Als ik op het feest Evelien, een vage bekende, in de gang zie, duik ik zo onopvallend mogelijk weg. Dat gaat aardig, aangezien ik klein ben en je me redelijk makkelijk over het hoofd ziet.
Waarom ik dit ontwijkende gedrag vertoon? Telkens als iemand me tegenwoordig vraagt hoe het gaat, kan ik er slecht over liegen. Maar ik voel ook niet de behoefte met kennissen over mijn privé-ellende te praten. Want het gaat allesbehalve goed.
Erover schrijven is makkelijker dan het uit te spreken, laat staan het er met vrienden over hebben. Dat ik daar moeite mee heb is langzaam ontstaan. Als er één ding misgaat, bijvoorbeeld in scheiding liggen, dan kan ik er makkelijk over praten. Maar als er zoals nu zo veel ellende tegelijk gebeurt, dan durf ik die drama’s nauwelijks te bespreken.
Het is een ordinaire schaamte voor dat wat je overkomt. Misschien omdat ik zelf vaak aversie voel tegen klagers en mensen die nooit iets positiefs zeggen. Je kent ze wel: types bij wie het in een conversatie voelt alsof er een emmer negativiteit over je wordt geleegd. Zo iemand wil ik niet zijn, zeker niet voor vrienden. Feit is en blijft dat ik er weinig aan kan doen dat alle ‘shit de fan heeft gehit’.
''Je schakelt nu meteen je werk uit, alles, ja cold turkey', zegt mijn huisarts bloedserieus'
Hoe dan ook, bij de psycholoog ben ik inmiddels tot diepere inzichten gekomen. Zo ben ik voornamelijk een luisterend oor voor anderen. Ook help ik vrienden graag, en probeer daar dan niks voor terug te verwachten. Nu lukt een ander bijstaan midden in een burn-out ronduit slecht.
En dan kom je achter gekke dingen: zodra bepaalde vrienden hun stekker niet in mijn stopcontact kunnen steken, worden ze geïrriteerd, prikkelbaar of vermijden ze me. Zo hielp ik een goede vriend met z’n bejaarde ouder, terwijl diezelfde vriend pas vraagt hoe het eigenlijk met mijn vader is nadat hij al ruim een week in het ziekenhuis ligt.
'In het staartje van mijn 'zeven magere jaren' gaat natuurlijk ook nog de droger kapot'
Waar ik dan wél blij van werd, vroeg de psycholoog. “Nou, een meet-and-greet met Jim, mijn favoriete stand up comedian of als mijn nichtje spontaan meegaat naar een boekpresentatie van een vriend.” “Wat leuk dat je daar bent geweest”, zei de psycholoog. “En die vriend, vraagt hij dan hoe het met jou gaat?” Daar was de strikvraag was van deze therapiesessie.
“Nee, daar is op zo’n avond geen tijd voor. Maar hij vond het leuk dat ik er was. Het hoeft toch niet zo afgemeten, wederkerig zijn”, vroeg ik. “Nee, zeker niet. Maar wellicht is het goed om te kijken, als je weinig energie hebt, waar jij je focus op legt. Als je in vriendschap en andere relaties degene bent die altijd het initiatief neemt, support geeft en anderen het op momenten dat jij het het hardst nodig hebt, juist laten afweten … Dan geef je meer energie dan je ontvangt.”
Ik dacht aan de woorden van de psycholoog toen ik nonchalant mijn hoofd in de koelkast stak op het feest. In de hoop dat Evelien me niet zou opmerken. “Hey Maaike, ik dacht net al dat ik je zag. Hoe is het met je?” Toch gespot. Evelien stond ineens aan het aanrecht, midden in de keuken. “Hey hoi … Het gaat goed”, loog ik. “Maar ik begreep van Esther dat je in een burn-out zit en je vader in het ziekenhuis ligt. Heftig zeg”, zei ze. “Klopt”, zei ik. “Eerlijk gezegd heb ik weinig zin om daarover te praten.”
'Als je bejaarde vader in nood is en je de monteur om hulp vraagt: 'Officieel mogen we dit niet doen''
Er welde geen ellendeschaamte in me op. Nee, Evelien gunde ik gewoon mijn rampspoed inside information niet. “Oh okay”, zei ze licht ongemakkelijk. Ik deed alsof ik haast had, zwaaide de gastheer gedag en greep mijn jas. “Zal ik met je meelopen”, vroeg Rens, die bij mij om de hoek woont en ik oppervlakkig ken. Hij stond verloren in de gang. “Wat aardig van je. Leuk, maar het hoeft echt niet. Ik weet de weg terug”, lachte ik. Voorzichtig trok hij aan mijn schouder. “Ik ben klaar met dit feest”, fluisterde hij in mijn oor. “Ik zoek gewoon een excuus om af te taaien.”
“Vooruit”, zei ik en hield de deur voor hem open. We wandelden samen, het grootste gedeelte van de weg zwijgend, naar onze wijk. Misschien zoek ik gewoon verbinding, dacht ik toen ik bekeek hoe Rens tegen een steentje schopte en dat vijftig meter lang volhield. En heb ik behoefte aan een type vriendschap die nog ontbreekt. Niets om me voor te schamen, lijkt me.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Noodknop-ellende: mijn vader lag twaalf uur vast onder zijn bed, in de urine'
