Eva & John: ‘Veel mensen gaan uit elkaar als het een tijdje niet lekker loopt; jullie hielden vol’

EVA: “JOHN, OP DIT MOMENT IS HET TWINTIG MAANDEN GELEDEN DAT JIJ JE VROUW DANIËLLE VERLOOR. HOE GAAT HET NU MET JE?”
John: “Dat is eigenlijk elke dag anders. Ik heb gelezen dat rouwen is zoals de oceaan: de ene keer kabbelt het, een volgend moment zijn er golven, of stormt het juist. De tussenpozen waarin het kabbelt worden misschien steeds langer, maar het is een constant gemis – de ene keer zachter, de andere keer heviger.”
Eva: “Als je iemand gaat spreken die de liefde van zijn leven is verloren, ga je er automatisch aan denken hoe je er dan zelf aan toe zou zijn. Maar ik durf dat gevoel niet eens op te roepen.”
John: “Daan en ik kregen een relatie toen ik achttien was, dus we zijn veertig jaar samen geweest. Dan ben je volledig met elkaar verweven geraakt – en ineens valt dat weg. Nu zit ik in de fase dat ik moet ­uitzoeken wie ik ben zónder Daniëlle. Zij was alles voor me, ik ben de hele wereld met haar over geweest, we hebben twee prachtige kinderen gekregen. Het gekke is dat je de normale dingen het meest mist. Gewoon samen thuis zijn – zij aan het schrijven, ik op het bankje voetbal kijken. En daarna koken, of iets bestellen, gezellig samen aan tafel. Nu is die avond zo’n moment geworden waarop ik me afvraag: wat ga ik doen? Ik ga niet voor alleen mezelf eten klaarmaken. Ik kan het wel, maar ik vind er niks aan. Dus eet ik eigenlijk altijd buiten de deur, vaak met mijn dochter Estelle. En als ik in Armenië ben, voor mijn werk als bondscoach daar, eet ik met mijn vriend en assistent Aron Winter. Johan Cruijff zei altijd: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’ Nu ik weet wat het is om dit diepe verdriet te voelen, heb ik ook meer empathie voor andere mensen die het moeilijk hebben. Vroeger was ik toch oppervlakkiger in die dingen. Je weet nu pas écht wat het betekent als iemand zoiets ingrijpends meemaakt.”