Implantaat vanwege trechterborst

Astrid is rond de vijftien jaar oud wanneer haar trechterborst langzaam maar zeker zichtbaarder wordt. Maar wat houdt dit eigenlijk in? “Eigenlijk kun je het heel simpel omschrijven: het is een deuk in mijn borstbeen”, vertelt ze. “Normaal hoort je borstbeen recht naar voren te staan, maar bij mij groeit het naar binnen. Daarnaast staan mijn schouders ook iets naar voren. Het is een aangeboren afwijking die meestal pas goed zichtbaar wordt in de puberteit.”

Fysieke klachten heeft ze gelukkig niet, maar vooral het visuele aspect brengt een hoop onzekerheid met zich mee. “Mijn vriendinnen op school droegen leuke bikini’s en topjes, maar mij paste dit niet. Als ik een bikini aanhad, kon je gewoon naar binnen kijken. Dat voelde heel ongemakkelijk en gaf me een gevoel van schaamte. Vooral op die leeftijd, wanneer je er zo graag bij wil horen.”

Zoeken naar oplossingen

Daarom begint Astrid rond haar twintigste te zoeken naar oplossingen. “Ondertussen zat die deuk me al jaren dwars, dus ging ik zoeken, lezen en rondvragen. Uiteindelijk belandde ik op een forum waar mensen met hetzelfde probleem hun ervaringen deelden.

Sommigen hadden hele heftige operaties ondergaan waarbij het borstbeen van achter naar voren werd geduwd”, zegt ze. “Dat leek me veel te ingrijpend. Uiteindelijk las ik over een siliconenimplantaat dat op het borstbeen geplaatst kon worden om de deuk op te vullen. Dat leek mij toen de beste oplossing.”

Daniëlle kreeg ernstige brandwonden na laserbehandeling voor haar gezicht: 'Mijn hoofd was vier keer zo dik'Lees ook

Gipsen mal

Met dit idee in haar achterhoofd maakt Astrid een afspraak bij de huisarts. “Die heeft mij weer doorverwezen naar een plastisch chirurg in het Alrijne Ziekenhuis, vlakbij waar ik woonde.”

Voorafgaand aan de operatie heeft ze een aantal voorbereidende afspraken. “Het begon met een intakegesprek, waarin de chirurg uitlegde wat er mogelijk was. Daarna kwam iemand van een extern bedrijf om een gipsen mal van mijn borstbeen te maken, zodat het implantaat precies het goede formaat zou worden. Dit moment staat me nog goed bij: ik lag in een behandelkamer terwijl hij die mal maakte. Daarna liep hij er gewoon mee door de gang, helemaal niet afgeschermd en voor mijn gevoel ook niet voorzichtig. Mijn moeder en ik vonden dat vreemd, maar ik dacht toen: het zal vast kloppen. Verder volgden er afspraken over anesthesie en praktische zaken voor de opname.”

Niet bekend met de behandeling

De dag van de ingreep breekt aan en Astrid kan niet wachten om het resultaat te aanschouwen. “Ik dacht: nu gaat het gebeuren, nu wordt het opgelost”, vertelt ze. “De operatie zelf verliep via een klein sneetje onder mijn rechterborst, waardoor het implantaat werd ingebracht. Daarna kreeg ik een drukverband en een drain. Toen ik na de operatie wakker werd, was ik ontzettend ziek van de narcose. Dat maakte het herstel meteen lastig. Zo moest ik veel spugen, wat natuurlijk pijn deed.

Daarnaast lag ik op een afdeling voor kort verblijf, waar ze niet bekend waren met mijn behandeling. Zo had de chirurg bijvoorbeeld gezegd dat ik plat moest blijven liggen, maar vervolgens zette de verpleging mijn rugleuning omhoog. Dit gaf me stress, want ik wist: als mijn implantaat zakt, gaat het mis. Toch dacht ik nog steeds: het komt goed, dit hoort erbij.”

