Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.
In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.
Deze week doet Rian (61) haar verhaal.
Waar: Bij de notaris
Wanneer: Tijdens het afsluiten van een hypotheek
Getuige(s): De notaris en haar echtgenoot
Situatie: Tijdens het afsluiten van een hypotheek, brengt Rians zoontje zijn eerste echt verstaanbare woordjes uit tegen de notaris. Dat zijn dan wel net de drieletterwoorden die zijn oudere broers hem hebben bijgebracht.
“Mijn zoontjes waren 5, 4 en 2 jaar oud. Op een goede dag waren de oudste twee tot mijn grote ergernis drieletterwoorden aan het oefenen. Ze hadden de grootste lol en waren niet tot de orde te roepen, want ze probeerden elkaar af te troeven door nog ergere, nog viezere woorden te bedenken. Tot ik het zo zat was dat ik echt enorm uit mijn vel sprong. Uiteindelijk werden ze stil. De jongste stond erbij maar kon nog niet echt veel praten. Hij zei nog niet eens goed papa en mama.”
“De volgende dag gingen mijn oudste twee nog naar school, die middag hadden ze vakantie en zouden we weggaan. Maar wij hadden nog net voor onze vakantie een kleine extra hypotheek kunnen regelen voor een garage. De akte zou die ochtend bij de notaris passeren.”
“Omdat het een snelle actie was, besloten we onze jongste even mee te nemen. Maar ja, de notaris wilde toch de hele akte op super verveelde toon nog even voorlezen. Het duurde en duurde maar, en mijn zoontje wilde ondertussen de aandacht. Hij had het uiterlijk van een engeltje, maar gedroeg zich niet bepaald voorbeeldig. Uit verveling probeerde hij een pen en een presse-papier van het bureau te grissen. Ik dacht de ergernis al te lezen op het gezicht van de notaris, die hem vakkundig negeerde.”
“Dat liet mijn zoontje niet gebeuren. Hij ontsnapte van mijn schoot en trok de notaris aan zijn mouw. Hij trok zijn liefste gezicht en zei twee keer duidelijk hoorbaar: ‘Stomme kutlul’. Duidelijk opgestoken van zijn oudere broers de dag daarvoor. De notaris deed net alsof-ie niets hoorde en geschrokken haalde ik mijn kind daar weg. Twee minuten later stonden we beschaamd én gierend van het lachen op de stoep. Sterker nog: we lachen er 27 jaar later nog steeds om.”
Pia probeerde 'achtervolgers' af te schudden: 'Reed ik tégen de agent aan'
