In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Kristel (32) haar moeder Gerda, die 59 jaar werd.
Geschreven door Kristel Jansen, ter nagedachtenis aan haar moeder Gerda Jansen – Gerritsen (8 september 1958 – 17 januari 2018).
Lees ook
De zoon van Francis werd niet ouder dan twee: ‘We wilden hem zo veel laten zien’
‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk, bewonder en heb lief’, dat was het levensmotto van mijn moeder. Het zijn ook de woorden die op de voorkant van haar rouwkaart staan.
Mijn moeder zong onder de douche, in de auto en met haar (klein)kinderen. Tijdens feestjes was ze altijd op de dansvloer te vinden, rock-‘n-rollend met mijn oom, of schuifelend met mijn vader (als hij genoeg alcohol op had). Ze was een prachtmens dat bewonderde, werd bewonderd en nog steeds bewonderd wordt.
Het hele gezin:
We hebben veel om mama gelachen, maar nog veel meer met haar. Ze kon af en toe een beetje onnozel zijn, sprak sommige woorden op geheel eigen wijze uit en had soms moeite met de klemtoon. Haar glimlach zullen we nooit vergeten.
Hoewel mijn moeder niet (meer) naar de kerk ging, bad ze elke avond. Om kracht, wijsheid en voor anderen. Het geloof bood haar troost, maar riep ook veel vragen op. Waarom?
Het afgelopen jaar hebben we veel gehuild. Van verdriet, angst, frustratie, boosheid, maar ook van blijdschap. Bijvoorbeeld toen mijn vriend en ik vertelden in verwachting te zijn van ons eerste kindje en toen mijn neefje, haar tweede kleinkind, werd geboren. Als wij verdrietig waren, was zij het die ons troostte.
Kristel en haar moeder met Kristels ongeboren kind:
Na een ziekbed van acht maanden overleed ze aan alvleesklierkanker. In het bijzijn van mijn vader, die haar met heel veel liefde heeft verzorgd. Hij verloor zijn zielsverwant.
Mijn moeder heeft haar begrafenis zelf geregeld. Ze had zelfs opgeschreven wat mijn vader moest aantrekken. Het was een prachtige dag. Veel mensen, mooie muziek, ontroerende speeches. Na afloop hebben we met z’n allen geproost op het leven van mijn moeder.
Gerda:
Mijn moeder was een mooie vrouw – van binnen en van buiten – met een groot hart. Ze stond voor iedereen klaar, stuurde lieve kaartjes, appjes. Niets was haar te veel. Zíj was het toonbeeld van liefhebben. Ik ben trots en dankbaar dat ik haar dochter ben. Dat zij in mij, in ons, voortleeft.
Toen ze ziek was, schreef zij: ‘Kanker maakt dat je geniet van het leven – zolang het nog duurt -, dat je onbevangener houdt van de mensen waar je al van hield, dan je iedere dag als een geschenk beschouwt.’ Laten we proberen niet pas van het leven te gaan genieten als het einde in zicht is, maar dat iedere dag te doen. En vergeet daarbij niet te zingen, te vechten, te huilen, te bidden, te lachen, te werken, te bewonderen en vooral elkaar lief te hebben. Precies zoals mijn moeder deed.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
