Bijna 1 op de 5 kinderen – vaak rond 7,8 jaar en vaak jongens – heeft wel eens een tic. Denk aan plukjes haar draaien, wippen op stoelen of knipogen. Ze gaan meestal spontaan voorbij, maar kunnen hoogst irritant zijn.
Tien ouders delen hun verhaal.
Help, mijn kind heeft een tic: 'Dan sta ik langs de kant druk te gebaren dat hij ermee moet stoppen'
Kwaakverbod
Sofie: “Ik zeg vaak gekscherend: ‘Ik bracht James (7) naar zijn neefje voor een logeerpartij en kreeg Donald Duck terug.’ Schijnbaar hadden de heren elkaar in dat weekend de kunst van het ‘kwaken’ geleerd. Dolle pret natuurlijk. Ik hoopte dat het na een paar dagen thuis weer zou zijn overgewaaid, maar het houdt nu al zeven maanden aan. Er geldt een kwaakverbod tijdens het eten en ik wil ook in normale taal worden aangesproken, maar op alle andere momenten kan James niets anders dan dat irritante kwettergeluid fabriceren. Gék word ik ervan.”
Draaien maar
Demi: “Op de bank, tijdens het tv kijken, in de auto, in bed, op school in de klas: Pippa draait met haar vinger om plukjes van haar haar. Vaak doet ze het onbewust als ze ergens naar kijkt of luistert. Ze houdt van het geritsel en het zachte gevoel. Ik probeer het af te remmen, omdat ik soms uren bezig ben de gecreëerde klitten uit haar haar te kammen.”
Geel please
Sari: “Mijn achtjarige zoon heeft een kleurentic. Niet zo’n onschuldige ‘ik hou van blauw’, maar een strenge, haast dictatoriale obsessie met geel. Gele sokken, gele Miniondrinkbeker, geel T-shirt. Zelfs de verpakkingen van de shampoo en douchefris moeten geel zijn. Zijn banaan was ooit te groen en werd toen met een theatrale ‘deze lust ik niet!’ op de grond gekwakt.”
Geen corona!
Marjolein: “Precies in coronatijd ontwikkelde Liam (8) een raar geluidje met zijn keel. Het leek alsof hij hoestte, dus zodra hij het deed was iedereen gelijk in paniek. Bij elke kuchbui keken ze me verwijtend aan. Vaak riep ik snel dat hij geen corona had, maar slechts een tic. Eigenlijk wilde ik er niet teveel aandacht aan geven, want hoe meer ik dat deed, des te harder en vaker schraapte Liam zijn keel. In die tijd liep hij ook bij een psycholoog voor zijn ADHD. Je zou verwachten dat uitgerekend zij wel zou snappen dat het kuchen lag aan zijn gedrag en niet aan zijn gezondheid, maar ze was echt panisch voor Liam. Hoe vaak ik ook zei dat het een zenuwtrekje was, zodra we kwamen, zette ze – midden in de winter – alle ramen open.”
Hemeltergend traag
Fabiënne: “Mijn dochter Loulou van negen kan of wil niet normaal de trap op- of aflopen. In plaats van elke tree een stap te nemen, doet ze aan stappen en bijsluiten en neemt dan een pauze. Iedere trede opnieuw. Dat klinkt onschuldig, maar het is zo hemeltergend vertragend. Vooral als we ergens heen moeten of ’s morgens al bijna te laat zijn voor school. Wat niet helpt, is dat we in zo’n ouderwetse portiekwoning worden met opgang. Meestal zit ik al lang en breed in de auto en doet zij nog haar trapchoreografie.”
10x ongemakkelijke momenten dankzij je kroost: ‘Ik krijg geen zusjes meer, want mama heeft alle zaadjes van papa al opgegeten’
Vuiltje in z’n oog?
Clarissa: “Onze zoon Jorik van destijds zes knipperde zo vaak met zijn ogen, dat ik een oogafwijking vermoedde. Ik kende het fenomeen tic helemaal niet. Ik voelde me lichtelijk voor joker staan, toen de huisarts me een beetje uitlachte. Jorik hoefde geen bril noch oogdruppels. Geen aandacht aan besteden, gaat vanzelf over, was het advies.”
Astma of een tic?
Suus: “Mijn dochter Yara is van haar hoest-tic afgekomen door middel van medische hypnose. Het kuchen van haar heeft zeker twee jaar geduurd. Ze was in de coronaperiode ziek geweest en had het kuchje meegenomen. Daardoor dacht niemand aan een tic. We waren via de huisarts doorgestuurd naar het streekziekenhuis, waar ze constateerden dat ze astma had. Maar toen we met pufjes startten, werd het hoesten alleen maar erger. Achteraf logisch, want ze had niets aan haar longen. De puffer stimuleerde juist haar bronchiën. Ik ben toen voor een second opinion naar het UMCG gegaan. Al bij het eerste consult kwamen we er met zijn allen achter dat het een tic betrof. Vlak erna is er met speciale hypnose gestart. Door elke avond samen de hypnose en meditatie te doen, is ze er helemaal van af.”
Licht uit
Britt: “Onze Julia moet altijd overal het licht aan en uitdoen. Zowel bij ons als bij opa en oma, op visite en in winkels, geen lichtknopje is veilig. Het lijkt wel alsof ze anders geen rust heeft. Op school heeft juf haar een ‘tijdslot’ gegeven. Ze mag het alleen even bij binnenkomst en vertrek uit de klas doen.”
Heen en weer
Chanelle: “Waarom hij het doet, weet ik niet, maar mijn zoon Jayden maakt steeds een paar buigende bewegingen met zijn hoofd, alsof er water uit zijn oor moet lopen. En dan alleen linksom. Hij doet het buigen zeker zo’n drie keer per uur. Vaker als hij nerveus is of iets actiefs doet, als voetballen. Dat ziet er echt raar uit, dus dan sta ik langs de kant weer druk te gebaren dat hij ermee moet stoppen.”
Lekkere ballen
Maurice: “Ietwat onnadenkend zei ik tegen mijn zesjarige zoon Noah dat ik lekkere ballen had, doelend op de gehaktballen in de pan. Het werd het begin van een – in zijn ogen – hílárische tic. Het komt neer op continu napraten van dat wat ik zeg. Behalve dat Noah regelmatig informeert naar mijn lekkere ballen, repeteert hij tot vervelends toe stukjes van mijn zinnen. Dan blijft Noah ‘het is toch wat’ of ‘je snapt nog niet hoe het werkt’ herhalen. Ik word er inmiddels krankjorum van. ‘Het is een fase’, zegt mijn vrouw steeds ter geruststelling. Maar wel een die al te lang duurt.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Help, de ouderapp gemist: 'Ik moest vol schaamte een taxibedrijf bellen om mijn dochter op te halen'
