Ik heb al meerdere keren een filmpje voorbij zien komen waarin een groep dames staat te schreeuwen op het strand van Scheveningen. Hard, bijna oorverdovend, met uitgestrekte armen en gekke bekken. Ze zijn gefrustreerd na de laatste coronapersconferentie, en willen dat niet opkroppen maar eruit gooien. Voorbijgangers op het strand zullen vast vreemd opkijken. Maar ik snap die dames wel en wil soms ook schreeuwen. Toch houd ik me in, met moeite.
Als columnist moet je redelijk en beschaafd blijven. Maar als mens schiet ik de laatste tijd iets te vaak uit mijn slof. Ik viel uit tegen een winkelier toen mijn Sinterklaaspakketje bij een ander filiaal was bezorgd. En ik had geen geduld voor de telefonische medewerker die niet kon uitleggen wat er nou precies met mijn cv-ketel aan de hand was. Achteraf schaamde ik me voor mijn korte lontje. Maar ook om me heen zie ik de frustratie toenemen. ‘De rek is eruit’, is de lege kreet die steeds wordt herhaald.
We doen alles om geen corona te krijgen. Maar hoe blijf je mentaal sterk tijdens de zoveelste (semi)lockdown? “Door ons te richten op wat er wél kan”, adviseerde psycholoog Ap Dijksterhuis onlangs in een interview. Het kan helpen om op te schrijven waar je dankbaar voor bent, zegt de psycholoog. Relativeren dus. We leven in het comfortabele Europa, aan boosters geen tekort. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan, want het onrustige brein focust liever op de beperkingen.
Daarom vroeg ik op Instagram hoe anderen voorkomen dat ze doordraaien. Houd een vast ritme aan, zeggen sommigen. Slaap regelmatig, leef van dag tot dag, en beperk de hoeveelheid nieuws die je tot je neemt. Kook, klus of knutsel om de ziel te voeden. Maar we moeten vooral het lichaam gezond houden en blijven bewegen. Wandelen is nog steeds populair, vooral in de natuur. Seks wordt ook meermaals genoemd als uitlaatklep, om het gepieker te stoppen en jezelf te verliezen in een ander lijf.
We houden ervan om beestachtig veel lawaai te maken. Joelen in een voetbalstadion, luid meezingen tijdens een popconcert, make some noise als de dj daarom vraagt. Je ziet het ook in films als personages een doorbraak hebben en alles loslaten. We kennen allemaal de beelden van acteurs op een berg of in de wildernis, die de longen uit hun lijf schreeuwen, overmand door emoties. Eigenlijk maken we al sinds mensenheugenis kabaal als woorden niet toereikend zijn.
Die dierlijke driften kun je moeilijk temmen met een lockdown. Dus gaan sommige mensen rellen. Ik keur dat af, maar ik snap de woede die onderhuids borrelt. Ik wil ook wel eens met mijn vuist tegen een muur rammen of vervelende mensen op straat verrot schelden, hoeveel ik ook wandel en sport. Misschien moet ik ook eens gaan schreeuwen in de buitenlucht. En dan het liefst in mijn eentje, zonder dat anderen mij kunnen horen of zien. Het moet allemaal niet te gek worden natuurlijk.
Haroon Ali over de Meilandjes: 'Door ze te cancelen zijn ze ineens de hoeders van het vrije woord'
