In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Audrey (53) haar jongste zus Nancy, die 43 jaar werd.
Geschreven door Audrey Speelman, ter nagedachtenis aan Nancy Fong (23 maart 1968 – 23 april 2011).
Lees ook
Marlies’ broer (24) kwam om bij een auto-ongeluk: ‘Ik wist gelijk dat het mis was’
Toen ik acht was, verhuisden wij vanuit Suriname naar Nederland, Nancy was toen vijf jaar oud. Ze was de jongste van vier zussen, ik de een-na-jongste. Ze was een vrolijk, maar ook erg ondeugend kind. Altijd druk in de weer met van alles. Of ze nou goede of slechte keuzes maakte, we hielden van haar zoals ze was. Onze kleine zus.
In oktober 2008 werd ik door haar gebeld. Ze had een knobbeltje in haar borst en vroeg mij mee te gaan naar de dokter. Ik vond dat te lastig, dus ging onze oudste zus Yvonne uiteindelijk mee. Alle vermoedens bleken te kloppen toen de dokter met de uitslag kwam: borstkanker. Er was ook goed nieuws: het zou makkelijk te genezen zijn. Zo gezegd zo gedaan; we begonnen met de chemo en al snel bleek dat het de goede kant op ging.
Nancy met haar drie zussen achter haar
Toen Nancy op controle kwam, bleek het echter goed mis. De kanker had zich uitgezaaid en zat nu in haar lymfeklieren. Alle chemo’s, behandelingen en rariteiten werden uit de kast getrokken. Niets hielp. Ze onderging nog twee jaar behandelingen, en kreeg toen te horen dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die mocht ze doorbrengen in een hospice waar er goed voor haar werd gezorgd.
Ze zou haar twee dochters, een tweeling, achterlaten, dat vond ze het ergste. Ze hield zielsveel van haar prachtige kinderen; ze heeft geregeld dat ze bij mijn zus Liesbeth konden gaan wonen. Het deed haar zoveel pijn; weten dat ze haar dochters nooit oud zou zien worden. Toen ze overleed, waren ze acht.
Audrey (links) en Nancy (rechts) toen ze jong waren:
23 april 2011 werd ik om half vijf ’s ochtends wakker gebeld door de zuster van het hospice. Het ging niet goed met Nancy en ze vroeg om mij. Ik haastte me naar haar toe. Ze was inderdaad heel onrustig. Ik had het gevoel dat ze wist dat wanneer ze zou gaan liggen, haar einde nabij zou zijn. De zuster las haar een gedicht voor dat ze zelf had geschreven. Hier werd ze uiteindelijk rustig van. Toen de zuster wegging, was ik alleen met haar.
Toen ze in slaap viel, besefte ik dat ze haar laatste adem had uitgeblazen. Nancy was beslist nog niet klaar om deze wereld te verlaten. “Als ik straks beter ben, gaan we lekker een dagje naar de spa”, had ze die week ervoor nog tegen me gezegd. Ze zei altijd: geniet en leef met de dag. Ter ere van haar proberen wij dit nu nog steeds te doen.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
