Hier in de grote stad vol single millennials zijn we erg ambitieus, soms zelfs té. Zo ook op het gebied van de liefde. We zijn op zoek naar meer en beter, zonder te zien wat er eigenlijk al is. We worden tenslotte om de haverklap geconfronteerd met wat er allemaal nog meer te scoren valt. Is het niet op een datingapp, dan wel op social media of in de kroeg. Why settle for less als perfect lijkt te bestaan?
Neem nou de bewuste vrijgezel. Ik schreef al eerder over dit snelle type dat na date vier met de noorderzon vertrekt, ondanks een goede klik en zalvende beloftes (die nooit nagekomen worden). Na lang nadenken over het diepgewortelde motief om liefde opzettelijk op afstand te houden, kom ik tot de conclusie dat het een kwestie van angst moet zijn. Bang voor teleurstelling, met eenzaamheid als gevolg.
Mijn relatie ging uit in het begin van de eerste lockdown. Inmiddels ben ik twee jaar single en hoewel ik daar best van geniet – dan wel heb genoten, ga ik een relatie niet bewust uit de weg. Natuurlijk, het is zalig om nooit rekening te hoeven houden met iemand anders en volledig vrij te zijn in het gaan en staan waar ik wil. Maar op wat casual daten (nu dat na twee jaar corona eindelijk weer kan) en soms een verwaarloosbare one-night-stand na, voelt het missen van de diepgang van een relatie ook een beetje zonde.
Nou ben ik er ook niet intentioneel naar op zoek, die druk wil ik een ander en mezelf niet opleggen, maar waarom zou ik een diepgaande connectie niet accepteren? Het is leven is te kort om liefde niet toe te laten. Wanneer ik met iemand date en het is leuk samen, heb ik dus niet altijd de behoefte om nog even te kijken wat er verder nog te hoeren valt. Bovendien heeft liefde tijd nodig. Al is die tijd, als ik de mensen in mijn omgeving en mijn eigen ervaringen mag geloven, ons niet meer zo vaak gegund. De bewuste vrijgezel kiest wanneer het écht interessant wordt liever het hazenpad.
We weten het allemaal; liefde is niet makkelijk en stelt ons ook vaak teleur. Daarom stellen we soms onrealistische eisen, zijn we bang voor eventuele teleurstelling of vinden we het simpelweg te moeilijk om een keuze te maken. Het liefst is het allemaal perfect, maar wie perfect zoekt is eigenlijk bang om te falen. Dan is lekker solo zijn veel veiliger. Afstand. Geen gedoe. Al denk ik dat we helemaal niet gemaakt zijn om alleen te zijn. Zelfs niet als we onszelf wijsmaken dat we daar enorm van genieten. Een leugentje om bestwil. Zodat de eenzaamheid die we na de zoveelste oppervlakkige connectie voelen, verbloemd wordt als een bewuste keuze.
We moeten die angst voor de liefde toch eens loslaten. Als de liefde even niet is gelukt, proberen we het toch gewoon opnieuw? Al dan niet met wat goed verwachtingsmanagement. Het gaat namelijk niet altijd even eerlijk, maar laten we er in ieder geval eerlijk over zijn. Vooral naar onszelf.
'Het is moeilijk voor te stellen, maar politici zijn net mensen'
