Felicia (37) en haar man Corné hadden het voortkabbelende leven in Nederland wel gezien. Met kroost en al stapten ze het vliegtuig in en reizen ze momenteel de halve wereld over.
Voor LINDA.reizen doet Felicia verslag van haar reis door Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji, Argentinië en Chili.
Felicia is met haar gezin op wereldreis: 'We falen jammerlijk in ons alcoholbeleid'
Steeds vaker zie ik mensen een ‘break’ van alle sociale media nemen; meer tijd voor zichzelf en de dingen die er ‘echt toe doen’. Eerst moest ik een beetje lachen om dat afstandnemen, maar zo langzamerhand begrijp ik het eigenlijk wel.
Één van mijn (vele) voornemens tijdens deze reis was om minder met mijn telefoon bezig te zijn. Minder Instagram, minder Facebook, en ook minder WhatsApp; het is een dagtaak om alles bij te houden; nogal zonde om daardoor dingen te missen.
Ook dit bleek gemakkelijker gedacht dan gedaan. Éven kijken of ik een bericht heb, héél even checken of mensen al gereageerd hebben op die ene post en nog één laatste appje sturen voordat ik mijn telefoon wegleg.
Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik verslaafd ben, en daar baal ik van. Cold turkey stoppen dan maar? Als zoveel mensen dat kunnen, waarom ik niet? Het antwoord is denk ik heel simpel: omdat ik bang ben dat ik iets mis. Een gebeurtenis in iemands leven, nieuws, trends: ik wil het niet missen. Maar mijn allergrootste angst is misschien wel dat volgers me vergeten als ik even verdwijn. Nou en, denk je misschien, en wat dan nog? Dan volgen ze je toch lekker niet? Klopt. Maar stiekem probeer ik van dit schrijven mijn beroep te maken, en dat gaat echt minder makkelijk als niemand je berichten leest.
Laatst zaten we een week in een prachtig huis, aan een verlaten paradijselijk strand, in the middle of nowhere. Zonder internet. We voelden ons de koning te rijk: totale stilte en vanaf zonsopgang hingen we op het strand en bouwden we hutten. Totdat een storm ons dagenlang in huis opsloot. En ineens merkte ik enorme onrust, omdat we nu niet even naar onze telefoons konden grijpen. Sterker nog: we reden door weer en wind naar de enige kroeg-met-internet om doorweekt onze berichten te checken. Terwijl we potverdorie op de mooiste plekken op aarde zitten, zijn wij bang ook maar iets te missen van wat er (thuis) gebeurt: hoe achterlijk is dat? Bestaat de term digitale FOMO (fear of missing out)? Zo ja, dan is-ie op mij van toepassing.
Kort daarna zag ik dat een van mijn lievelingsaccounts ook tijdelijk stopte, om precies dezelfde redenen. Het eeuwige loeren, het onbewuste vergelijken en het tijdrovende aspect van deze verslaving brak haar op. In een berichtje sprak ik mijn bewondering uit (we hebben het over tijdelijk stoppen met social media hè mensen, niet over het voltooien van een masterpiece – even voor de duidelijkheid) waarop zij mij mij vroeg waarom ik dan niet ook stopte. Omdat het een automatisme is waar je even uit moet, niks meer en niks minder. “Doe het”, zei ze. “Vertrouw me”.
Die woorden bleven nagalmen, dat wel, maar stoppen, nee, dat durfde ik niet. Inmiddels in Argentinië aangekomen vertrokken we meteen naar een afgelegen estancia, en binnen een dag viel (hoe kenmerkend voor dit deel van de wereld) het internet uit. En waar andere gasten lichte tot zeer zware irritatie vertoonden, deed het mij gek genoeg ineens niks. We waren de hele dag buiten, reden paard en golfden mee op het voor mij zo herkenbare Zuid-Amerikaanse ritme. Dagenlang geen digitale afleiding, plus de ontdekking dat ik er niet eens aan dacht.
Maar eenmaal in Buenos Aires zochten we automatisch toch weer meteen de wifi-code (eerlijk is eerlijk, ook omdat we echt weer wat dingen moeten gaan boeken, maar toch), en tijdens de zonsondergang zaten we beiden weer op onze telefoons te kijken. Ineens stond Alba voor onze neus, met een door haar gevonden kookwekker, die ze krachtig opwond (ze heeft, gelukkig, nog geen notie van tijd) en ons waarschuwde voor dit stopsein, omdat het zo ongezellig was.
Dat was kennelijk het laatste benodigde zetje, want ik ben om. Vanaf vandaag even geen social media meer voor mij. Deze laatste weken wil ik alleen maar oog hebben voor het hier en nu; we maken zoveel mee dat we het amper kunnen verwerken, en ik wil daar tijd voor maken. Geen afleiding, geen onnodige informatie en niet denken aan volgende posts.
Vind ik het eng? Ja. Kost het moeite? Vast. Maar de tijd gaat veel te snel en ik wil elke minuut, elke geur en iedere nieuwe kunst van de kindjes ongestoord in me kunnen opnemen. Omdat deze tijd onbetaalbaar is. Daar kan geen enkele nieuwe post tegenop.
Alles zien van Fee en haar wereldreis? Meer verhalen vind je op The Travelling Toddler. En voor foto’s moet je hier zijn.
Voor de LINDA.tv-serie OFFLINE gingen vijf deelnemers een vergelijkbare uitdaging aan als Fee:
