Jorinde (33) voelde zich geweldig tijdens haar zwangerschap, maar dat sloeg om na een traumatische bevalling van zoon Mees (4). Haar kraamtranen bleken meer dan kraamtranen alleen.
Voor elke fase heeft Jorinde, freelance social media manager en content creator, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Meer dan 200.000 mensen zagen álles rondom Fara Bellinga’s (29) zwangerschap
“Ik wilde al mijn hele leven kinderen en werkte ook op een kinderdagverblijf. Mijn vriend Maarten wilde ze gelukkig ook en na drie maanden – het was toen bijna Kerst – deed ik een positieve test. We vonden het fantastisch. Met een kerstcadeau onder de boom maakten we het aan de familie bekend.”
Jorinde, vier maanden zwanger.
“Ik was in het begin heel moe, maar daarna voelde ik me geweldig. Ik zat op de welbekende roze wolk. Bij 34 weken ging ik met verlof, waarna het minder goed ging. Ik vond de bevalling heel spannend. Ik ben sowieso al geen ‘ziekenhuispersoon’ en twijfelde of ik dit wel zou kunnen. De controlfreak in mij vond het onverwachte van de bevalling eng. Onbewust heeft de spanning zich toen al opgebouwd.”
“In week 35 moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis omdat ik last had van zware duizelingen. De oorzaak hiervan werd nooit ontdekt. Achteraf gezien denk ik dat het te maken had met die spanningen.”
Jorinde 38 weken zwanger.
“Toen ik veertig weken en vier dagen zwanger was, werd ik gestript. Die nacht werd ik om 1.30 uur wakker van de eerste wee. Ik kon ze goed opvangen en bleef rustig. Om 4.30 uur belden we de verloskundige. Toen zij zei: “Jorinde, je bent nu echt aan het bevallen”, moest ik ineens enorm huilen. Van opluchting dat het eindelijk begonnen was, maar ook van de spanning.”
“We vertrokken naar het kraamhotel waar ik wilde bevallen. Ook hier ging het voorspoedig – tot ik ging persen. Vanaf dat moment is het traumatisch geworden. Het wilde niet lukken: hoe ik ook perste, de baby schoot telkens weer terug. Ik ging weer aan mezelf twijfelen. Kan ik dit wel? Toen de baby in het vruchtwater had gepoept, moest ik naar het ziekenhuis. Al persend racede ik in het bed over de gangen. Daarna werd besloten dat ik een keizersnede zou krijgen. Ik was inmiddels al twee uur aan het persen en was totaal uitgeput.”
“Ik was teleurgesteld dat ik het niet zelf had volbracht. Het ging zo goed en ik was trots op mezelf, maar nu overheerste teleurstelling. De keizersnede ging uiteindelijk snel: binnen een kwartier werd onze zoon Mees – op 3 september 2013 – geboren. Ik was ontzettend blij en opgelucht dat hij er eindelijk was.”
Jorinde, Maarten en Mees net na de bevalling.
“Tegenwoordig heb je als moeder de keus om te zien hoe je baby uit de buik gehaald wordt en krijg je hem na de bevalling een hele tijd op je borst. In 2013 was dat niet zo. Ik zag niet hoe hij geboren werd en kreeg hem maar heel even bij me. Daarna werd ik twee uur lang gescheiden van Mees en Maarten. Het was bizar om alleen op de herstelkamer te liggen terwijl je net een kind hebt gekregen.”
“Toen ik na twee uur naar ze toegebracht werd, lag Mees mooi aangekleed in zijn bedje. Ik had heel graag bij het aankleden willen zijn. Dat – en langer fysiek contact na de bevalling – had ik erg nodig gehad.”
“Tijdens de vier dagen in het ziekenhuis was ik niet ‘zomaar’ kraamtranen-emotioneel, maar extreem. Ik was de hele dag aan het huilen, om álles. Iedereen schoof het af op de kraamtranen. Er is in die dagen maar één zuster wat langer bij me blijven zitten om naar me te luisteren. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik daar aan denk.”
Jorinde en Mees, een week na de bevalling.
“Ook de borstvoeding lukte niet, waar ik compleet gestresst door raakte. Daar stopte ik dan ook na zes dagen mee. De tweede nacht thuis kreeg ik weer een duizelingaanval. Mees was een huilbaby en huilde ontzettend, maar ik kon helemaal niks. Mijn arm optillen was al onmogelijk. Ook mijn vriend raakte hierdoor in paniek. Wat een horrornacht.”
“Drie maanden na de bevalling werd een postnatale depressie geconstateerd. Dit was bij mij anders dan in de film De Gelukkige Huisvrouw, waar de moeder geen band voelt met haar kind. Ik voelde me júist een soort moederleeuw die er alles voor wilde doen om over haar welp te waken en vond het moeilijk als dat niet ging zoals ik wilde.”
Jorinde en Mees, twee maanden na de bevalling.
“In totaal ben ik er zo’n twee jaar ‘zoet’ mee geweest. Ik had nergens zin in, wilde geen mensen zien en kon niet goed functioneren. Het werk op het kinderdagverblijf lukte ook niet. Door antidepressiva en gesprekken met een psycholoog ben ik er weer bovenop gekomen.”
“Het gaat nu heel goed met ons. Mees doet het super en ik heb een eigen bedrijf dat goed loopt. Maarten en ik hebben 3,5 jaar na de bevalling Teun gekregen. We hebben daar lang over getwijfeld, maar gunden Mees een broer of zus. Door middel van geweldige begeleiding van de POP-poli – een samenwerkingsverband van de afdelingen gynaecologie, psychiatrie, medische psychologie, maatschappelijk werk en kindergeneeskunde – is het deze keer goed gegaan.
Teun, Jorinde, Mees en Maarten tijdens Kerst.
“Ik ben heel trots dat ik hier uit ben gekomen. Het zijn zware jaren geweest, maar die hebben me sterker gemaakt. Ik zou nu graag willen dat er meer bekendheid komt voor postnatale depressies. Het had bij mij veel eerder geconstateerd kunnen worden.”
“Ik wil anderen dan ook aanraden zo snel mogelijk hulp te zoeken wanneer je denkt dat er meer aan de hand is dan de gewone kraamtranen. Tien tot vijftien procent van de vrouwen krijgt een postnatale depressie. Schaam je niet als die roze wolk er niet is: je bent niet de enige.”
https://www.instagram.com/p/BgD1XU5j0Mc/
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