Te groot implantaat

Eenmaal thuis herstelt Astrids borst niet makkelijk. Haar drain is verwijderd en ze ligt, zoals haar verteld is, plat op bed. Toch blijft het wondvocht zich ophopen. “Mijn borst was letterlijk aan het golven, want ik kon het implantaat heen en weer bewegen. Er zat echt een reusachtige bult vocht op. Dit zag er ontzettend lelijk uit en voelde heel oncomfortabel. Daarom moest ik meerdere keren terug naar het ziekenhuis. Uiteindelijk is er, verdeeld over verschillende afspraken, minimaal 200 cc aan vocht weggezogen met een grote injectienaald.”

En als dat nog niet genoeg is, merkt ze tijdens het verwijderen van het drukverband ook dat haar implantaat te groot is. “Hij stak aan de onderkant uit. Je zag een soort hoek van een paar centimeter zitten. Toen ik dit aankaartte bij de arts, zei hij steeds dat het nog bij zou trekken. Maar ik wist eigenlijk al dat het niet goed zat. Ik kon bijvoorbeeld niet normaal zitten, alleen helemaal rechtop, maar ook dat voelde onnatuurlijk. Het was een lange periode vol ongemak en teleurstelling.”

Zoë liet botox in haar oksels spuiten: 'Ik verloor de spiercontrole in mijn armen en kon bijna niks meer zelf'Lees ook

Pijn en ongemak

Na bijna een jaar besluit de chirurg dat er tóch een stuk van het implantaat af moet. “Ik kreeg geen nieuw exemplaar, want het overtollige stuk kon er middels een operatie afgesneden worden. Daarmee zou het probleem opgelost moeten zijn. Maar mijn lichaam dacht daar anders over. Het bleef pijnlijk en ongemakkelijk, en uiteindelijk begon het gebied paars en rood te verkleuren. Dat was het moment waarop duidelijk werd: mijn lichaam stoot dit af.”

Astrid twijfelt niet en laat het implantaat er, in overleg met de chirurg, uithalen. “Het bracht risico’s met zich mee om hem te laten zitten en mijn lichaam werd er niet gezonder van. Dus er was eigenlijk nog maar één optie: verwijderen. En eerlijk gezegd voelde dat, hoe teleurstellend ook, als een opluchting.”

Permanente gevolgen

Ondertussen is de ingreep alweer jaren geleden, maar voor Astrid voelt het als de dag van gisteren. “De gevolgen zijn namelijk nog zichtbaar”, zegt ze. “Er is veel kapselvorming opgetreden. Dit ziet er uit als een flinke bult en kun je niet meer weghalen. Helaas is ook de deuk in volle glorie terug.”

Haar trechterborst blijft een gevoelig onderwerp. “Mentaal was het best zwaar. Het probleem is nooit echt verholpen, het heeft zich alleen verplaatst. Het uitzoeken van een bikini is nog steeds niet leuk en bij kleding ben ik vaak bezig met wat ik wel en niet kan dragen. Toch denk ik: als dit het is en ik kan er honderd mee worden, dan teken ik daarvoor. Er bestaan tenslotte nog veel ergere aandoeningen. Maar die onzekerheid van toen, die heeft me wel gevormd.”

Risico’s plastische chirurgie

“Ik wil vrouwen echt meegeven dat schoonheid niet maakbaar is. Dat heb ik door dit hele proces geleerd. Je lichaam is gezond zoals het is en plastische chirurgie brengt altijd risico’s met zich mee. Natuurlijk kan het goed gaan en veel opleveren, maar het kan ook ongelooflijk misgaan. Doe dit daarom alleen als het écht nodig is. En denk er, uiteraard, van tevoren heel goed over na.”

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Kelly (25) liet botox injecteren in haar kaak: 'Kon acht maanden niet normaal lachen, praten of eten'Lees ook