Onschuldig

“Het begon al op jonge leeftijd, op mijn negende om precies te zijn. Rond die leeftijd stal ik – hoe onschuldig ook – regelmatig snoepjes bij de drogisterij in mijn dorp. Ik werd er vaak op aangesproken door de kassamedewerker. Die dan, al lachend, zei dat ik dat eigenlijk niet mocht doen. Mijn moeder kwam er altijd achter, maar liet mij er mee wegkomen. Kattenkwaad noemde ze het.”

Lees ook
Wat moet ik nu: ‘Mijn vriend zit werkloos thuis, terwijl ik een fulltime baan heb’

Negatieve invloed

“Het liep pas écht uit hand toen ik rond mijn 22e ook kleding en dure make-up begon te stelen. Ik had destijds een vriendinnetje, Manon, waar ik veel mee optrok. Achteraf gezien had zij een bijzonder negatieve invloed op mij. Ik was een angsthaas; zij durfde alles. Ze liet me zien hoe makkelijk het was om een potje nagellak te stelen. Ik liep achter haar aan de winkel uit, doodsbang dat het alarm af zou gaan. Ik weet nog hoe opgelucht ik was toen dat niet gebeurde.”

Ontwikkelen van tactiek

“Maanden verstreken. Op een gegeven moment spoorde ze mij aan om zelf ook iets mee te nemen. ‘Ze komen er toch niet achter’, zei ze. De eerste keer weet ik nog precies. Ik ging voor een lippenstift, lekker makkelijk, dacht ik. Ongemakkelijk liep ik richting de poortjes. In mijn achterhoofd spookten de gevolgen rond. Vanaf die dag ontwikkelde ik een tactiek. Het ging me steeds makkelijker af: opletten waar de medewerkers staan en vooral zo onopvallend mogelijk de winkel verlaten. Het doen lijken alsof ik het juiste product niet kon vinden.”

Lees ook
Wat moet ik nu: ’Mijn dochters vriend had haar vader kunnen zijn’

Schaamte

“We zijn nu acht jaar verder. Mijn man en kinderen weten van niets, wat ik het liefst zo wil houden. Wat zullen ze wel niet van mij vinden, als ze hier achterkomen? Ik weet bijna zeker dat ze het nooit van mij zullen verwachten. Ik schaam mezelf voor mijn eigen gedrag, wanneer ik thuiskom. Maar het gevoel dat ik krijg wanneer ik iets steel, is bijna niet te beschrijven. Het voelt als een verslaving, iets waar ik niet mee kan stoppen. Mascara’s van dure merken, T-shirts: ik steel het allemaal. Ik probeer het niet te vaak te doen, het te minderen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”

Proberen te rechtvaardigen

“Ik werk hard, maar verdien vrij weinig. Mijn salaris gaat voor een overgroot deel naar mijn huis en kinderen. De gestolen producten kan ik dan ook erg goed gebruiken, rechtvaardig ik het soms. Heel asociaal, dat weet ik. Ik wil er mee stoppen, maar het lukt me niet. Moet ik het aan mijn omgeving vertellen of geheim houden? Wat adviseren jullie mij?”

Oproep

Zit je zelf ook in een situatie waarin je het even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar nieuws@lindanieuws.nl en laat je anoniem adviseren door andere LINDAnieuws-lezeressen.