Voor veel ouders met schoolgaande kinderen komt de datum van 28 april tergend langzaam dichterbij. Want er zijn bosjes vaders en moeders die inmiddels aan hun thuisles-taks zitten. Zoals nieuwsverdeler Maaike.
Die eerste week thuis vond ik leuk: een noodpakket ophalen op school, samen met de kinderen aan de grote tafel werken. Het was bijna gezellig. Daar dachten de meiden overigens snel anders over. De jongste ergerde zich gruwelijk aan mijn leswijze. “Zoooó overdreven hoe je dat dictee voorleest…” “Wat ben jij eigenlijk slecht in wiskunde”, zei de oudste toen ik haar sommen met de rekenmachine controleerde.
We zijn nu twee weken verder en met het deprimerende vooruitzicht van nog een onderwijs-maand geef ik toe: ik ben het he-le-maal zat. Elke keer opnieuw die lading schoolwerk die over de schutting wordt gegooid. Ik hoor mezelf opvallend vaak “Vraag dat maar aan je vader” zeggen. Ik freelance fulltime en ben gescheiden. Op sommige dagen heb ik de kinderen niet, dan werk ik. Als ze wel bij mij zijn, zet ik mijn achtergrondverhalen uit en doe ik interviews. Dit doe ik tijdens de uren dat zij op school zitten. Het zijn vaak belangrijke opdrachten die ik, zeker in deze onzekere tijd, wil behouden.
Naast werk, het huishouden en de zorg voor mijn bejaarde ouders heb ik niks, nada, niente tijd over om dagelijks voor zowel groep 4 als 7 te staan. Ik krijg het in mijn eentje niet geregeld. Soms kom ik niet eens aan de helft van de lesstof toe. Ook is er een duidelijke reden dat ik het onderwijs zelf als beroep links heb laten liggen: ik ben totaal ongeschikt. Ik ben eerder een ‘ik leg het maar één keer uit’ in plaats van ‘ik leg het je met liefde nog een keer uit’ type. Dit is overigens wel ideaal in de opvoeding, maar dat terzijde. Geloof me, ik houd zielsveel van mijn dochters maar als leerlingen vind ik ze een stuk minder leuk. Eigen schuld natuurlijk, omdat ik beroerd onderwijs geef.
Al die hysterische berichten in de verschillende klassen-groepsapps helpen ook niet. Wat een freak-show. En voordat je reageert met ‘verlaat die groep dan’: afmelden gaat niet omdat in diezelfde groep belangrijke les-informatie van de meester of juf staat. Die info moet ik elke ochtend met een loep zoeken tussen honderden appjes over Julie die de zoveelste vlinder geknutseld heeft, schema’s en logboeken van het ideale gezin en vruchteloze pogingen van Jips vader, bij wie de digitale link wederom niet werkt. En dan laat ik de fanatieke moeders achterwege, die nadat hun kroost wél binnen schematijd op bed ligt, doodleuk een rebus of tien voor volwassenen de groep ingooien.
Een ding is duidelijk: ik waardeer het onderwijs en de docenten meer dan ooit. De meeste leraren willen ook gewoon hun leerlingen zien en zelf aan het werk gaan. Gisteren ben ik met de billen bloot gegaan en heb ik de juf en meester van de dochters op de hoogte gebracht van mijn gênante gestuntel. Zij reageerden begripvol.
“Leg de lat maar wat lager, je kinderen hebben nu juist behoefte aan een ontspannen moeder”, antwoordde meester lief. Daar ben ik vandaag meteen mee begonnen, aangezien ik een dwingende deadline had. Na het ontbijt heb ik de kinderen voor de televisie gezet. “Netflix of Disney Channel?” vroeg ik. “Huh…”, zei de jongste. “Mam, het is woensdag, ik moet rekentijgers doen vandaag. Of ben je dat vergeten?” “Nee”, antwoordde ik. “Rekentijgers halen we morgen in. Je moeder heeft vandaag een studiedag.”
Goed, alleen nog even werken aan dat schuldgevoel.
Lees ook
Hoofdredacteur LINDA.nl over thuiswerken met de redactie
