Willeke werd onverwacht zwanger en wist niks van bevallen en alles daaromheen. Toen ze zich erin ging verdiepen, kwam ze op het idee om haar placenta na de geboorte op te eten.
Voor elke fase heeft Willeke, kookboekenschrijver en blogger, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Tessa wist pas bij de bevalling dat ze zwanger was: ‘Ik voelde ineens een hoofdje tussen mijn benen’
“Mijn man (toen vriend) Niels (30) en ik waren een half jaar bij elkaar – maar hiervoor al wel twee jaar vrienden – toen we na een feestje voor de grap zeiden: ‘Laten we een kindje maken’. Ik dacht toen nog dat ik helemaal geen kinderen wilde, maar we deden het voor de lol een keer onveilig. Een paar dagen later had ik sterk het gevoel dat ik alleen op vakantie moest, ik wist niet waarom.”
“En dat deed ik. Op Kos kreeg ik een ongeluk met de fiets. Ik lag op de grond en net voor ik bewusteloos raakte, zag ik een meisje achterop mijn fiets zitten. Een dag later appte een vriendin me of ik zwanger was, want daar had ze over gedroomd. Natuurlijk was ik niet zwanger, stuurde ik terug.”
“Weer thuis deed ik toch maar een test en ja hoor: positief. Ik wist niet goed wat ik ervan vond. Ik zag mezelf op dat moment niet als moeder. Niels was er wel meteen blij mee. Hij heeft me dan ook overtuigd, maar pas bij de twintigwekenecho begon ik een moedergevoel te krijgen. Gelukkig is dat gevoel alleen maar sterker geworden en kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit twijfelde aan het moederschap.”
Willeke als ze 35 weken zwanger is.
“De zwangerschap verliep goed, al had ik door het ongeluk veel last van mijn rug. De laatste weken van mij zwangerschap heb ik veel boeken gelezen over natuurlijke bevallingen. Ik ben voedingsdeskundige, had toen (2013) al een kookboek uitgebracht en was dus veel met voeding bezig. Zo raakte ik geïnteresseerd in het eten van de placenta.”
“Dieren eten de placenta na de geboorte op om er extra kracht uit te halen. Wij vinden dat echter gek en vies en gooien het weg, maar dat is ontzettend zonde. Er zit veel ijzer en vitamine b12 in, het verhoogt de melkproductie en het zou werken tegen eventuele depressie. Dat klonk goed, vond ik. Waarom zou ik het niet proberen?”
“Doordat ik 41 weken zwanger was, was ik bang dat ik ingeleid moest worden. Ik wilde zo natuurlijk mogelijk – thuis – bevallen, dus ging ik naar een paranormaal genezer. Zij maakte via haar handen contact met de baby en toen kwamen de weeën op gang.”
“De bevalling heeft ontzettend lang geduurd: vijftig uur. Hoewel ik veel weeën had en mijn vliezen waren doorgeprikt, bleef ik al die tijd op twee centimeter ontsluiting hangen. Normaal hadden ze me al naar het ziekenhuis gebracht, maar ik wilde zo graag thuis bevallen. Op een gegeven moment hield ik het echter niet meer vol.”
“Er waren in het ziekenhuis veel bevallingen bezig, dus moesten we wachten. Toen ik naar de wc ging en een bad zag, vroeg ik aan onze verloskundige of ik daar even in mocht zitten. Na een paar minuten mat ze de ontsluiting: acht centimeter.”
“Hoewel het eigenlijk niet volgens de regels was, ging de deur op slot en hebben we de bevalling in bad gedaan. Toen ging het snel. Op 27 juni 2014 werd onze dochter Tess geboren.”
“Het moment dat ik haar op mijn borst had, was zo mooi. Ik voelde me meteen echt moeder. Ik had alleen maar oog voor Tess, maar de verloskundige deed de placenta ondertussen in een bakje.”
“Al na twee uur mochten we naar huis. De kraamhulp vroeg een dag later: “Wat wil je met de placenta?” Zij had in 36 jaar nog nooit meegemaakt dat iemand de placenta op wilde eten. Ik heb eerst een stukje rauw geprobeerd, maar dat was taai en vies: als rauwe biefstuk. Toen hebben we een stukje door een smoothie met aardbeien, banaan en kokosmelk gedaan en daardoor proefde je er helemaal niks meer van.”
“Met het overige deel hebben we hachee gemaakt. Ik kon er niet veel van op – ik ben al niet zo’n vleeseter – maar Niels at zijn hele bord leeg. Ik was natuurlijk kapot van de lange bevalling, maar na het eten van de placenta had ik veel meer energie. Verder verliep de week ook goed en Tess was perfect.”
Niels, Willeke en Tess vier dagen na de bevalling.
“Inmiddels is Tess bijna vier en hebben Niels en ik er een zoon, Jack, bij gekregen. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik geen kinderen wilde. Bij Tess wilde ik in het begin niets liever dan bij haar zijn, een uurtje van huis vond ik al moeilijk.”
“Ik was er eerst meer van overtuigd dat het eten van de placenta me heeft geholpen dan nu, maar dat komt omdat de bevalling van Jack perfect was. Ik vergelijk dus alles daarmee en bij hem heb ik geen behoefte gehad aan de placenta. We hebben ‘m nog wel, hij ligt in de diepvries, maar we weten nog niet wat we ermee gaan doen.”
“Ik maak er dus geen reclame voor, maar wil vertellen dat het kán. De enige verhalen die ik erover las waren vaak gek en vaag, terwijl het helemaal niet gek en vaag is. Luister naar je gevoel. Wil je het doen: doe het. Zo niet: doe het niet. Eerst vonden mensen het vreemd dat ik het deed, nu ik het bij Jack niet gedaan heb, vinden mensen dat weer raar. Doe wat jíj wil en niet wat anderen van je verwachten.”
Willeke, Tess, Jack en Niels nu.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
