Als zelfbenoemde niet-poepende vrouw beleefde ik deze week een nachtmerrie: een verstopte wc. Even terug naar het begin.
Ooit had ik een ex die weigerde te geloven dat vrouwen óók poepen. Dit kwam aan het licht tijdens een barbecue in het park met zijn vrienden. Op de grill lagen niet alleen hamburgers, maar ook wortels – en laten mijn darmen daar nu net niet tegen kunnen. Terwijl ik een potje beachball speelde, voelde ik het opkomen: ik moest écht naar huis om te… kakken, zoals ik het ordinair noem.
De fout was dat ik dit hardop uitsprak. De mannen keken me aan alsof ik zojuist mijn eigen graf had gegraven. En dat klopte ook, want mijn vriend trok het idee niet, een poepende vriendin. “Zeg dat nooit meer in zijn buurt”, adviseerde een van zijn vrienden. Daar werd het zaadje geplant van mijn ‘vrouwen-poepen-niet’-complex. Die relatie ging uit, al was het niet door de kak-kwestie, en inmiddels leefde ik al helemaal in de belevingswereld van mannen waarin vrouwen niet poepen.
Dames gaan naar het toilet om hun handen te wassen, neus bij te poederen of hooguit wat rozenblaadjes te laten neerdwarrelen. Voor mijn vriendjes zou ik de ideale, niet-poepende vrouw zijn. Met als gevolg: dagenlang buikpijn en een opgezette buik door het ophouden. Als een vriendje bleef slapen, stuurde ik hem ’s ochtends meteen de deur uit. Soms verzon ik een smoesje (“Ik moet bij de buren zijn”) en smeekte ik mijn buurvrouw: “Mag ik alsjeblieft even bij jou?” Zelfs het kopen van wc-papier vond ik een hele onderneming. In de supermarkt sloop ik naar het gevreesde gangpad, in de hoop mijn knappe buurman niet tegen te komen. Als hij daar toevallig wel was, greep ik snel naar keukenpapier, dat kon ik ook wel gebruiken. Zag ik bij de kassa een vrouw een voordeelpak van 24 rollen afrekenen, dan kon ik alleen maar denken: wat zou het leven simpel zijn als je ongegeneerd kon kakken.
‘Tot mijn 43ste durfde ik mijn ouders nooit samen uit te nodigen voor mijn verjaardag, uit angst voor een confrontatie’
Maar goed, inmiddels voel ik mezelf weer volwassen genoeg om pleepapier zonder schaamte te kopen en dacht ik van mijn poep-taboe af te zijn. Tot de ramp: lekkage bij de onderburen, veroorzaakt door míj́n verstopte wc.
De loodgieter kwam langs, schroefde de wc los en begon met een veer in de leidingen te wrikken. De geluiden, de geuren… ik vluchtte naar de woonkamer. Na tien minuten was hij klaar en vroeg hij of ik even de keukenkraan wilde opendraaien zodat hij zijn vieze handen kon wassen. “Oh ja”, zei hij, “ik kon het niet helemaal voorkomen, dus je moet het nog even zelf schoonmaken, maar er zitten wat fecaliën op de muren in je wc.” Fecaliën? Ik keek hem vragend aan. “Zo noemen we dat netjes in ons vakjargon. Poep.”
Meteen schoot ik weer in de rol van de niet-poepende vrouw en begon ik mezelf te verdedigen: dat ik al dagen niet thuis was, dat er die ochtend visite was geweest… alles om hem ervan te overtuigen dat het niet míj́n fecaliën waren.
Tot overmaat van ramp volgde zijn opmerking: “Grappig, ik ken je nog van tv.”
Op dat moment wilde ik in het riool verdwijnen. Ik zag het al voor me: zijn verhaal straks thuis, waar hij zijn vertelde over zijn werkdag in ‘Tatums ontlasting’.
Wanneer ga ik er nou eindelijk eens écht schijt aan hebben? Máxima, Beyoncé, Margot Robbie en Bella Hadid – wij poepen allemaal. Tijd dat poepfobische mannen dat ook accepteren. En anders zoeken ze maar een date met een eencellig organisme. Die schijnen niet te poepen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
‘Tom komt achter me staan, klemt zijn armen stevig om mijn middel en geeft me kusjes in mijn nek: héérlijk vind ik dat’
