“KOEN, HOE IS HET NOU MET JE HOOFD?”
Koen Pieter: Niet normaal toch, dat ik helemaal in de steigers uit de make-up kom voor deze shoot en vervolgens zo hard mijn kop stoot dat het bloed eruit stroomt. Het geneest vast snel, want ik ben een gezonde meid, maar het past natuurlijk niet echt bij het thema Glamourpoes.
Frédérique: “Terwijl jij volgens mij toch echt meer een glamourpoes bent dan ik. Er zit wel iets in mij, ik houd ook van lingerie, maar ik loop er niet mee te koop.”
Glamour zit niet alleen in kleding en dure restaurants. Het gaat ook om hoe je in het leven staat, om hoeveel je van dingen kunt genieten. Volgens mij kun jij dat prima.
“Ik denk dat ik het inderdaad wel kan zijn, dat die kant er ook in zit, maar ik ben toch voornamelijk een straatkind. Mijn ouders werkten allebei, waren altijd weg, dus ik was veel buiten. In Rotterdam: daar word je wel een vechtersbaasje van. Niet fysiek hoor, maar ik leerde wel doorzetten, dingen zelf uitzoeken. Auto’s repareren of een tuinhuis in elkaar zetten, het lukt me allemaal. Heeft ook te maken met dat ik nogal de behoefte voel om vrij te zijn. Ik wil niet afhankelijk zijn van een ander en ik kan al helemaal niet voor iemand werken. Dan word ik ziek.”
Heb je weleens een baan gehad?
“Ik heb twee maandagen in een bloemenzaak op luchthaven Zestienhoven gewerkt, waar ze alleen oude bloemen verkochten. Dat vond ik heel vervelend. En later nog op de verpleegafdeling van een tehuis, maar toen ik na vier weken genoeg geld had verdiend voor een gitaarversterker, ben ik gestopt.”

Ik las dat platenbazen in de tijd dat jij begon met muziek maken graag wilden dat je jezelf wat vrouwelijker zou presenteren.
“Absoluut. Sexy, dat wilden ze, want ik was te stoer. Te raar. Vrouwen in de rock-’n-roll kenden ze niet. Dus moest ik vooral een meisje zijn. Ik ging daar niet in mee, maar dat was best moeilijk. Iemand als Raven van Dorst wordt nu omhelsd door het publiek, maar in die tijd waren er geen Ravens. Ik hoop dat ik door mij niet te conformeren de weg misschien een beetje heb vrijgemaakt voor mensen zoals hen. En dat klinkt nou stoer en leuk, maar ik was destijds heel eenzaam. Ook omdat ik dat wereldje niet trok – die foute mannen, altijd weer die hang naar commercialiteit. Ik was niet zo, en dat ben ik nog steeds niet. Maar ik heb wel altijd van de muziek kunnen leven. Ik ben niet snel trots op dingen, maar dáár voel ik wel een zekere vorm van trots bij: dat ik niet heb gebogen. Vind je het trouwens heel erg als ik niet precies weet wat jij nou eigenlijk doet?”
Lachend: Het liefst zo min mogelijk … Ik ben begonnen met modellen­werk tot ik zo’n tien jaar geleden bekend werd door ‘Niet LullenMaar Poetsen’, een realityprogramma over kinderen van vermogende Rotterdamse families. Ik werkte nog als model, maar ik brak nooit echt helemaal door en ik had geen zin om uiteindelijk als een of ander showroommodel te eindigen. Dus ging ik werken bij de Douglas. En mede doordat ik in dat programma werd neergezet als ‘de Leco van Rotterdam’ begon het ineens aanvragen te regenen. Allemaal rijke vrouwen die mijn hulp nodig hadden – schat, ik heb toen zo veel verdiend. Vervolgens werd ik in de media gebombardeerd tot Koen Kardashian. Zo ontstond mijn alter ego.
“Inmiddels heet je weer gewoon Koen Pieter.”
Ik heb ongelooflijk leuke dingen meegemaakt in die jaren, maar ik kwam er steeds meer achter dat ik een probleem had. Overal waar ik kwam plopte de champagne open en die bleef maar komen – en ik kwam sowieso al kachel binnen. De blush kreeg ik er bij die vrouwen nog wel op, maar de eyeliner lukte op een gegeven moment gewoon niet meer vanwege mijn trillende handen. Ik realiseerde me dat ik een verslaving had. En dan heeft zo’n naam ineens toch vooral een negatieve lading. Het is niet erg als mensen me nog zo noemen, maar zelf heb ik afscheid genomen van Koen Kardashian.