EEN VRIEND VAN ME GING MET ZIJN VRIENDIN en haar kinderen op reis door Costa Rica. Iedereen die het privilege heeft gehad daar ooit een paar weken door te brengen, zal beamen: het is een van de mooiste landen ter wereld. De pubers zagen het anders. Ze waren al dagen aan het zeuren: het was te warm, te vochtig, te veel muggen en vooral: de wifi was er kut. Heel gek, midden in de jungle. “Waarom gaan we hier dan ook heen?” klaagde er eentje. En daar, midden in het tropisch regenwoud, ontplofte mijn vriend. “We nemen jullie verdomme mee naar het mooiste land ter wereld,” brieste hij, “het kost ons een vermogen en het enige wat jullie doen is de hele dag lopen zeiken?!”
“En,” vroeg ik, “hielp het?”
“Twee dagen”, zei hij. “En toen begon het weer van voren af aan.”
In mijn theatershow druk ik ouders van pubers met vakantieplannen op het hart om te zorgen voor drie dingen: ten eerste voor 24/7 wifi, ten tweede voor wifi en vergeet ten derde vooral de wifi niet. O ja: en ga niks bezichtigen. Vergeet dat middeleeuwse dorpje, die tempel en dat museum. (“Naar een museum?” vroeg mijn dochter ooit verbaasd. “Maar we hebben toch vakantie?”) Op mijn Instagramaccount @helpikhebeenpuber riep ik volgers vorige zomer op om foto’s te sturen van pubers op vakantie.

Nou, daar kwam het. Pubers met handdoeken over hun hoofd aan het zwembad, op het strand en voor het vakantiehuisje. Pubers met opgestoken middelvingers voor palmbomen bij een turquoise zee, met gezichten alsof ze zich in de sloppenwijken van een Midden-Amerikaanse stad bevonden. En pubers, zittend in het Louvre, de Sagrada Familia, bij de Machu Picchu in Peru en op de Spaanse trappen in Rome. Starend naar hun iPhone.
Ik dacht terug aan mijn vakantie als vijftienjarige, met mijn ouders. Dat was geen feest, voor beide partijen niet. Ik bracht hem door met mijn vader, moeder en mijn vier jaar jongere zusje in Karinthië. Dat ligt in Oostenrijk, wellicht was u dat ontgaan. En dat is niet voor niks: in Karinthië is helemaal niks te doen. Er zijn alleen bergen, heel veel hoge bergen. Ik telde de dagen af. De vakantie het jaar erna in Luxemburg herinner ik me ook nog. Ook geen wild oord, maar dit keer mocht mijn vriendinnetje Hanny mee. Daar kregen mijn ouders spijt van: de dagen vulden zich met passief-agressieve oorlogsvoering. Dit keer keken niet alleen ik, maar ook Hanny en mijn ouders de klok vooruit. Vakantiestress tussen ouders en pubers: het is van alle tijden.•

Meer lezen van Kluun? klik hier. 

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.254 – Indian Summer, lees hier het hele magazine.

‘Mijn vrouw en ik reageren net zo op de liefdes van onze kinderen als mijn ouders vroeger’Lees ook