Columnist en journalist Carol Rock (47) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze keer over haar dagen in quarantaine met twee pubers.
‘Ondertussen probeer ik rustig in – en uit te ademen, mijn eigen deadlines niet te missen en mezelf niet vol te vreten.’
Bijna een maand geleden stuurde een vriendin mij een uitgebreid Excel-document dat een Amerikaanse vriend had opgesteld. Daarin was te lezen wat te doen wanneer de hel zou losbreken, de Armageddon, de pleuris, alles. We moesten erom lachen. Die malle Amerikanen ook altijd.
We zijn inmiddels een paar weken verder en zitten allemaal thuis, geen idee hoe ons leven er volgende week uit zal zien. Laat staan wanneer deze quarantaine niet meer nodig is. Die Amerikaanse vriend was dus helemaal niet zo mal. Maar zal hij ook zo goed voorbereid zijn geweest op de hele dag thuisblijven met twee kinderen? Eentje die normaal vijf dagen per week sport? En een puber die het nieuws van de sluitende scholen veel te enthousiast omarmde? Want dat is nu mijn situatie.
Zondagavond had ik er vol goede moede de planner al bij gepakt en het schema voor dag 1 met krulletters en vrolijke kleurtjes genoteerd. Met zo’n strakke doch vrolijke planning zouden we lachend die weken doorkomen.
Maandag begon de realiteit. Ik was namelijk vergeten dat pubers elk vrij uurtje aangrijpen om in hun vleermuizenmodus te kruipen. Dit betekent dat zij ’s avonds laat pas echt tot leven komen en die vrije tijd bij voorkeur besteden met gamen, netflixen en de chipsvoorraad uit de kasten te snaaien. Deze nog onvoltooide mensensoort de volgende dag weer wakker krijgen, vergt de uitstekend ontwikkelde skills van een doorgewinterde doorzetter. En als ze eindelijk opgestaan en gedoucht zijn, volgt horde twee: de mededeling dat het geen vakantie is en dat jij, de op dat moment nog zeer gemotiveerde ouder, de komende weken zijn of haar leraar zal zijn. Ik denk niet dat er op deze aardbol ook maar één puber is die niet in paniek raakt bij die gedachte. Als je veertien bent is dát jouw Armageddon. Dus uiteraard eindigde mijn ochtend met keelpijn en die kwam niet van corona, kan ik je vertellen.
Al gauw schoot de meester van onze negenjarige ons te hulp met een overzicht hoe die dagen in hemelsnaam in te vullen. Een keurig lesoverzicht met handige linkjes en talloze wachtwoorden voor al die onlineprogramma’s verscheen in mijn mailbox. En niet alleen dat. Onze meester leest elke dag een hoofdstuk uit een spannend boek voor, zodat de uitgeputte ouders even de kans krijgen om hun koffie lauw te drinken, in plaats van koud.
We hebben zonder gewonden dag 5 van de quarantaine bereikt. De afgelopen dagen heb ik geworsteld met wachtwoorden en inlogcodes om online opdrachten op te starten. Heb ik geleerd hoe je in de 21ste eeuw staartdelingen maakt, aan online fitnessklasjes meegedaan en motivational speeches gegeven toen de eerste meltdown van deze lange, bizarre periode zich in alle hevigheid en volume voltrok. Ondertussen probeer ik rustig in -en uit te ademen, mijn eigen deadlines niet te missen en mezelf niet vol te vreten met voedsel dat ik onmogelijk kan verbranden met deze onvermijdelijke zitmodus waarin ik ben beland.
Gelukkig hebben we elkaar, FaceTime om te checken hoe het met mijn lieve ouders gaat en natuurlijk briljante memes op social media. Het is bijna weekend, geen idee hoe lang dit nog gaat duren, maar hou vol, blijf thuis en vergeet niet de leerkrachten tussendoor te bedanken. We kunnen dit!
Lees ook
Carol: ‘We zien het liefst dat een hoogopgeleide vrouw lekker thuis bij de kinderen blijft’
