Ik heb tal van matches staan; op sommigen reageer ik wel, op sommigen niet. Niet leuk voor degene aan de andere kant van de app, maar je wordt vanzelf wat laconieker als je wat langer op Tinder zit.
Geen leuke openingszin? Dan reageer ik niet en ontmatch ik. En nee, ik reageer nooit als eerste. Ouderwets? Misschien, maar de ervaring heeft me geleerd dat dat het beste werkt.
Ik blader door mijn matches om te zien wie ik op de reservebank heb. Ene Pepijn heeft al een paar dagen eerder ‘Hi leuke match!’ gestuurd, en ik besluit uiteindelijk te antwoorden. Hij woont dichtbij, dus handig. Ook beantwoord ik Michael, een uroloog die in een deftig Haags ziekenhuis werkt. Hij zoekt geen keurige verloofde maar FWB, oftewel Friends With Benefits. Dikke prima.
Pepijn is oer-Hollands, geen juice, maar hé, laat ik voor de verandering eens verstandig zijn. Accountmanager bij een verzekeringsmaatschappij. Gewoon een fijne saaie drol. Niet lelijk, niet knap, maar wie weet heeft hij in het echt wel de X-factor. ‘Hi Pepijn, zeker leuk’, tik ik. Na wat kort heen en weer gechat wil hij graag bellen. En zo heb ik Pepijn aan de lijn.
Een vlotte babbelaar, hij vraagt veel en we komen in een geanimeerd gesprek. Of ik binnenkort wil lunchen of in ben voor een eindemiddagborrel. Dat laatste vind ik een goed idee. Even aftasten onder het genot van vegan bitterballen. Mocht híj niks zijn, is de snack tenminste lekker. Nadat we opgehangen hebben, krijg ik een app: ‘Je bent een bijzondere vrouw. Dat meende ik al op de foto te zien en ons gesprek bevestigt dat. Verheug me je te ontmoeten.’
Als iemand dat na één gesprek al tegen me zegt, word ik heel ongemakkelijk. Ik krijg prestatieangst. Zo bijzonder ben ik niet. Ik ben wel een limited edition, maar dat is iets anders.
Wanneer ik woensdagmiddag het Grand Café binnenstap, heb ik dan ook lichtelijke faalangst, maar Pepijn komt me al direct tegemoet lopen, pakt me bij mijn schouders, kijkt me diep in de ogen en zegt: “Jaah!” Geen idee wat hij daarmee bedoelt, maar het zal wel. Pepijn is een blij ei.
Hij troont me mee naar het hoekje dat hij heeft geconfisqueerd en vertelt honderduit over zijn dochters en zijn ex-vrouw waar hij nog ‘dikke maatjes’ mee is. Kerst vieren ze nog als gezin. Ik juich dat alleen maar toe. Waarom ruzie met iemand die jou zo lang lief is geweest? En mocht het tussen ons wat worden; mijn hart is een huis met vele kamers. Daar passen exen, kinderen en iedereen van wie mijn geliefde houdt makkelijk in.
Hij vertelt dat hun relatie op zich heel aimabel was, maar de sex behoorde tot een ver verleden. Een heel huwelijk in stand houden terwijl dat onderdeel er niet meer is, had geen zin. Ik kan hem geen ongelijk geven. En haar ook niet. Zij heeft inmiddels weer een nieuwe geliefde. Iedereen blij.
Wanneer we afscheid nemen, slaat hij twee armen om me heen en kijkt hij me weer zo indringend aan. “Je bent een apart type. Autonoom. Lief. Ik wil je ontdekken, dus graag nog een keer zien”, zegt hij. Wat een prachtige woorden, dus ik antwoord: “Ik jou ook.” We spreken af voor zondagavond. Een degelijke, betrouwbare man, gezellig en openhartig. Ik krijg er alleen niet echt natte sokken van, maar let’s give it a shot.
Ondertussen krijg ik ook een app van Michael. Of ik wil afspreken. Ach, waarom niet? Hij ziet er in elk geval wat stouter uit dan mijn degelijke nieuwe aanbidder. Wanneer ik op ‘verstuur’ klik, denk ik aan de vraag die Sigmund Freud aan het einde van zijn leven stelde: ‘Was will das Weib eigentlich?’ Ik kan er werkelijk geen antwoord op geven.
Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 5 september om 12.00 uur op LINDA.nl.
Lees ook
”Ach, wat voelt hij zich ongemakkelijk. Hij kijkt schichtig om zich heen’‘
