LINDA.nl duikt in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Een maand nadat Mireille (toen 39) met Marcel (toen 46) en zoon Teun (toen 1,5) aan een wereldreis begon, bleek ze zwanger te zijn.
Voor elke fase heeft Mireille (47 in 2018), coach en therapeut, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Joyce’ dochter bleek na bevalling zeldzame afwijking te hebben: ‘Ik huilde de ogen uit mijn kop’
“Onze zoon Teun (10 in 2018) was bijna één jaar oud toen we drie weken op vakantie gingen. Dit beviel ontzettend goed. Mijn vriend Marcel (54 in 2018) was normaal veel weg voor zijn werk en zag Teun bijna nooit. Tijdens de vakantie kwam hij op het idee om samen op wereldreis te gaan. Ik vond het een geweldig idee. Ik kom uit een reisgezin en dacht meteen: natuurlijk, dit gaan we doen, go!”
“Toen Teun 1,5 jaar was, vertrokken we voor een wereldreis van een jaar. Na een maand kwamen we er op Bali achter dat ik zwanger was. Hoe vet was dat? We wilden graag een tweede kind en bij Teun had het twee jaar geduurd. Dat het zo snel zou lukken hadden we nooit verwacht. Ik was meteen heel blij. Geen idee hoe we het zouden gaan doen, maar het ging goed komen.
Ik heb er geen moment aan gedacht om terug te gaan naar Nederland. Over de hele wereld worden kinderen geboren, dus bevallen lukt in een ander land ook wel. Bij mijn bevalling in Nederland hadden we hele slechte begeleiding gehad, dus eigenlijk kon het niet erger. Daarbij was onze reis al vrij rustig, doordat we een peuter mee hadden. En dus gingen we gewoon door met onze reis.”
Teun, Marcel en Mireille – 11 weken zwanger – in Thailand.
“Als ik het gevoel kreeg dat het tijd was voor een echo, zocht ik een arts op. Hoewel het overal wel anders is, ben ik in alle landen goed behandeld. In Maleisië zagen we Brams hartje voor het eerst kloppen, in Thailand kregen we een waanzinnig geavanceerde echo, in Nieuw-Zeeland kreeg ik goede tips tegen mijn ijzertekort en zo hebben we bij elk land wel een verhaal. Dat is toch alleen maar heel gaaf?”
“Het was wel even goed uitzoeken waar ik zou gaan bevallen. Australië en Nieuw-Zeeland liggen voor de hand, omdat die landen het meest westers zijn. Australië was qua reisplanning alleen niet handig en in Nieuw-Zeeland mag je als buitenlander niet zomaar bevallen.
Dus keken we naar het volgende land: Chili. Een arm land. Zou dat nou wel slim zijn? Maar we gooiden al onze vooroordelen uit het raam en verzamelden informatie. De ambassade gaf aan dat de zorg er goed was en we kregen via via allerlei tips. Met 35 weken vlogen we vastberaden naar Santiago.”
“Na twee dagen sprak de Nederlandse Annick me aan, omdat ze aan mijn Spaans hoorde dat ik Nederlands was. Zij had vijf maanden daarvoor een kind gekregen met een Chileense man en was dus ook bevallen in Santiago. Ze gaf me veel tips en stelde me voor aan andere Nederlanders in de stad. Binnen een paar weken bouwden we een ‘minileven’ op daar.”
Teun en Mireille – 39 weken zwanger – in Santiago.
“Toen ik 41 weken zwanger was, maakten we een zware aardbeving mee (8.3 op de schaal van Richter). De grond trilde drie minuten lang. We stonden doodsangsten uit. De scheurende muren maakten zoveel lawaai dat we elkaar niet meer konden horen. Ik had een kind in mijn buik, een kind op mijn armen en er kwam een oer-moedergevoel in me naar boven. Ik mocht niet aan de dood denken, dat kon gewoon niet. Ik dacht alleen maar: niet nu bevallen, niet nu.
Gelukkig liet de bevalling nog twee dagen op zich wachten. Het hele romantische beeld van in Zuid-Amerika bevallen, verdween wel door de aardbeving. Die doodsangsten vergaten we niet zomaar meer en kwamen vaak terug bij de enorme naschokken.”
“Vrijwel iedereen bevalt in Chili met een keizersnede, maar ik wilde het op de natuurlijke manier doen. Gelukkig had mijn vroedvrouw – echt een ‘goud wijf’ – hier wél ervaring mee en is alles goed gegaan. Al kon zij de naschok die kwam terwijl ik zeven centimeter ontsluiting had, natuurlijk ook niet voorkomen. Op 1 maart 2010 is Bram geboren.”
Mireille en Bram, twee uur na de bevalling in Santiago.
“Het ging heel goed met Bram en mij. Na twee dagen mocht ik lekker naar huis. Hier hadden we een super relaxte kraamweek. Mijn ouders waren overgevlogen en konden helpen. Er kwamen wat nieuwe vrienden langs en de vrienden en familie in Nederland zagen we via Skype. Al met al was dat toch een stuk rustiger dan wanneer iedereen bij je op de stoep staat.”
Teun, Marcel, Mireille en Bram in Rio de Janeiro, zes weken na de bevalling.
“Het heeft 3,5e week geduurd voordat Bram een paspoort kreeg. Twee dagen later vertrokken we. Het was heerlijk om de reis weer op te kunnen pakken. Daarbij was het best heftig wat we in Chili hadden meegemaakt en dat lieten we op deze manier achter ons. Toen Bram 1,5e maand oud was, moesten we toch echt terug naar Nederland. Dat had niets met de kinderen te maken, maar alles met de bankrekening.”
“Het gaat heel goed met Bram (8) en de rest van het gezin. Ik kijk met een geweldig gevoel terug op onze reis – we hebben echt onze droom verwezenlijkt. Mensen die het overwegen moeten zich niet bang laten maken. Die nare gedachtes zitten alleen in je hoofd. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en dat kan ik iedereen aanraden.”
In augustus 2020 vertelt Mireille LINDA.nl hoe het met hen gaat: “Bram is uitgegroeid tot een heerlijk mannetje. Hij is actief, slim en houdt gelukkig van knuffelen met zijn moeder. Met zijn grote broer Teun is hij ‘dikke matties’, maar als een van de twee over een grens gaat, kunnen ze ook uit hun plaat gaan.
We reizen nog steeds heel graag. De jongens houden er ook van. Door het coronavirus is reizen echter wel lastig natuurlijk. We zijn daarom twee weken in Friesland geweest. Helaas is in Nederland het warme en droge vakantieweer niet gegarandeerd. Eigen land ontdekken is zeker leuk, maar andere culturen blijven onze inspireren.”
Mireille schreef het boek Zwanger in 13 landen over haar zwangerschap en wereldreis.
Was jouw zwangerschap, bevalling of kraamweek speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
