Ik had me echt voorgenomen een column te schrijven die over iets anders ging dan dat verdomde virus. Iets opbeurends zou ik gaan schrijven, gewoon even helemaal weg van die crisis.
Maar dat lukt niet. Of we het willen of niet, ons leven wordt momenteel helemaal bepaald door COVID-19.
Vanaf dag één zijn we hier vol goede moed aan de slag gegaan. Extra vroeg opstaan, om in alle rust nog wat werk te kunnen doen. Daarna lekker uitwaaien en wakker worden tijdens een lange wandeling met de kinderen. Thuis aangekomen was iedereen fris genoeg om aan de schooldag te beginnen.
Ik sta erom bekend niet de schoonheidsprijs te verdienen in de categorie geduld, maar somehow lukte het elke keer weer om alle opdrachten die we ’s ochtends doorgemaild kregen voor het einde van de middag af te ronden. Ja, zelfs die vermaledijde rekenopdrachten met decimalen, alhoewel de eerste scheurtjes in ons relaxte quarantaineleven zich toen aandienden. Stel dat we dit herhaalschema drie maanden moeten volhouden?
Vanaf toen volgden de meltdowns elkaar in rap tempo op. Ik hield me in, want volwassen en verstandig. Maar wat was ik graag met mijn dochter mee naar boven gerend om daar de deur van de slaapkamer met een harde klap dicht te smijten en het vervolgens op een brullen te zetten. Het ìs af en toe gewoon ook om gillend gek van te worden.
Ik haat het dat ik geen idee heb waar deze crisis naartoe gaat. Kunnen we van de zomer weer blij en gezond naar buiten, opgelucht dat we deze ellende eindelijk achter ons hebben gelaten? Komt er een vaccin? Hoe zit het straks met mijn opdrachten? De economen zijn redelijk optimistisch, maar geldt dat ook voor zelfstandigen?
Ik lees over twee minderjarigen die volgens de berichtgeving zijn overleden aan corona. Wat betekent dat? Ik denk aan de mensen die ik extra liefheb en niet elke dag meer zie. Letten ze wel goed op zichzelf? Ik denk aan mijn vrienden in New York, waar de ziekte nu hard om zich heen grijpt. En hoe zal het in China gaan nu er toch weer mensen besmet zijn geraakt na het optimisme van vorige week?
Het ergste vind ik misschien nog dat ik optimistisch moet blijven, omdat deze situatie anders niet te doen is. Maar juist dat optimistisch blijven is ontzettend moeilijk als je niet weet hoe lang het nog duurt voordat de berichtgeving rondom corona weer reden geeft optimistisch te zijn.
Lees ook
‘Handgel was al ver voor corona-gate mijn lievelingsitem in mijn handtas’
Maar het helpt dat ik graag van het leven geniet. Achter elke wolk schijnt de zon, het glas is half vol, morgen is een nieuwe dag, of zoals mijn oma altijd zei: ‘Alles gebeurt met een reden’. Deze periode is ook een tijd voor extra knuffels, desnoods digitaal. En ja, nu hebben we echt geen excuus meer om serieus op zoek te gaan naar die inner peace, die we in ons drukke pré-corona leven volledig hebben genegeerd en verwaarloosd. En als we die rust dan eindelijk gevonden hebben, moeten we hem stevig omarmen en nooit meer laten gaan.
Columnist en journalist Carol Rock (47) schrijft wekelijks over wat haar opvalt in het nieuws.
