Verpleegkundige Monique

“Nee hoor dokter, ik ben niet benauwd, het gaat goed hoor!”

“U heeft wel heel veel zuurstof nodig.”

“Het gaat prima, echt waar!”

“Oké, dan komen wij straks weer bij u kijken.”

De artsenvisite op de IC is klaar, ik help Mia met wassen en zie haar saturatie op de monitor steeds verder zakken. “Gaat het nog?”, vraag ik haar.”Ja hoor”, zegt Mia. “Alles gaat goed.” “Toch stop ik nu met wassen, want uw zuurstofgehalte is te laag”, antwoord ik. Mia krijgt de maximale hoeveelheid zuurstof van 100% via een beademingsapparaat. De volgende stap is intubatie en beademing. Ik voel een knoop in mijn maag en zweet in mijn beschermende pak. Dit gaat niet goed.

Mia pakt haar boekje en begint te schrijven voor haar man en kinderen. Buiten haar kamer is overleg met de arts: “Het gaat niet goed, zij moet worden beademd.” Met lood in de schoenen weer naar Mia. De arts legt haar uit wat er gaat gebeuren. “Moet dat echt dokter? Ik voel me goed, hoor!” Ze gaat videobellen met haar familie in Amsterdam. Mia praat met hen, iedereen is geëmotioneerd en ik voel mijn tranen branden. Daarna intuberen we haar en draaien wij Mia met vijf mensen op haar buik.

Totaal overstuur komen haar man en twee dochters binnen. “Hoe kan dit nou, het ging toch goed met haar? Mam had nooit iets, altijd gezond en nog maar zestig! Het komt toch wel goed?” Ik geef de familie het boekje waar Mia eerder in had geschreven. Alles wordt gedaan om Mia te redden, maar het verschrikkelijke virus dat COVID-19 heet, heeft zijn verwoestende werking al gedaan. Na twee weken behandelen van alle complicaties, overlijdt Mia. Haar man en dochters staan bij haar bed. Ontroostbaar. Mijn tranen zijn nu niet meer tegen te houden…

Lees ook
Britse royals bedanken verpleegkundigen op Internationale Dag van de Verpleging