‘Onze hele relatie heb ik voor een dichte deur gestaan. En maar kloppen. En maar wachten’

“Ons verhaal is het klassieke verhaal van het stel bij wie het aan niets ontbrak. Allebei succesvol in werk, vier kinderen, een mooi huis, twee auto’s, dol op tennis. Voor de buitenwereld zag het er liefdevol uit, maar in werkelijkheid was het koud. Wij leerden elkaar kennen toen we 22 waren en nog lang niet volwassen; we zijn als het ware ons huwelijk onwetend ingerold. Ik was er zelf ook echt van overtuigd dat ik gelukkig was, al heb ik altijd geweten dat er iets fundamenteel niet klopte in onze relatie. Ik miste emotionele verbondenheid. Als ik huilde, zei mijn man: ‘Stop met huilen.’ Toen ik eens tijdens een boswandeling erg in de war was, haalde hij zijn schouders op. Een keer in de zomervakantie, ik zat midden in een burn-out, stroomden de tranen over mijn wangen. Hij vroeg wel wat er scheelde, maar deed geen enkele poging mij echt te begrijpen. Achter alles wat hij deed zat maar één intentie: hij wilde door met zijn leven. En feitelijk mankeerde er ook niks aan ons leven. Jarenlang hebben hij en ik ons laten verblinden door het plaatje. Alsof het zichtbare de enige echte waarheid is en de rest suggestie.
Het verlatingsproces was natuurlijk al veel eerder begonnen. Door nooit een poging te doen om mij te willen leren kennen. En ik? Ik heb het allemaal laten gebeuren. Bij grote emoties gaf hij nooit thuis en ik kroop in mijn schulp. Dat was het patroon. Het was alsof hij over de rand van de put naar me keek, hoe ik daar beneden zat: analyserend, beschouwend. Maar ik wilde niet bekeken worden, ik wilde gezíén worden. Hij werkte nota bene in de zorg, was de hele dag bezig met mensen. Je zou zeggen dat je daar toch behoorlijk wat empathisch vermogen voor nodig hebt. Ook ik werk in de zorg, maar aan elkaar hadden we uiteindelijk niks. Ik denk weleens: misschien was hij bang om uit zijn evenwicht te worden gebracht. Hij keek liever vooruit en naar buiten dan naar binnen. Had hij maar eens iets gezegd over zijn eigen onzekerheden. Maar met hem was zogenaamd nooit iets aan de hand. Hij was de snelle vent die anderen hielp. Als ik denk aan al die feestjes en verjaardagen waar ik hem zo charmant en betrokken zag praten … Maar zijn relatie samen met mij onder de loep nemen, ho maar.

Eén keer eerder was het uit tussen ons, lang geleden. We waren 28. Hij voelde zich klemgezet omdat ik hem telkens op zijn verantwoordelijkheden wees. Hij verwaarloosde zijn studie, gedroeg zich onvolwassen. Het gevolg was dat ik in alles het voortouw moest nemen en de rol van krachtpatser kreeg toebedeeld. Toen maakte hij het uit. Achteraf best bijzonder hoe we als twintigers een dynamiek ontwikkelden die de rest van ons huwelijk zou blijven bestaan. Had ik me destijds maar kunnen neerleggen bij de breuk, waren we maar elk onze eigen weg gegaan. Maar toen ik hem een paar weken nadat het uit was op straat tegenkwam en hij vertelde dat-ie aan het blokken was voor een tentamen, vond ik hem toch ineens weer aantrekkelijk. Hij kon dus wel zijn verantwoordelijkheid nemen. We hadden seks in het donker van de bioscoop, gingen daarna wat drinken en werden weer een stel. Zo simpel was het. Als therapeut weet ik dat je heel veel relaties kunt oplappen met een gezamenlijk doel: een huis kopen, een verbouwing uitvoeren, reizen, carrière maken. Wij waren daarop geen uitzondering. Ik wist het allemaal wel, maar wilde de eenheid van het gezin niet verbreken en sloot mijn ogen. Tijdens de onvermijdelijke burn-out die volgde, heb ik wekenlang alleen maar taarten gebakken en Friends gekeken op de bank. Verder kon ik alleen maar huilen. Maar ik was toen al zo teleurgesteld in hem, dat ik mijn pijn normaal was gaan vinden. Er veranderde pas iets toen ik andere mannen leerde kennen tijdens een workshop ecstatic dancing. Ik merkte hoe anders zij tegen me deden. Het waren mannen die wél konden praten en wilden weten waardoor ik geraakt werd. Niet dat mijn man een monster was. Het was ook niet zo dat hij de dader en ik het slachtoffer was. Het ligt veel genuanceerder. Hij kon gewoon niet bij zijn emoties en ik schikte me daarin: die combinatie was de bom onder ons huwelijk. En toen hij merkte dat ik met andere mannen wel diepgaand contact had, werd hij boos en intens verdrietig. En nu komt het: ik was blij met zijn verdriet. Eindelijk was hij waar ik hem hebben wilde. Eindelijk zag ik mijn man kwetsbaar. Niet dat ik hoopte dat het daarmee alsnog goed kwam tussen ons, daarvoor was er intussen te veel gebeurd. Ik had kortstondig iets met een ander. Maar dat hield geen stand en gek genoeg, dwars door alles heen, bleef ik koppig verlangen naar verbinding met mijn eigen man. Die felbegeerde verbinding had ik dan weliswaar niet gevonden tijdens ons huwelijk, maar misschien zou het wel lukken als we elkaars ex waren. Ik zag voor me hoe we samen een nieuwe weg zouden bewandelen. Niet met elkaar, want dat was niet gelukt, maar naast elkaar. In empathie en wellevendheid. In de zorg voor de kinderen en met wederzijds respect.
Maar ook die hoop bleek een illusie. Maar een paar dagen na zijn woedeaanval sloeg hij om en liet per app weten: ‘Ik ga door met mijn leven en heb een profiel aangemaakt op een datingsite, sterker nog, ik heb iemand ontmoet en ben verliefd.’ In razend tempo had hij de knop omgezet. Hij kon niet met de situatie omgaan, dus was weglopen de enige optie. De kinderen waren nog niet eens op de hoogte van onze scheiding en nu al sloeg hij kil de bladzij om. Even voor ik zijn berichtje kreeg over die nieuwe dame, had ik op mijn werk overgegeven in de wc, zwetende handen, licht in mijn hoofd en bevend over mijn hele lichaam. Mijn angst bleek een voorbode te zijn van de manier waarop hij ons zou laten gaan. En natuurlijk had hij mijn ­toestemming niet nodig voor die date, want we hadden al uitgesproken te gaan scheiden. Maar waarom die haast? Waarom dat gebrek aan respect? We woonden nog steeds onder één dak. En het stomme is: ik kon dit alles onmogelijk als verrassing zien. Jaren terug, toen ik voor het eerst zijn familie ontmoette, staarden al zijn gezinsleden als zombies naar de tv, helemaal in hun eigen wereld. Hoe had mijn man moeten leren zijn gevoelens te uiten? Onze hele relatie had ik voor een dichte deur gestaan. En maar kloppen. En maar wachten.
Met de mannen die ik nu ontmoet gaat het al net zo. Iedereen wil gin-tonics met me drinken, maar wie interesseert zich nu echt voor me? Alsof ik het aantrek. Ik vraag me af of ze eigenlijk wel bestaan: mannen die een vrouw echt willen begrijpen.”•

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.257 Schotland lees hier het hele magazine.

Merel (45): ‘Misschien was die zoen een doorbraak, konden we eindelijk met elkaar gaan praten’Lees ook