoop en dan weer die teleurstelling en die onzekerheid, dat was gewoon te veel. Ook fysiek.”
Omdat ze een zwarte legging draagt, is het bloed niet zichtbaar. Ze besluit de opnames af te maken. “Mijn vriend zegt nog steeds: ‘Je bent echt gek.’ Ik dacht: als ik nu vertrek, ga ik thuis huilen en wachten. Dus laat ik het maar afmaken. Die teamsporter zit nog steeds in mij: presteren, afmaken, trouw en loyaal zijn. Inmiddels zou ik het hopelijk anders doen en zeggen: ‘Het enige wat telt is mijn gezondheid en die van mijn kind. Zoek het maar uit.'”
Gelukkig blijkt het vals alarm en wordt Jip in november 2022 geboren. Je hoort vaak dat de tweede een makkelijkere slaper is. Ook Anouk en haar partner Pieter rekenden daar een beetje op. “We zagen dat toch als een soort ongeschreven regel: je kunt maar één slechte slaper hebben. In het begin hebben we ons met Jip een beetje van de domme gehouden om positief te blijven, ook als we het er met anderen over hadden. Hij sliep wel al snel beter in dan zijn broer, maar verder was het eigenlijk veel erger dan met Sonny.”
Jip huilt veel, waardoor Anouk de eerste drie maanden nauwelijks met hem de deur uit durft. Ze vindt het vooral erg dat ze niet altijd weet hoe ze hem moet helpen. “Even huilen is oké, maar als het drie uur lang doorgaat, word je wel wanhopig. Het gaat door merg en been.”
Heleen Lameijer veranderde als SEH-arts door het moederschap: 'Postpartum had ik het zwaar'
In de jaren die volgen is Jip veel ziek en krijgt hij meerdere longontstekingen. Ook worstelt Anouk met haar eigen gezondheid. Na beide zwangerschappen heeft ze een baarmoederverzakking, en de tweede keer komt daar nog een verzakking van de blaas en de darmen bovenop. Ze schrijft bijzonder open over de pijn en het urineverlies die daarbij komen kijken.
“Ik wist niet meteen zeker of ik dat ook allemaal wilde vertellen, want ik heb ook best een mannenpubliek. De strenge stem in mijn hoofd zegt dan: die zitten niet op dit verhaal te wachten. Tegelijkertijd denk ik: hállo. Het is wel wat het is. Voor mijn eerste zwangerschap wist ik niet dat dit erbij hoorde en dat zoveel vrouwen hier last van hebben, of dat het een ongemak is dat je je hele leven kunt houden.
Uiteindelijk heb ik het bewust opgeschreven, omdat ik vind dat je je op dit scenario moet kunnen voorbereiden. We moeten er meer over praten, ons er niet voor schamen. Ik raad andere vrouwen ook echt aan om alles na de bevalling te laten checken bij de bekkenfysio, want zelf weet je niet wat erbij hoort en waar je wat aan kunt doen. Blijf er niet alleen mee zitten.”
Anouk is duidelijk een doorzetter en haar partner ook – ze bijten zich door de moeilijke momenten heen. Hoewel ze vanaf het begin professionele hulp zoeken en dat houvast geeft, vinden ze het lastig om hun omgeving om hulp te vragen. “Wij hebben er geen moeite mee om onze kinderen uit handen te geven, maar we willen anderen niet opzadelen met onze problemen. Ik denk altijd: het zijn mijn kinderen, dus ik kan het allemaal wel aan, maar die nachten zijn echt heel pittig. Mijn moeder zegt dan altijd: ‘Voor ons is het maar één nacht. Jullie hebben dit altijd.'”
Als Anouk in 2023 veel ziek wordt, moet ze noodgedwongen gas terugnemen. “Het lastige was dat er nog wel veel ingepland stond, maar dat ik dan elke keer moest afzeggen. Hoewel het geen keuze was – ik was ziek – had ik daar veel moeite mee. Ik voelde me schuldig en wilde niemand teleurstellen. Inmiddels heb ik geleerd dat ik minder moet inplannen, zodat de meeste dingen wél lukken en het positieve overheerst. Bij twijfel zeg ik nu altijd nee.”
'Geregeld zie ik dat ouders proberen om van afspraken in het ouderschapsplan af te wijken'
Sinds het schrijven van dit boek ziet Anouk in dat ze haar leven moet aanpassen aan het slaapgebrek. “Nu het op papier staat, kan ik echt niet meer ontkennen dat het al jaren ingewikkeld is en dat er maar weinig vooruitgang in zit. We zijn aan het overleven en dat betekent dat ik qua werk beperkte keuzes kan maken en dat een sociaal leven een luxe is. Ook sporten staat op een lager pitje. Ik vind dat moeilijk, maar ik kan het wel accepteren.”
“Dat komt ook omdat het met de kinderen superleuk is. Hoewel ik weinig slaap, ben ik niet depressief. Blijkbaar zijn wij best bereid om ons leven om te gooien voor de kinderen. Wel duurt het wat lang. Soms word ik daar wel verdrietig van of voel ik me eenzaam. Alles is een fase, maar hoelang duurt het nog voordat ik wel weer met vriendinnen naar een feestje kan?”
Momenteel zijn zelfs niet al Anouks vriendinnen op de hoogte, maar dankzij dit boek ligt haar verhaal straks open en bloot op tafel. “Sommige mensen, ook in onze omgeving, lijken zich toch af te vragen wat wij ’s avonds allemaal met de kinderen doen en blijven maar tips geven. Ik krijg dan soms toch een beetje het gevoel dat ze denken dat het aan ons ligt. Van de mensen die het boek tot nu toe hebben gelezen, krijg ik oprechte interesse en ook wel begrip. Ik denk dat ik daar toch wel een beetje naar op zoek was. Je bent vaak al zo streng voor jezelf, dus dan is het heel fijn als een ander dat niet is.”
‘Slaap mama slaap’ van Anouk Hoogendijk is nu verkrijgbaar.
‘Ik wist dat ik mijn zoon wilde geven wat ik bij mijn eigen vader had gemist’
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
