In de rubriek ‘Daar is-ie dan’ spreken we vrouwen over hun bevalling en laten zij de foto’s zien. Want veel meer oerkracht dan dat wordt het niet.
De moeders vertellen ons hoe het bij hen verliep. Deze keer spreken we met Merel van Ewijk (30).
Naam van de baby: Jeppe
Wanneer? 11 oktober 2020
Waar was de bevalling? Ziekenhuis Rivierenland, Tiel
Hoe lang duurde ’t? 7 uur
“De dag voordat ik beviel hebben we onze tuin verbouwd. Ik zat die avond nét op de bank, tot mijn vliezen ineens braken. Ik belde meteen de verloskundige en vertelde nog geen weeën te voelen. Die kwamen na een half uur opeens wel. De verloskundige kwam na anderhalf uur kijken en telde hoeveel tijd er tussen mijn weeën zaten. Ik had al drie centimeter ontsluiting. Maar ik moest van haar afwachten tot ik regelmatige weeën had en moest haar dan terugbellen.”
“Rond een uur of 23.30 kwam er een weeënstorm. Mijn vriend belde de verloskundige, zij kwam weer kijken en merkte dat ik al vijf centimeter ontsluiting had. Daarom gingen we gauw de auto in en reden we naar Tiel. We konden een kamer uitzoeken omdat we de enigen in het ziekenhuis waren. Ik lag net een half uur in het bed toen ik hoorde dat ik al op negen centimeter ontsluiting zat. Het was toen nog een kwestie van afwachten tot het tien centimeter werd.”
“Dat moment was moeilijk, zeg. Die weeën waren behoorlijk pittig. Ik trok het niet. Ik was blij dat ik de kleren van m’n vriend strak kon vasthouden. Ondanks corona mocht mijn moeder er ook bij zijn, zij stond aan de andere kant van het bed. Toen ik eindelijk mocht persen, veranderde ik volgens de het ziekenhuispersoneel in een ander mens. Er kwam een waas over mijn gezicht heen. Ik zat in een trance, kreeg niets meer mee en perste alsof m’n leven ervan afhing.”
Lees ook
Zwanger, maar bang om te baren? Dit moet je weten over bevalangst
“Na een half uur was Jeppe er bijna. Ik mocht hem het laatste stukje eruit trekken en hem vervolgens op mijn borst leggen. ‘Nooit meer!’, riep ik meteen toen ik klaar was. De tante van m’n partner heeft zeven kinderen, ik begrijp nog altijd niet hoe ze dat heeft gedaan.”
“Toen we naar het ziekenhuis moesten, hebben we nog snel onze camera gepakt. Ik wilde namelijk graag foto’s van tijdens en na de bevalling hebben. Mijn moeder en de verloskundige hebben de beelden gemaakt. Ze hangen niet in huis, het is een fijne herinnering voor onszelf. Er zijn trouwens ook video’s gemaakt, dat weet ik nog. We hebben een video van de verloskundige die z’n hand in de placenta stak om te laten zien dat Jeppe daarin had gezeten. Die laten we niet per se op verjaardagen zien, hoor.”
Hieronder zie je de foto’s van na Merels bevalling.
