Als ik dit schrijf zit ik in een hotel aan de rand van Maastricht. Die bijzondere en prachtige stad in het uiterste zuiden van ons land. Ik ben aan het filmen voor de serie Flikken Maastricht die voor het grootste deel daadwerkelijk wordt opgenomen in Maastricht en omstreken.
Ooit woonde ik hier. Ik was net 18 en aangenomen op de toneelschool, die hier nog altijd ToneelAcademie heet. Want álles is anders in Maastricht. Het is een periode waar ik nog steeds met gemengde gevoelens op terugkijk. Voornamelijk omdat ik op kamers ging wonen. Dat wilde ik echt heel graag. Niet dat het thuis bij mijn ouders in Oosterbeek niet leuk was, maar ik vond het wel tijd om het alleen te gaan doen. Ik was tenslotte al 18.
Leuk idee, maar toen het eenmaal zo ver was voelde dat toch heel anders. Ik woonde in een somber en verfloos pand in de buurt van het station, samen nog twee andere studenten die ik maar zelden zag. Ik betaalde maandelijks 300 gulden cash aan de zeer luidruchtige, drankzuchtige huisbaas die met vier stinkende en veelvuldig blaffende honden op de begane grond woonde. In het al even troosteloze pand ernaast woonden ook allemaal jonge mensen, maar die studeerden niet. Die hadden andere hobby’s.
'Een mensenleven is een kleine muggenscheet op de tijdlijn van miljoenen jaren en toch doet het er toe'
Drugs, drank, inbraak (ook bij mij), nachtenlange geluidsoverlast van feestjes en meedogenloze ruzies met glasgerinkel en politie … Ze waren er verdomd goed in zal ik maar zeggen. Met als gevolg dat ik vaak mijn kamer van maar liefst drie bij drie meter verliet en de nacht in dook. De café’s van Maastricht zijn haast ontelbaar en sommigen hebben een geweldige geschiedenis van beroepsbierbuiken en rode wijnfilosofen met de wonderlijkste namen en verhalen. Maar daar kwam ik niet voor. Ik gebruikte het café als schuilplaats. Als onderdak. Als uitvlucht en als warme huiskamer.
Nu ben ik hier al een aantal weken aan het werk en ga ik af en toe weer even naar buiten. De straat op. Zwerven en dwalen door deze stad die in niets, maar tegelijkertijd in alles veranderd is. Ook Maastricht is meegegaan in de tijd. Maar ze past me nog steeds als een handschoen. Ik ken de kleine straatjes, de oude gevels met opschriften en beeldhouwwerken en kan de stappen van mijn favoriete kroeg naar die verkrotte kamer nog steeds tellen. 231 in totaal. Meestal. Beetje afhankelijk van de mate van alcoholconsumptie. Maar nu, in mijn nuchtere staat, ben ik er dus in 231 stappen.
Als ik naar het huis kijk waar ik toen liever niet was, voel ik me weer achttien en ongelukkig. Hoewel het houtwerk van het drie verdiepingen tellende pand inmiddels uitstekend in de verf zit en de schoongespoten gevel met een nieuw pannendak verraadt dat de buurt een behoorlijke upgrade heeft gehad zak ik weg in mijn herinnering en denk aan Boy, Magda, Rocky, Joeps, Cecile en Raquel.
Aan eindeloos biljarten in het café totdat het niet meer ging van de drank, nooit uitgesproken liefdesverklaringen aan twee donkere Maastrichtse ogen en de tranen op weg naar die kutkamer en de kwartjes in mijn zak. Kwartjes, gewisseld in de kroeg om hier vlak voor de deur te bellen in de gifgroene telefooncel. Naar m’n moeder. Mijn moeder die altijd opnam, hoe laat het ook was. Mijn moeder die vooral mijn eenzaamheid en verdriet niet mocht horen maar dat bij de eerste woorden al door de hoorn voelde stromen, me rustig aanhoorde en zei dat het allemaal wel goed zou komen.
‘U komt voor de bezichtiging?’ Ik schrik een beetje van de vriendelijke vrouwenstem met een zwaar Maastrichts accent. Ik draai me om en kijk in het gezicht van een leuk lachende vrouw met een map onder haar arm waar de naam van het makelaarskantoor op staat. Als ik zeg dat ik daar niet voor kom, maar hier ooit gewoond heb steekt ze van wal met een verhaal over de buurt en dat de huizen er zo gewild zijn. Of ik misschien toch niet even binnen wilde kijken? Ik bedank haar vriendelijk, draai me om en loop de straat uit. Ik doe het met de herinnering aan 3 bij 3, aan de blaffende honden, de telefooncel en het gezeik met de luide buren. Leuk was het niet. Wel waardevol. Inmiddels zo waardevol dat het voor 690.000 euro van eigenaar mag wisselen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Eric Corton te zien in nieuwe reeks 'Flikken Maastricht'
