“We leerden elkaar kennen toen we dertig en 33 waren, werden smoorverliefd en hadden een heel fijne relatie. Hij wilde graag kinderen en hoewel ik terughoudender was omdat mijn vader manisch-depressief was en ik bang was dat door te geven, raakte ik na een aantal miskramen op mijn 39ste toch zwanger.

Intussen hadden we ook een onderneming samen, dat ging eveneens goed. Hard werken, dat wel, en dan wil je weleens iets missen en niet opmerken van elkaar. Over mijn vader heb ik mij heel lang zorgen gemaakt, al hoopte ik dat dit nergens voor nodig was. Maar op een dag vonden we hem in huis, overleden onder verdachte omstandigheden. Dat heeft me erg geraakt.

Door alle hectiek belandde ik in een burn-out en die overschaduwde ons huwelijk. Ja, zo was het: met het huwelijk, de liefde zelf, was niks aan de hand en eigenlijk houd ik zelfs nu nog steeds evenveel van hem als toen ik hem leerde kennen. Maar ik heb gewoon gaandeweg het huwelijk niet zo goed opgelet en ook hij is afgedwaald. Ik weet nog dat hij lang geleden, ik was zwanger van ons eerste kind, weleens die erotische 0900-nummers draaide. ‘Uit nieuwsgierigheid’, zei hij, en ik zei: ‘Daar moet je onmiddellijk mee ophouden.’