EEN PAAR JAAR GELEDEN WAS IK OP EEN heerlijke buurtbarbecue, met niet alleen eindeloze schalen vlees, stokbrood en salades, maar ook koelkasten vol wijn en bier. Enige ‘probleem’: ik wilde graag water. Toen ik daarom vroeg, werd ik eerst aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam, waarna er zuchtend en steunend toch maar een glaasje kraanwater werd aangerukt. Een tweede ronde kon ik helemaal vergeten – ze waren kennelijk klaar met ‘mijn gedoe’ en dus kreeg ik zonder pardon een plastic beker witte wijn in mijn handen gedrukt. Toen heb ik dat laten gaan: ik gaf de wijn aan mijn lief en haalde er verder mijn schouders over op. Inmiddels denk ik: misschien had ik er tóch een punt van moeten maken. Want eigenlijk is het best raar: hoe weinig het sociaal geaccepteerd is om helemaal niet te drinken. Waarom word je behandeld alsof je net hebt bekend graag puppy’s te martelen als je vertelt dat je – tijdelijk of voorgoed – gestopt bent met alcohol? Vaak lijken mensen zo’n mededeling bijna automatisch op zichzelf te betrekken. Alsof het feit dat jíj de wijn hebt afgezworen wil zeggen dat je hún drankgebruik automatisch ook afkeurt. En, nog zo’n hardnekkig misverstand: waarom zou het ‘ongezellig’ zijn om op een feestje alcoholvrij te blijven?

Als je erop gaat letten, speelt alcohol best een belangrijke rol in ons sociale leven. Althans: in het mijne. Is het mooi weer, dan komen de appjes van vrienden: ‘Roseetje doen op het terras?’ Zijn we op vakantie, dan rijst ’s middags al de vraag ‘of het toevallig al tijd is voor een glaasje. En toegegeven: ik kan er af en toe onwijs van genieten. Met mooi weer in de tuin, met vriendinnen op een ­terras, bij een zonsondergang op het strand, of, het meest ultieme, ­terwijl ik sta te koken. Een glas gekoelde witte wijn erbij en mijn leven lijkt heel even perfect. Met af en toe een glas alcohol nuttigen is ook verder niet zo veel mis. Maar soms wil je dat gewoon even (of voor de rest van je leven) niet.