In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt José (53) haar vriendin Gerdie, die 35 jaar werd.
Geschreven door José Verhoeven, ter nagedachtenis aan Gerdie Eppink (7 april 1965 – 25 januari 2001).
Lees ook
Simone verloor haar broer: ‘Als ik aan Wesley denk, moet ik automatisch lachen’
Gerdie en ik leerde elkaar kennen op de hoge laboratoriumschool. We waren allebei jonge meiden van negentien jaar die begonnen aan een toekomst. Al snel hadden we een klik. We hebben veel gefeest, gelachen en gedeeld samen. Als ik aan haar denk, heb ik alleen maar mooie herinneringen. Gerdie zei ooit tegen mij: ‘Als we later 65 jaar zijn, zijn we nog steeds vriendinnen’. Dat hebben we helaas nooit kunnen meemaken.
Als Gerdie binnenkwam, kwam er altijd heel veel warmte en gezelligheid met haar mee. Ze was altijd de vrolijke noot, altijd gezellig. Ze had veel leuke verhalen te vertellen, dat deed ze dan ook met veel humor. Laconiek als ze was, maakte ze vaak zichzelf belachelijk. Dan lag iedereen in een deuk. Net als Gerdie zelf. Ze straalde, zelfs tijdens haar ziekte.
Gerdie was een DES-dochter. Haar moeder had hormonen – DES – geslikt om miskramen te voorkomen. Uiteindelijk bleek dat dit schadelijk kon zijn voor het kind, onder andere het risico op borstkanker werd verhoogd. Gerdie had ook meer kans om kanker te krijgen. Op een geven moment besloten we samen te stoppen met de pil. Toen werd ik zwanger, en kreeg Gerdie een bobbeltje in haar borst. Het duurde een jaar, maar de kanker was weggegaan.
Langzaam kwamen we weer in het patroon van een kankervrij leven voor Gerdie. We raakten eraan gewend gewoon verder te huppelen. Maar na ongeveer een jaar van haar borstkanker af te zijn, werd ik gebeld. Longkanker. Met maximaal nog twee jaar te leven. Die heeft ze helaas niet vol kunnen maken. Na anderhalf jaar zijn we haar verloren.
Ze was heel nuchter, ze nam haar ziekte met een korreltje zout. Ze maakte er vaak grapjes over en speelde met haar verschillende pruiken. Dat was haar manier om met haar ziekte om te gaan. Ik heb haar nooit zwaarmoedig gezien. Zo was ze niet. Opgewekt, positief en sterk ging ze de ziekte aan.
Gerdie (rechts) met José (links) en nog meer vrienden:
We genoten van de tijd samen. Ik heb haar tijdens haar ziekte niet vaak verdrietig gezien. Elk moment samen was ontzettend waardevol. Ze was heel duidelijk: ‘Ik heb niet meer zo lang, dus ik wil overal van genieten’. Het was zo’n mooie vrouw, zo’n zonde.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
