De puberteit heeft de gezinsdynamiek tot in de wortels aangetast. Zo heeft Charlie haar rol van sidekick ingeruild voor die van voice-over. Eerst was ze Pucks partner in crime tegen de gezamenlijke vijand, tegenwoordig geeft ze ongevraagd commentaar als de onenigheid tussen moeder en zus escaleert.

Zoals vanochtend toen ik mijn Lancôme-mascara, die ik al dagen kwijt was, in een lade op Puck d’r kamer vond. Nu is dat geen ramp maar het feit dat ze ontkent het gepakt te hebben… Daar heb ik wél moeite mee.
“Wie heeft het er dan neergelegd?”, vraag ik sarcastisch.
“Nou, ik was het in ieder geval niet”, sneert Puck. Ik lach. “Ik vind het net in jouw lade.”’ “Ja?” Ze is nijdig. “En? Dus? Dit is zoooo typisch. Je geeft me altijd van alles de schuld.” Ze loopt richting de badkamer en smijt de deur dicht. Op dat moment huppelt Charlie, net wakker, in pyjama in de gang voorbij. Zodra ze de trap afloopt, zegt ze: “En toen bleef het nog lang stil aan de Molenweg nummer 12…”

Verspreid door het huis tref ik deze ochtend ontelbare ongewenste sporen: vieze sokken, een natte handdoek en een halfopen tube lipgloss. Charlie verzamelt alles van Sylvanian Families, het meest pietepeuterig speelgoed ooit. Denk aan kleine rotkleertjes, een wasmachine met miniknoppen of een dwergfamilie egels. Schattig, maar ook onderdeel van de puinzooi die me ineens naar de strot grijpt. Ik gris de stofzuiger uit de gang en baan me een weg door de woonkamer. Charlie zet geïrriteerd de televisie op standje doven en slechthorenden. Je zal maar twee minuten van de Drakenrace-serie moeten missen.

Eenmaal aan het ontbijt lijken de gemoederen bedaard, het scheelt ook dat ik mijn eerste kop koffie op heb. “Mam, sorry hoor dat ik met de deur smeet, maar je bent ook chagrijnig vandaag. Ben je ongesteld?”
“Pardon?” Het zit er wel aan te komen, bedenk ik me. Shit-PMS.
“Lieverd, je weet het toch: ik haat stofzuigen. Vooral als ik net uit bed kom.”
“Nou, waarom doe je het dan?” Weer die spiegel. Puck heeft hetzelfde ochtendhumeur dat me al jaren tergt.

“Omdat hier overal troep ligt,” antwoord ik gefrustreerd. “Niet dat een van jullie eens de stofzuiger pakt…” Charlie smeert een beschuit en neemt het gesprek over. “Wat vind jij eigenlijk van Viggo, Puck?” Daarna komen alle personages – Hikkie, Roggel, Snotvlerk – uit de kinderserie over draken voorbij. “Zullen we het over iets anders hebben dan Viggo?” vraag ik na een minuut of vijf. Ik snak naar een volwassen gesprek, merk ik.
“Joh… mam” zegt Charlie verbaasd. ”Mogen we even?! Die gast is dus net in de lava gevallen.”

Met dank aan kinderseries, maar ook aan You-Tube-types als HanWe, een opgeblazen ventje met vlassige snor, spreekt mijn achtjarige nu in attitude-taal. Bloedirritant vind ik ze, die YouTubers, influencers, of wat hun officiële werktitel ook moge zijn. Ik snap niks van het fenomeen: de meeste video’s die hier thuis voorbijkomen zijn niet eens geestig. Toch verbied ik het de meiden niet. Helaas: Gio’s en MeisjeDjamila’s zijn een nieuwe generatie beroemdheden die aan andere generaties, gelukkig, voorbijgaat.

Mijn moeder vond Madonna walgelijk en ordinair. Maar ik lag als tienjarige tijdens de weeksluiting op school in een witte jurk rollend Like a Virgin te playbacken. “Ach, ze heeft geen idee wat ze zingt”, zei mijn moeder vol schaamte. Ook YouTubers waaien over. Bovendien weet ik: des te heviger mijn afkeer voor zulke filmpjes is, des te aantrekkelijker een schreeuwerige HanWe voor mijn dochter zal zijn.

Ik besluit een extra joker aan de ontbijttafel in te zetten in de hoop op wat diepgang: de vraag van het theezakje. Die luidt vandaag: wat vind je een goede eigenschap van jezelf?
“Ik denk dat ik zorgzaam en behulpzaam ben,” zegt Puck vrijwel direct. “Dat is helemaal waar”, zeg ik. Charlie: “En jij mam?” “Ik ben moedig en positief.”
“Duh… dat dacht ik niet. Je hebt een mega-ochtendhumeur.” Puck kan het niet over zich heen laten gaan. “Takes one to know one”, antwoord ik. Puck negeert de knipoog die ik geef en roert driftig door haar yoghurt. “Nu is het mijn beurt.” Charlie gaat op het puntje van de stoel zitten. “Ik ben echt ontzettend vrolijk. Altijd.” En dan, met zelfvoldane blik: “Vooral in de ochtend.”

Journalist en auteur Maaike Olde Olthof (45) is gescheiden en heeft twee dochters. Ze is mantelzorger voor haar moeder die dementie heeft. ‘Never a dull moment’ in dit atypische huishouden, waar Maaike wekelijks een column over schrijft.

Lees ook
Voorlichting: ‘Het bewoog en toen kwam dat vieze spul eruit’