Na een geplande keizersnede, wilde José (34) de tweede keer graag natuurlijk bevallen. Dat dit een spoedkeizersnede werd, zorgde bij haar voor een dubbel gevoel.
In ‘Werpsterren‘ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“In oktober 2016 werden mijn vriend Giel (34) en ik ouders van Inès. Omdat zij in stuitligging lag, werd me gevraagd of ik vaginaal of met een keizersnede wilde bevallen. Toen al speelde in mijn hoofd dat ik het eerst ‘moest proberen’, maar ik luisterde naar mijn gevoel en koos voor een keizersnede.
Het bleek een goede keuze, want het werd een heel mooie bevalling. Na afloop kreeg ik geen vreemde reacties. Als je baby in stuit ligt, is een keizersnede blijkbaar ‘geoorloofd’.”
Lees ook
Nadine had een natuurlijke stuitbevalling: ‘Jammer dat er negatief over wordt gedacht’
“Na ongeveer twee jaar, gingen Giel en ik voor een tweede kindje. Ik kon het bijna niet geloven, maar al na een maand was ik zwanger. De zwangerschap verliep vervolgens heel soepel. Ik kon blijven werken en volgde zwangerschapspilates tot 41 weken.
De baby lag deze keer niet in stuit. Nu ga ik eindelijk meemaken hoe het is om op natuurlijke wijze te bevallen, dacht ik. Ik had geen klachten, was een gezonde, sportieve vrouw, dus ik kon ook zo’n ‘oervrouw’ zijn waar je altijd over leest. Dit ging sowieso lukken.”
“Na 41 weken zwangerschap braken rond 7.30 uur mijn vliezen. Toen ik rond 10.00 uur in het ziekenhuis was, bleek dat ik nog geen ontsluiting had en dat ik eventueel thuis de weeën mocht afwachten.
Ik koos ervoor in het ziekenhuis te blijven en dat was maar goed ook. Niet veel later kreeg ik in één klap heftige weeën. Na een paar uur hield ik het bijna niet meer vol. Het was een verademing toen ik rond 14.00 uur een ruggenprik kreeg.”
“Vier uur later mocht ik gaan persen. Ik gaf alles wat ik in me had, maar het ging moeizaam. Na anderhalf uur stonden er ineens zes mensen in de kamer. O shit, ik ben nu zo’n geval dat ik niet wil zijn, dacht ik.
Er was nog geen paniek, maar ik had wel in de gaten dat er heftige dingen konden gebeuren. ‘We gaan het proberen met de vacuümpomp’, zei de gynaecoloog. Direct daarop schreeuwde iets in mij: nee, dat gaan we niet proberen. Ik wilde niet dat mijn dochter er met geweld uitgehaald zou worden.”
“Ik ben de gynaecoloog en verpleging heel dankbaar dat ze me niet probeerden over te halen. Ze respecteerden mijn keuze en lieten een OK klaarmaken voor een spoedkeizersnede. Ik kreeg weeënremmers en de weeën ebden weg.
Vanaf dat moment was ik heel rustig. Een keizersnede was voor mij een bekende weg. Op 1 mei 2019 om 23.09 uur werd Eva geboren. Het enige verschil met de geplande keizersnede was dat ik mijn dochter nu niet meteen op de borst kreeg. Gelukkig bleek alles goed met haar te zijn.”
“Ik weet nog dat ik een dag later tegen Giel zei dat ik zo goed op de bevalling terugkeek. Ik had alle controle gehouden, geen stress ervaren en Eva was helemaal gezond geboren. Er was niets met mij gebeurd wat ik niet wilde of wat extreem heftig was. Dat ik voor mezelf was opgekomen, gaf mij dat ‘oergevoel’ waar ik van tevoren zo naar op zoek was.
Na twee dagen mochten we naar huis, waar we een fijne kraamweek hadden. De kraamverzorgende was leuk, Eva deed het goed en ik herstelde sneller van de keizersnede dan de eerste keer.”
“Toen na ongeveer zes weken de roze wolk weg was, kreeg ik ineens een rotgevoel over de bevalling. Het was me opgevallen hoeveel mensen met ‘wat jammer’ reageerden als ik vertelde dat ik weer niet natuurlijk was bevallen. Mensen bedoelen dat natuurlijk niet zo, maar onbewust kreeg ik het gevoel dat ik had gefaald.
Ik deelde mijn gedachten met een gynaecoloog en die zei dat Eva niet netjes met haar kin naar beneden lag tijdens de bevalling. Dat had er waarschijnlijk voor gezorgd dat ze moeilijk naar beneden kwam. Inmiddels denk ik: al had ze helemaal netjes gelegen, ze kwam er gewoon niet uit. Maar het gesprek gaf me wel een verklaring die ik op dat moment nodig had om van het gevoel van falen af te komen.”
“Het gaat heel goed met ons. Je hoort weleens dat kinderen bij een keizersnede ’te abrupt’ worden geboren en daardoor moeten wennen, maar mijn dochters waren beiden heel tevreden baby’s.
Een artikel in de Volkskrant heeft me geholpen om van het gevoel van falen af te komen. Gynaecoloog Bas Veersema vertelt daarin dat een vaginale bevalling nou eenmaal niet voor alle vrouwen geschikt is en dat daar meer onderzoek naar zou moeten komen. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat een keizersnede de beste optie was voor mij. Dankzij mijn keuze kan ik er lichamelijk en psychisch heel fijn op terugkijken.”
Lees ook
De vader van Diedekes kind bleek getrouwd: ‘Hoe hield hij dit verborgen?’
“Als ik nog een keer ga bevallen, kies ik waarschijnlijk voor een geplande keizersnede. Het lijkt me heerlijk om direct alle spanning en onzekerheid weg te halen. Ik wil helemaal niet pleiten voor keizersnedes en ik weet natuurlijk dat die ook niet zonder risico zijn, maar ik pleit wél voor een realistischer beeld. Ook hoop ik dat mensen zich bewuster worden van hoe hun reacties over kunnen komen.
Er zijn honderdduizenden manieren om te bevallen. Ik denk dat het belangrijker is dat je je goed voelt bij ‘jouw manier’, dan dat het aan een bepaald ideaalbeeld voldoet.
Als het niet loopt zoals je gehoopt had, faal je niet. Dan had je lichaam blijkbaar gewoon een andere manier nodig. Je bent dan net zo’n oervrouw als iedere andere moeder.”
Lees ook
Milou merkt taboe op ruggenprik bij de bevalling: ‘Je bent niet zwak als je erom vraagt’
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
