Roos Moggré: ‘In het bijzijn van mijn dochter probeer ik nooit iets los te laten over mijn zelfhaat’

Het verdriet van XXS. Zo noemen een vriendin van mij en ik het feit dat zij dun is, maar daar nooit over mag klagen in het bijzijn van mensen die zichzelf permanent te dik vinden. Zoals ik. Waar ik eindeloos hardop mag denken over mijn moeite om de chocola en chips te laten liggen, is volgens haar het praten over een dun lijf taboe. Want, zo wordt verondersteld: ‘Jij moet niet zeuren, jij bent al dun.’ Terwijl: elke vrouw kent zo haar lijfdemonen. Ook slanke vrouwen willen soms nog slanker zijn. Maar dat hardop zeggen, lijkt in de buurt van zwaardere vrouwen een erfzonde. En dan heb je ook nog een categorie vrouwen die moet oppassen dat ze niet té dun worden. Die verplicht moeten ‘bijeten’ omdat ze anders te weinig wegen. Ook dat hardop zeggen lijkt verboden. Of in ieder geval niet iets waar je over mag klagen, want: ‘Wie wil dat nou niet?’ Op doktersadvies roomboter of een stukje extra kaas naar binnen schuiven: wat een droom. Niemand zegt: “Goh wat zielig, moet jij per se slagroom bij de koffie omdat je anders te dun wordt?” Volgens mijn vriendin leren dunne mensen al jong om daarmee op te houden. Omdat er altijd wel iemand is die dan zegt: “Zeur niet zo, wees blij.” Dat is natuurlijk allesbehalve fair. En het zegt iets over ons vrouwen.

We zijn ontevreden over ons lijf en we projecteren dat op anderen. Daar moeten we echt mee ophouden. Als ik op insta vrouwen met een slank lijf halfnaakt zie rondlopen, zeg ik altijd: dat zou ik ook doen als ik zo’n lijf had. Zó erg eigenlijk, ik hoop dat mijn dochter deze column later nooit leest en ik probeer in haar bijzijn nooit dit soort informatie los te laten over de zelfhaat over mijn lijf. Maar ik doe het ongemerkt vast vaker dan ik wil. En daarmee vergiftig ik de volgende generatie met het idee dat dun zijn goed en beter is. Want dat slaat natuurlijk nergens op. Zolang je gezond bent, is alles mooi en goed. Laten we afspreken elkaar in ieder geval met rust te laten. Niks zeggen over lijf en leden van de ander, niks vragen over gewicht, geen opmerkingen over taartjes die wel of niet blijven staan. En laten we in hemelsnaam massaal naakter rond gaan lopen. Hoeveel kilo je ook weegt: een beetje meer naakt kan geen kwaad in deze maatschappij. Dat betekent trouwens niet per se dat ik daar op Instagram nu mee ga beginnen. Maar het feit dat ik deze zomer zowaar een aantal dagen een korte broek aanhad, is voor types zoals ik al een megastap.•

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.258 Wat niemand ziet lees hier het hele magazine.

Roos Moggré (40): ‘Bij dezen een pleidooi om het woord 'hinderlijk' vaker te gebruiken’Lees ook