“Het beeld dat je uit series en films kent, is dat je kotsend boven het toilet hangt”, vertelt Regina. “Dat had ik niet. Mijn borsten groeiden wél gigantisch. Ik hoefde er maar naar te kijken en het deed pijn. De potten truffelmayonaise vlogen er doorheen, terwijl ik de koffie juist niet meer aanraakte. Ook was ik soms ineens heel kribbig. Dat weet ik dan weer aan de vermoeidheid. Ik dacht, het was een raar jaar. Niet gek dat ik me even minder goed voel.”

Miskraam

Als de vermoeidheid en pijn aan haar borsten aanhouden, overweegt Regina voor de zekerheid toch een zwangerschapstest. Nog voordat ze dat kan doen, grijpt haar eigen lichaam in. Misselijkheid en heftige krampen resulteren in een miskraam, thuis op het toilet.

Regina: “Ik zag iets liggen in de wc en geloofde het niet. Het was heel overweldigend. Ik deed twee testen, beiden positief, en heb het daarna in paniek doorgespoeld. Ik wist niet wat ik er anders mee moest. Vrijwel meteen overheerste het gevoel van opluchting. Ik wilde niet zwanger zijn, maar mijn lijf had de keuze al voor me gemaakt. Ik stond niet voor dat duivelse dilemma.”

Lees ook
Omgaan met de miskraam van een ander: ‘De pijn kun je niet wegnemen’

Plotselinge rouw

Ze brengt haar vriendinnen en familie als eerste op de hoogte, daarna ook haar date. Daar gaat wel wat twijfel aan vooraf. “In eerste instantie wilde ik hem hier niet mee belasten, maar gelukkig reageerde hij heel goed. In het begin had ik veel aan hem. Uiteindelijk zijn we gestopt met elkaar zien. Mijn eigen gevoelens veranderden, hij kon me daar niet goed genoeg in bijstaan.”

Bij Regina ebt het initiële gevoel van opluchting namelijk weg en maakt het plaats voor verdriet. Rouw, zelfs. “Ik vond het moeilijk te verkroppen dat mijn lijf hierin had gefaald, ook al ging het om een ongewenste zwangerschap. Ik voelde me leeg en kon niet goed accepteren dat mijn lichaam dat wezentje zomaar had afgestoten. Ineens voelde ik een grenzeloze liefde voor een kind wat er helemaal niet meer was. Dat kwam naar voren als rouw.”

Opluchting

In eerste instantie probeert Regina deze gevoelens weg te drukken door haar agenda vol te plannen, maar de situatie haalt haar al snel in. Ze zoekt haar heil daarom in urenlange wandelingen, het liefst langs het water. De stilte geeft haar de kans om alles te laten bezinken. Daarnaast doet ze haar verhaal bij vrienden, krijgt ze professionele hulp én komt ze in contact met een vrouw die een soortgelijke situatie heeft meegemaakt.

“Dat was de grootst mogelijke opluchting,” vertelt Regina. “Dat er iemand was die snapte hoe ik me voelde, die mijn verhaal kon bevestigen. Je begrijpt elkaar op een ander level en dat maakte me zelfverzekerder. Mijn gevoelens mogen er zijn, weet ik nu. Opluchting en verdriet kunnen naast elkaar bestaan, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt.”

Bijzondere ervaring

“Ergens vind ik het heel bijzonder dat dit is gebeurd”, vervolgt ze. “Kijk, ik weet in ieder geval dat ik vruchtbaar ben, dat mijn lichaam dit kán. Ik zag mezelf nooit als moeder, maar heb nu meegemaakt hoeveel liefde er automatisch vrijkomt voor zo’n wezentje. Je lichaam regelt dat gewoon uit zichzelf. Dat is toch prachtig? Mocht er in de toekomst ooit een gewenste zwangerschap komen, dan denk ik dat het heel mooi is om mee te maken.”

Regina deelt nu haar verhaal, omdat ze het belangrijk vindt dat dit soort verdriet ook aandacht krijgt. “Vaak lees je in de media over het verdriet van vrouwen die juist heel graag een kind wilden. Verlies is geen wedstrijd en het is bij iedereen anders, maar ik hoop dat mijn verhaal misschien iets kan betekenen voor een ander. Lang verhaal kort: het is oké om te rouwen om iets wat je (nog) niet wilde.”

Lees ook
Marrit verloor haar man en dochter, pleit nu voor officieel rouwverlof