Er is weinig zo lekker als op een terras zitten en mensen te kijken. Zeker als je op een punt zit waar van veel verschillende kanten veel verschillende mensen aankomen.
Mijn favoriete kroeg in de hoofdstad is in dat opzicht een ideale plek. Niet alleen schenken ze mijn lievelingsbier, is het personeel top en hebben ze een uitgebreide snackkaart; de ligging is ultiem. Aan een kruispunt, dus een stortvloed aan auto’s, fietsers en voetgangers, en daarnaast ook nog eens aan één van de uitgangen van een groot stadspark. Zittend in de zon kijken mijn vrouw en ik onze ogen uit op misschien wel de laatste terrasdag van 2025.
'Ik durf deze column nu pas de wereld in te slingeren, omdat we niet meer afhankelijk zijn van de zwemschool'
Toch krijgen we iets meer dan waar we op hoopten. Als een donderslag bij heldere hemel komen er van meerdere kanten, want dat kan daar dus perfect, auto’s aangescheurd. Met piepende banden en blauwe zwaailichten komen ze voor, achter en naast een voor het stoplicht wachtende auto staan. Deuren vliegen open en uit elke wagen stappen twee mannen die zich achter hun portier verschuilen en roepen: “POLITIE.”
Mijn eerste reactie is die van geamuseerd publiek. Wat een actie! Dan zie ik dat er een paar met getrokken pistool staan en dat terwijl de afstand tot ons slechts enkele meters is. Omdat de wil om te leven kennelijk minder groot is dan om dit te missen, en vooral omdat ik me niet dúrf te bewegen, blijf ik zitten. Zo stil mogelijk, want je weet maar nooit en baat het niet, dan schaadt het niet.
Het is kennelijk alleen maar om de bestuurder van de klemgereden auto te doen, want op instructie van de mannen met pistolen wordt enkel hij naar buiten gedirigeerd. Eerst met slechts zijn handen uit het raam, daarna moet de deur open en vervolgens moet hij met zijn handen op zijn hoofd langzaam achteruit lopen. Als hij een paar meter achter zijn auto staat moet hij op zijn knieën op de weg gaan zitten. Één van de agenten, tenminste ik hoop maar dat ze dat echt zijn, benadert hem langzaam met in zijn kielzog een tweede man. Zijn handen worden achter zijn rug gedaan en geboeid en hij moet achterin een van de auto’s. Die vertrekt vervolgens en dan lijkt het voorbij.
'Toen ik even in de keuken was om het eten voor te bereiden, werd het ineens opvallend stil'
Gelukkig zijn de mensen van de politie minder snel afgeleid dan ikzelf, want zij zijn níet vergeten dat er nog andere inzittenden zijn die al die tijd hebben zitten wachten. Er worden wat identiteitsbewijzen bekeken, wat dingen opgeschreven en dan mogen ze gaan. De auto mag dan weer niet mee, die wordt opgehaald door een sleepwagen. Ook lullig: je rijdt nietsvermoedend met iemand mee en plots weet je niet hoe je thuis moet geraken.
Nadat alles voorbij is, neem ik een slok van mijn bier, de schuimkraag is er helaas af, en een bitterbal. Normaal gesproken nuttig ik die zo kort na het frituren dat ik mijn gehemelte opnieuw kan stofferen, maar nu zijn ze voor de verandering afgekoeld naar precies de juiste temperatuur. Ook wel eens lekker.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ik dacht dat mijn vrouw last had van haar oog, maar ze probeerde naar me te seinen'
