Felicia (37) en haar man Corné hadden het voortkabbelende leven in Nederland wel gezien. Met kroost en al stapten ze het vliegtuig in en reizen momenteel de halve wereld over.
Voor LINDA.reizen doet Felicia verslag van haar reis door Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji, Argentinië en Chili.
Lees ook
Felicia op wereldreis: ‘Ik wil niet meer naar huis, nooit meer’
Eens in de zoveel dagen bellen of Facetimen we met het thuisfront. Om te vertellen waar we nu weer zijn, wat we allemaal (niet!) hebben meegemaakt en gewoon, om even bij te praten. “En hoe staat het met de ruzies?”, vroeg mijn moeder tijdens een van die gesprekken. “Hebben jullie al genoeg van elkaar?”
Een seconde keken C. en ik elkaar verbaasd aan, om vervolgens tegelijkertijd te zeggen dat we eigenlijk helemaal geen ruzie hebben. Echt niet. Tuurlijk, een kleine ergernis hier en daar, maar meer dan dat is het nooit. Later die week zaten we weer in de auto naar ons zoveelste nieuwe onderkomen, en kwam de opmerking toevallig ter sprake. Samen dachten we nog eens heel hard na, of we geen grote ruzie gemist hadden, maar we konden echt niets verzinnen. No fireworks, sorry.
Als ik er nu zo over nadenk, realiseer ik me dat ik die vraag eigenlijk best vaak krijg. En zo gek is de gedachte ook niet, want vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week op elkaars lip, vrijwel zonder onderbreking, dat kan natuurlijk rap twee kanten op gaan. Het reizen met twee kleine kinderen, het constant in- en uitpakken van ál onze spullen, de nogal last minute change of plans en heel veel andere zaken vragen veel van ons geduld en onze flexibiliteit. Dus ja, deze wereldreis had zomaar bol van ruzies en meningsverschillen kunnen staan.
Maar, godzijdank, het dubbeltje valt bij ons tot nu toe de goede kant op. Misschien zit het ‘m erin dat we elkaar heel goed kennen en aanvullen? Ik weet het niet. Maar we weten heel goed van elkaar waar we blij én gek van worden, en proberen dat zoveel mogelijk te creëren of juist weg te nemen. Ik háát bijvoorbeeld het steeds weer inpakken van alle koffers en de auto – een garnaal heeft nog meer ruimtelijk inzicht dan ik – dus na een paar keer proberen heeft C. die taak stilzwijgend op zich genomen (dit geldt overigens ook voor, bijvoorbeeld, de afwasmachine: ik kan het gewoon écht niet). Andersom heeft hij veel minder idee van wat er allemaal mee moet, dus ik zorg ervoor dat alles zo klaar ligt dat hij het alleen nog maar hoeft in te pakken.
De route uitstippelen? Niet aan mij overlaten. Maar het maken van allerlaatste moment reserveringen en goeie deals neem ik weer voor mijn rekening. En zo nemen we dingen van elkaar over en proberen we zoveel mogelijk rekening te houden met elkaar. En we lachen! Om alles dat lukt en misgaat, om mijn ijdele pogingen toch eens een koffer reisklaar te maken, of C.’s gebrekkige pogingen in een andere taal af te dingen of iets te regelen. En humor, dames en heren, daar is nog nooit iemand slechter van geworden. De oplettende lezer weet dat ik een stuk zwaarmoediger en banger ben dan C., maar samen lachen haalt de scherpste randjes van zoveel situaties en gebeurtenissen af dat ik vervelende wendingen tijdens deze reis eigenlijk heel snel weer vergeet.
Samen proberen we constant een bepaald evenwicht in elkaars wensen en behoeften te krijgen, en dat onbewuste gunnen en met de ander meedenken zorgt voor veel rust en broodnodige me-time zodra daar ook maar enigszins ruimte voor is. Zitten we vlakbij het water, dan weet ik dat C. baantjes wil gaan trekken, en dat moet hij dan ook vooral doen. Andersom stuurt hij mij ’s morgens naar buiten om te gaan hardlopen, omdat hij weet dat ik daar een leuker mens van word. Wil ik een ochtend paardrijden? Dan kan dat. En C. gaat lekker een paar uur het water op voor een surfles, omdat hij daar heel blij van wordt. Het aloude devies ‘geven en nemen’ blijkt onze band eigenlijk alleen maar sterker te maken, gelukkig.
Is het allemaal perfect en ideaal, tijdens deze reis? Nee, natuurlijk niet. Er gebeurt en mislukt van alles, het regent regelmatig de héle dag pijpenstelen, de griep heerst hier net zo hard als in Nederland en ook het opvoeden gaat gewoon door. Maar ondertussen hebben we het wel verdomd gezellig met z’n tweeën.
Alles zien van Fee en haar wereldreis? Meer verhalen vind je op The Travelling Toddler. En voor foto’s moet je hier zijn.
Meer van dit soort vrolijke berichten op je tijdlijn? Volg LINDA.reizen nu ook op Facebook. Lijkt die winter nét iets minder lang te duren.
