Het valt niet mee om als A-ster in Nederland enigszins waardig oud te worden op televisie. Eigenlijk kan je alleen blijven teren op bewezen successen (2 Voor 12, Eén Tegen 50), maar als je het probéért met iets nieuws wordt je carrière binnen no-time doodverklaard.
Zoals Paul de Leeuw. Die vierde afgelopen voorjaar zijn zestigste verjaardag, maar krijgt ondanks zijn enorme staat van dienst ongeveer non-stop kritiek te verduren. En dat vind ik niet helemaal eerlijk. Sterker nog: volslagen kansloos en onterecht.
Zijn laatste wapenfeit Busje Komt Zo doet het bij BNNVARA inderdaad niet al te best. De kijkcijfers van de tweede reeks blijven enigszins achter bij het eerste seizoen en dat is reden genoeg om in talloze publicaties en tv-programma’s te schrijven en te roepen dat het over en uit is voor Paul.
Behalve dat ik van mening ben dat er weinig personalities zijn die zich zo enorm weten te vernieuwen als Paul, met een podcast, theatershow en dus Busje Komt Zo, is het zo gigantisch makkelijk om steeds tegen dit soort bewezen helden van vroeger te blijven schoppen.
Sommige talenten verdienen het om te koesteren. Om af en toe met fluwelen handjes aangepakt te worden. Niet kijken naar één product, maar óók te onthouden wat er in het verleden nog meer gemaakt is. Hoe baanbrekend iemand geweest is voor de Nederlandse televisie. Een presentator waarbij het tv-maken nog vervlochten zit in het DNA, in plaats van een trucje te herhalen. En waar de passie en het plezier van presenteren nog uit elke vezel van zijn gelaat af te lezen is.
Ik ben dol op Paul de Leeuw. Op zijn maniertjes, op zijn passie, op de volledige schijt die hij heeft aan de kritiek. Eerlijk zegt dat híj het naar zijn zin heeft om dit programma te maken en niet alleen maar bezig is met kijkcijfers. Natúúrlijk baalt ie ook dat er geen groter publiek voor Busje Komt Zo is, maar waarom zou ie daar wakker van moeten liggen? Er zijn al genoeg anderen die scheepsladingen aan bagger over hem heen storten, laat ’t hem dan alsjeblieft niet zelf ook nog doen.
Voor mij was Paul de Leeuw als kind al een voorbeeld en dat zal hij -nu ik zelf ook in het wereldje werk- altijd blijven. Ontwapenend, uniek, brutaal en honderd procent zichzelf. Een soort die met uitsterven bedreigd wordt op de beeldbuis. Laten we Paul daarom vooral beschermen in plaats van bashen. Niet alleen beter voor de tv-wereld, maar voor mensheid op zich. En Paul: niet teveel afvallen hoor, die dikke huid mag je namelijk nóóit verliezen.
'Grappig genoeg was het Måneskin die het vertrouwde RTL Late Night-maantje weer liet schijnen op Humberto'
