Ze leest hardop de post voor als ze de woonkamer betreedt. “Bevolkingsonderzoek… Mag ik de envelop voor je openmaken, mam?” “Ja hoor”, zeg ik. Mijn borsten zijn net gecheckt, dus ik verwacht dat dit om iets anders gaat.
“Het is een baarmoederhalskanker-oproep”, zegt Puck na een snelle lees-scan. “Je kunt naar de huisarts of een zelftest doen.” “Volgens mij heb ik hier nog zo’n test ergens liggen”, zeg ik. Die heb ik een tijd geleden aangevraagd, maar ik durfde het niet aan, want ik vond het best ingewikkeld om bij mezelf af te nemen. Dat is natuurlijk een slap excuus, het is pure luiheid dat ik geen actie heb ondernomen, een kwestie van alles belangrijker vinden dan je eigen gezondheid.
''Je schakelt nu meteen je werk uit, alles, ja cold turkey', zegt mijn huisarts bloedserieus'
“Ik ga liever naar de huisarts”, zeg ik. Ik moet het niet uitstellen, dit is te belangrijk. “Dat doen ze toch met een eendenbek, zo’n uitstrijkje? Puck trekt haar gezicht tot een zure lijn. “Nee, dank je”, voegt ze eraan toe. Ik lach hard. “Nou meid, gelukkig hoef jij voorlopig nog niet.”
“Heb je dat ding wel eens gezien?!!” De afkeer druipt van Pucks gezicht. “Het is echt enorm!”
“Natuurlijk heb ik dat gezien”, zeg ik. Dat sommige piemels ook groot zijn, laat ik achterwege. En koud metaal is allesbehalve fijn als het zich tussen gespreide benen begeeft.
Charlie, die op de bank haar favoriete serie kijkt, is geïntrigeerd. “Maar hoe werkt het dan? Wat is het precies?”
“Het is een instrument, gereedschap van de artsen. Ze openen er de baarmoedermond mee en schrapen met een borsteltje een beetje slijm af, dat gaat naar het laboratorium en dat testen ze op onrustige cellen.”
“EH… SCHRAPEN, zeg je?”
“Ja.”
“Okay, laat maar, ik ben hier denk ik net iets te jong voor”, concludeert ze. Licht beledigd loopt ze de kamer uit. Haar oudere zus haalt d’r schouders op en schuift tegenover me aan tafel. We raken langzaam in gesprek over zwangerschappen, en hoeveel gene je kwijtraakt als je ooit in het bijzijn van vreemden een kind ter wereld hebt gebracht.
“Ik doe tegenwoordig vrij gemakkelijk mijn slip uit, in het ziekenhuis of bij de dokter, daar had ik voor jullie komst serieus meer moeite mee.”
“Oh, dus het is allemaal onze schuld”, zegt ze lachend. “Ik weet het wel, ik zou echt een vrouwelijke gynaecoloog willen hebben, geen mannelijke”, vervolgt ze overtuigd. “Nou, dat dacht ik ooit ook. Maar het was een mannelijke arts die me het beste heeft geholpen, van alle gynaecologen die me ooit behandelden. Al was ik lichtelijk in shock toen hij op de operatietafel van de keizersnede commentaar leverde over mijn voeten, ik had net een ruggenprik gekregen.”
“Oeh bah”, onderbreekt Charlie, die de kamer weer in loopt. “Is dit gesprek nog steeds gaande??”
“Kijk nou, die voeten…” ik vervolg mijn verhaal en imiteer de gynaecoloog, “dat is toch onmogelijk met zo’n grote baby?” Volgens de man geeft de maat van je voet een indicatie van hoe breed het bekken is en hoe makkelijk de baby er wel of niet doorheen kan. Puck, bij jou was al gebleken dat het niet helemaal lekker ging, en hij meende bij de bevalling van Charlie dus aan mijn kleine voeten te zien waarom.
Op dat moment gaat Puck staan, en plaatst beide handen op haar heupen. Ze kijkt bedenkelijk, alsof ze een rekensom maakt. Ik weet dat ze wel een kinderwens heeft. “Hoe zit het bij mij, wel goed denk je, mam? Ik heb grote voeten en normale heupen, toch?”
”Jij hebt in ieder geval meer heup dan ik én je bent een stuk langer”, stel ik haar gerust. “Dus ik gok dat je bekken zeker breder is dan die van mij.”
“Nou…”, zegt Charlie op sarcastische toon vanaf de bank. “Puck, je hebt geen breed bekken, maar wél een grote bek.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Als dit zo doorgaat, denk ik niet dat ik het nog een zomer red'
