Linda de Mol: ‘Toen ik jong was, gaf ik ook vaak ongevraagd advies: Dumpen die gast'

Sinds letterlijk het hele land op de hoogte is van het feit dat ik in het verleden door mijn partner enorm bedrogen ben met andere vrouwen en ik uiteindelijk de beslissing nam deze relatie toch weer een kans te geven, storten ineens opvallend vaak vrouwen die ik eigenlijk niet goed of amper ken, zomaar hun hart bij me uit over hún relatieproblemen.
Zo’n gesprek (meestal op een feestje) begint steevast fluisterend met de zin: “Ik kan dit aan jou wel vertellen …” Zo van: ik weet dat jij nogal wat meegemaakt hebt op dit gebied, dus jij zult hier niet zo hard over oordelen. Bij jou kan ik dit wel kwijt. En dan komt me er toch een verhaal. “Mijn man bleek het tot mijn ultieme horror met een moeder van school te doen. Onze dochters zijn beste vriendinnetjes nota bene!” Of: “Hij bleek al jaren een affaire te hebben en sprak, als ik aan het werk was, gewoon met haar af in óns huis. Dat laatste vond ik, denk ik, nog het allerergste.” Of: “Al mijn collega’s wisten dat er een filmpje van hem in omloop was waarin-ie het met een andere vrouw doet, maar niemand durfde het mij te vertellen. Zo ­verschrikkelijk gênant.” En laatst kreeg ik een heel lange brief: ‘Mijn man heeft een godsvermogen uitgegeven aan een vrouw op internet met een webcam. We zitten diep in de schulden.’
Ik luister en vraag me ondertussen af: waarom krijg ik ineens zo veel van dit soort verhalen te horen? Het zijn me nogal ontboezemingen (die ik hier een heel klein beetje veranderd heb, want ik wil natuurlijk niet dat het herleidbaar is als iemand zich zo kwetsbaar opstelt). Maar eigenlijk snap ik het wel: al die mensen zijn bang voor de oordelen van de buitenwereld en zoeken naar begrip.

Want opvallend vaak eindigt zo’n verhaal met: “Hij heeft zich als een megaklootzak gedragen, maar ondanks alles vind ik er zonder hem niks aan en mis ik hem verschrikkelijk. En eigenlijk zouden we het allebei wel opnieuw willen proberen, want we hebben samen kinderen en zijn al bijna twintig jaar samen, maar niemand snapt dat natuurlijk. Iedereen vindt dat ik hem er met een grote boog uit moet gooien. Dat ik sterk moet zijn, dat ik heus wel iets beters kan krijgen, dat-ie mij niet verdient maar deep down wil ik helemaal niemand anders. Snap je?” Ja, knik ik dan, want ik snap het, al is natuurlijk ieder verhaal en iedere relatie anders.
Als ik heel eerlijk ben, deed ik het toen ik jong was ook, als vriendinnen zoiets aan de hand hadden: meteen ongevraagd advies geven en goedbedoeld zeggen, ‘dumpen die gast’. (Nou, ik bracht het misschien wel iets subtieler, maar daar kwam het wel op neer.) “Geen handvol maar een land vol”, zei mijn moeder altijd. Maar naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer door dat perfecte relaties heel dun gezaaid zijn en eigenlijk niemand echt op advies zit te wachten als het matters of the heart betreft. Zo’n advies is namelijk altijd ‘verstandig’ en met je verstand kun je heel weinig als je emoties en je hart eigenlijk al bepaald hebben wat je deep down het allerliefste wilt. En daar rust een flink taboe op, heb ik geconstateerd. Daar schamen vrouwen zich diep voor. Zolang de buitenwereld niks af weet van de buiten­echtelijke escapades, kun je heel misschien samen nog wel proberen eruit te komen. Maar als ineens veel andere mensen ervan afweten en zich er vol tegenaan gaan bemoeien, wordt het een lastiger verhaal.