Als ik de uitdrukking ‘Na zeven vette jaren volgen zeven magere’ moet geloven, zit ik nu in het staartje van een magere episode. Al zegt mijn uiterlijk eerder het tegenovergestelde.
Na de heftige val en opname van pap bedankte ik vorige week een semigeïnteresseerde uitgever, die mij anderhalve maand aan een lijntje hield. Tot overmaat van ramp kapt vandaag de droger ermee, net in de week dat ik óók de ziekenhuiskleding van pap in de wasmand heb en het buiten allesbehalve droogrekweer is. Ik hoor ineens een raar geluid in de bijkeuken, het stinkt naar aangebrand plastic. De trommel draait niet en de was blijft nat.
'Noodknop-ellende: mijn vader lag twaalf uur vast onder zijn bed, in de urine'
Buurvrouw Anne biedt me een paar beurten van haar wasdroger aan en de witgoedmonteur belooft snel langs te komen. Tegenwoordig heb ik weinig financiële ruimte voor dit soort tegenvallers. Monteur Rob, de man die me aangeraden is door dezelfde buuf, heeft Annes wasmachine voor weinig kunnen fiksen, dus ik hoop dat dit voor mij ook tot de mogelijkheden hoort.
Rob komt binnen en na nauwelijks twee minuten in de bijkeuken vraagt hij of ik even bij hem wil komen staan. “Ik wil u iets laten zien …” De deksel van de droger is eraf geschroefd en ik schrik. Een wolk van dichte stof en vezelpluimen bedekt de gehele trommel, aan alle kanten. “Dit apparaat is op.” Hij wijst met z’n gereedschap naar de stofwolk. “Maar ik leeg elke beurt netjes het filter”, zeg ik verbaasd. “Dit is puur slijtage”, aldus Rob.
Ik houd van schrik mijn hand voor de mond. “U mag van geluk spreken dat het ding nog niet in de fik is gevlogen, want als zoveel stof te heet wordt, heb je snel brand. En daar is niets aan overdreven: een op de drie woningbranden wordt veroorzaakt door een wasdroger.” Dat wist ik. “Daarom zet ik dat ding altijd uit als ik weg of naar bed ga.” “Heel goed”, zegt hij tevreden. Waarna hij me trots zijn gehele fotocollectie uitgebrande drogers en heftige woningbranden op z’n mobiel toont. Niets te fiksen dus, het is tijd voor een nieuwe.
Hij heeft in de winkel een nieuwe, gelijkwaardige condens droger staan, in de aanbieding. Toch vind ik hem aan de prijs, het is een paar honderd euro die ik eigenlijk niet kan missen. Hij ziet dat ik aarzel en haakt in op de logistieke mogelijkheid. “Als je wil kan ik deze meteen voor je meenemen en heb je over twintig minuten het nieuwe exemplaar hier.” Tja, denk ik. Er moet gewassen worden. En deze heeft tien jaar trouw dienst gedaan, fijn als ik er meteen een heb en hij de oude afvoert. Ik ga akkoord. In de vijftien minuten dat ik op Rob wacht overweeg ik, in financiële paniek, het huis te verkopen en al mijn kleding op Vinted te zetten.
Even later schuift Rob vakkundig het gloednieuwe apparaat, zonder een grammetje stof, tussen de wasmachine en de vriezer in. “Ik zie dat je wasmachine een beetje lekt”, zegt hij. Een dun straaltje water lekt onder de deur door. “Klopt”, zeg ik. “Dat ligt aan het rubbertje. Kijk, er is een stuk af.” “Als u het nummer dat aan de binnenkant van de deur staat aan me doorgeeft zodra de was klaar is, dan kijk ik of ik er nog een voor u op voorraad heb. Dan plaats ik een nieuwe voor u.” Hoe fijn, zo’n Rob in je leven. Ik pin het bedrag met pijn aan de ogen en zeg: “Ach ja, ik ben dankbaar dat het huis niet in de fik is gevlogen. Dat had pas echt een godsvermogen gekost”, grap ik.
Als Rob weg is belt een verpleegkundige uit het ziekenhuis. “Uw vader heeft geen pantalon meer, dus we hebben hem voor nu een pyjamabroek gegeven. Kunt u wellicht een schone meenemen de volgende keer?” “Jazeker”, zeg ik opgelucht. “Nu wel weer.” Als ik de deur een uur later dichttrek, omdat ik bij pap op bezoekuur ga, pak ik de post van de mat. Het is een betalingsherinnering van de garage. Zoals ik al zei: magere, magere jaren.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Als je bejaarde vader in nood is en je de monteur om hulp vraagt: ‘Officieel mogen we dit niet doen’
