Lichtjaren geleden werkte ik bij de VPRO als researcher en nam ik deel aan een cultureel programma waarin we als panel nieuwe boeken, films, voorstellingen en dergelijke bespraken. Ik was jong en onervaren, maar het was een mooi avontuur.
Na de eerste uitzending kwam een van de dinosauriërs die er werkte (en nog steeds werkt, die types zijn er niet weg te bikken) bij me aan tafel staan. Zijn haren verwilderd, zijn tanden scheef en met bruine vlekken, zag ik door zijn grijns. Hij torende over me uit: ‘ze hadden ook een dom iemand nodig’, zei hij over mijn bijdrage aan het programma.
Dat had híj nodig. Een twintig jaar jongere vrouw kleineren. Want dat is wat je doet met vrouwen, klein houden, vernederen, om jezelf beter te voelen. Hordes, legers, hele volksstammen doen het dagelijks en de laatste tijd steekt de vrouwenhaatkoorts weer flink op.
Omdat Madonna te oud is, zo las ik. Haar eigen schuld. Moet ze maar gaan breien. Zich bedekken. Zich normaal kleden. Thuis achter de geraniums gaan zitten. Zich naar haar leeftijd gedragen. Normaal doen. Met pensioen gaan.
Vrouwen hebben een houdbaarheidsdatum, daarna moeten ze onzichtbaar worden om mensen niet voor het hoofd te stoten. Kennelijk is vrouwelijke ouderdom een taboe, iets vies waar mensen niet mee geconfronteerd willen worden. De echte vraag is niet waarom Madonna doet wat ze doet, maar waarom mensen daar zo boos om worden.
Jong zijn is ook weer niet goed, weet Amalia inmiddels. Wildvreemden, vaak, maar niet altijd anoniem, vermaken zich iedere keer weer met vunzige oordelen over haar uiterlijk. Opvallend daarbij is dat het altijd de minst smakelijke figuren zijn die denken dat ze iets over het uiterlijk van anderen kunnen zeggen.
Ambitie hebben als vrouw is eveneens verkeerd. Aan tafel bij Voetbal Inside, reageerden die twee overbetaalde dronken lorren voorspelbaar op het idee dat een vrouw, Sarina Wiegman, hoofdtrainer van Ajax zou worden. Ze waren ‘moe’ van ‘dat meisje’, die ‘betweter’. Betweterigheid moet je aan fossiele penopauzers overlaten.
Vrouwen moeten hun plek kennen en die plek wordt nog altijd door mannen aangewezen en fanatiek door andere vrouwen bewaakt. Het blijft ziekelijk, de gretigheid waarmee mensen op vrouwen inhakken, omdat ze er anders uitzien, andere ideeën hebben of niet voldoen aan een denkbeeldige norm.
Zitten ze daar, spuugspetters op het schermpje, krampachtig te tikken in de hoop dat ze hun doelwit raken. Dat die gehate vrouwen misschien door hún tweetje of opmerking huilend in bed gaan liggen. Wat een macht zou dat geven.
Maar wat ze niet beseffen, is dat die dynamiek ook op henzelf terugslaat. Wie verbaal geweld en online vernederingen normaliseert, hoeft daarna niet te janken als-ie in zijn eigen kleine omgeving het haasje wordt.
Kweek maar een eeltlaag, neem een voorbeeld aan al die vrouwen die je zo graag vernedert in je vrije tijd. Want denk maar niet dat ze zich iets gelegen laten aan wat nietsnutten van hen vinden. Ze zijn druk bezig met hun eigen leven. Zou het gespuis ook eens moeten proberen.
'We zijn al een open boek voor de overheid en bedrijven, maar het is kennelijk nooit genoeg'
