5 jaar geleden werd Nadia's dochter Insiya ontvoerd: 'De tijd gaat door, mijn leven staat stil'

29-09-2021 | Ellen Hensbergen

Het is 29 september en daarmee vijf jaar geleden dat Insiya, het dochtertje van Nadia Rashid (39), op gewelddadige wijze ontvoerd werd.

Nadia vertelt hoe het vijf jaar na de ontvoering van haar dochter met haar gaat.

Oproep aan de regering

Voor bij wie de parate kennis is weggezakt: op 29 september 2016 werd Insiya, toen twee jaar oud, ontvoerd uit het huis van haar oma. Daarna werd ze overgedragen aan haar vader Shehzad H., de opdrachtgever van Insiya’s ontvoering, en naar India gesmokkeld. Daar verblijft ze vijf jaar later nog steeds. Illegaal, want ze is een Nederlands staatsburger met alleen een Nederlands paspoort.

Nadia is de afgelopen jaren tijdens alle rechtszaken in het gelijk gesteld en heeft inmiddels als enige de ouderlijke macht in handen. Toch levert India haar inmiddels zevenjarige dochtertje nog steeds niet uit. Hoe kan dit?

“Dat is de vraag die ik mezelf ook stel. Hoe kan het zijn dat als je kind – een Nederlands staatsburger – ontvoerd wordt, je het gewoon niet meer terugkrijgt? Ik ben op civielrechtelijk niveau uitgeprocedeerd en kan alleen nog maar naar de regering kijken. Zij moeten nu de stappen gaan nemen. Al vijf jaar is Insiya ontvoerd en slachtoffer van een ernstig misdrijf en al vijf jaar is er geen oplossing gevonden, zodat ze terug naar huis kan.”

Steun

Nadia benadrukt dat ze de massale steun van het publiek in de afgelopen jaren enorm waardeert. Uit alle windrichtingen krijgt ze steunbetuigingen van onbekenden. “Dat doet me ontzettend veel. Mensen sturen me berichten, spreken me aan op straat en laten weten dat ze meeleven. Dat is de mooiste vorm van bemoediging die je kunt krijgen, het raakt me altijd en geeft me de kracht om door te gaan. Het is overduidelijk dat heel veel mensen zich betrokken voelen bij deze zaak. Ze willen dit al jaren opgelost zien en willen iets bijdragen, maar weten niet hoe.”

Strijdvaardig vervolgt ze: “Insiya is een kind, ze kan zichzelf niet verweren. Dat zou de regering voor haar moeten doen. Maar ik heb de hoop én het vertrouwen: dit gaat goed komen.”

Insiya

Gemis

Nadia heeft naar eigen zeggen geen keuze: ze moet doorgaan met actievoeren en aandacht vragen voor haar dochter. Iedere dag die Insiya niet bij haar is, voelt ze het grote gat in haar hart. “Een stukje van mij mist. Ik wil haar knuffelen en ’s avonds een verhaaltje voorlezen, maar ze leeft aan de andere kant van de wereld. Ik heb geen contact met haar, maar ik zou haar zo graag willen vragen wat ze ’s ochtends voor ontbijtje wil.”

Dat gemis wordt niet minder na vijf jaar tijd. Integendeel. Nog elke dag wordt Nadia geconfronteerd met de situatie. “Het ebt niet weg. Als ik kleine meisjes van een jaar of twee zie spelen, schiet ik vol. Midden op straat word ik soms zomaar overmand door mijn emoties. Die momenten zijn heel moeilijk. Ik herinner me dan haar prachtige haar, die kleine krulletjes waar alleen ik aan mocht zitten. Soms kan ik bijna voelen hoe het is om met mijn hand door haar krullen te gaan. Het zijn scherpe herinneringen die me bijblijven, maar mijn kind is nog steeds niet bij me.”

Preventie

De ontvoering van Insiya in 2016 kwam niet uit de lucht vallen. Nadia werd door haar ex-man Shehzad H. gestalkt en in januari van dat jaar vond al een mislukte kidnappoging plaats. “Ik werd achtervolgd tijdens het boodschappen doen en had zes GPS-trackers onder mijn auto zitten. Ik deed meerdere keren aangifte. Van de politie moest ik logboeken bijhouden van de manieren waarop ik werd lastiggevallen. Nu weet ik dat ik, als burger, de ontvoering van Insiya niet had kunnen voorkomen. Ik heb achteraf het dossier ingezien en dat team was op alles voorbereid: hier zat maanden voorbereiding in en ze waren klaar om grof geweld te gebruiken. Maar misschien had ik minder vertrouwen moeten hebben in de instanties, met nóg meer toeters en bellen moeten zwaaien.”

Aan vrouwen die te maken hebben met bedreiging of stalking heeft Nadia dan ook een dringend advies: “Laat je niet zomaar wijsmaken dat je spoken ziet. Als je intuïtie zegt dat het niet klopt, volg dan dat gevoel. Trek zo hard aan die bel dat je het touw daarna in handen hebt. Laat je niet afpoeieren, want aan het evalueren van gedane zaken heb je niets. Het zit hem in de preventie.”

Doorgaan

Voor Insiya komt dit soort bescherming te laat, maar Nadia is vastbesloten haar dochter terug te krijgen. “Het ligt niet binnen mijn vermogen om hiermee op te houden. De tijd gaat door, maar ik sta stil: mijn leven is gestagneerd. In privé momenten deal ik met mijn eigen emoties, de vermoeidheid die gepaard gaat met de jarenlange strijd. Maar op elk ander moment besta ik voor Insiya. Net als zoveel moeders met mij, doe ik er alles aan mijn dochter in een veilige en liefdevolle omgeving te laten opgroeien. Haar belang is het enige dat mij bezighoudt.”