ZOMER VORIG JAAR. Mijn vrouw en ik stonden voor de derde keer in één week met een overvolle winkelkar in de rij voor de kassa van de Eroski, een gigantische supermarkt in Vélez-Málaga, zo’n dertig kilometer van ons vakantiehuis. Met een beetje mazzel zouden we over een uurtje thuis zijn, waarmee we de boodschappenexcursie dit keer binnen de vier uur zouden houden. Het zou een nieuw record zijn.
Sinds ons vertrek die ochtend waren we continu geappt. Of we ook een fles Aperol, een sixpack Red Bull, Taki’s, ijsthee zonder prik (‘Wel peach deze keer!’) en brie (‘Maar niet die verse, die lusten we niet’) mee konden nemen. En: ‘Blijven jullie lang weg? Wc-papier is op.’
We hadden de afgelopen uren die hele supermarkt van voor naar achter en terug doorkruist. iPhone met boodschappenlijstje in de hand, Google Translate paraat. Na lang zoeken de schenkroom (crema para venter) en Spaanse peper (dat heet in Spanje chile – ik verzin het niet!) weten te lokaliseren. De Taki’s vonden we niet. Dat werd geen warm onthaal bij thuiskomst.
“Dan koken wij lekker vanavond!” hadden de kinderen ons die ochtend vrolijk toegeroepen. “Hoeven jullie een dag lekker helemaal niks te doen.” Mijn opmerking dat een urenlange veldtocht naar de Eroski niet onder de noemer ‘lekker helemaal niks doen’ viel, ketste af op hun AirPods.

Terug bij ons huis vonden we vier van de vijf aan het zwembad, eentje lag nog steeds te meuren in haar slaapkamer. Mijn vraag of ze misschien even konden helpen om de boel uit de auto te laden, stuitte op onbegrip.
“Huh? Wij koken toch?” We kregen ze, met enige stemverheffing, toch zover om op te staan van hun zonnebedden. Om vervolgens te horen dat dit merk frisdrank niet goed was, de avocado’s onrijp en het bakje gamba’s te klein. En waar de Taki’s waren? Hadden we wel goed gezocht?
Misschien had ik beter aan het begin van de zomervakantie naar de Makro kunnen rijden om daar een paar treetjes Red Bull en twintig diepvriespizza’s te kopen en dat allemaal dat stinkende rovershol in te gooien. Om dan stiekem met mijn vrouw naar een onbekende bestemming te vliegen en pas op de laatste dag van de schoolvakantie de slaapkamer­deur open te maken. Wedden dat ze een topvakantie zouden hebben gehad? Wij ook.
Helaas. Deze zomer gaan we toch weer met de hele familie naar ons vakantiehuis. “Want het is misschien wel een van de laatste keren”, zei mijn vrouw. “Ik hoop het van harte”, hoor ik mezelf al mompelen als ik straks weer in de rij sta voor de kassa bij Eroski.•

‘Ik was niet zo moedig als puber. Ik scheet in mijn broek’Lees ook