High-class escort Amber: ‘Deze tv-ster was tot in zijn tenen een gentleman, maar ook hij had een rauw randje’

Hij is inmiddels overleden, maar ik denk nog regelmatig aan ‘meneer BN’er’: een bekende Nederlander. Hij woonde in het Gooi en sinds hij weduwnaar was, nodigde hij me regelmatig uit. Altijd met een glimlach en alle egards. Hij complimenteerde me tot op het bot. In dezelfde bewoordingen als alle vorige keren, prees hij hoe mooi ik ben. Een van de weinigen buiten de ‘Gooise-glamour-bende’, want zo noemde hij zijn collega’s, zonder botox en fillers en andere ‘nepperij’. Deze tv-ster was tot in zijn tenen een gentleman. Toen mijn auto een keer naar de garage was, haalde hij me op in een cabriolet.
Maar sprookjes bestaan niet. Ook hij had een rauw randje.

We hadden die eerste keer gevreeën, ik gebruik met opzet dat woord omdat ook hier zijn goede manieren prevaleerden. Het condoom was opgeruimd, de monden gespoeld met het laatste restje Pellegrino uit de fles. We kletsen nog even na, hij zittend in een fauteuil die uitkeek op de immense, omheinde tuin. Ik op bed; de donsdeken om me heen geslagen. “Ik moet plassen.” Ik veerde omhoog, voelde de aandrang in mijn blaas. “Waar is de wc?” Hij stond op. “Ik wijs het wel even.” We liepen samen door de gang. Ik in enkel een stringetje. Hij in zijn katoenen boxer, zijn buik, het gedeelte van zijn lichaam dat zichtbaar tegen de overmatige kilo’s vocht, glooiend over het elastiek. Hij opende de deur. Bleef staan. “Mag ik kijken?” Ik wilde net gaan zitten op het chique Japanse toilet met ingebouwde sproeier. “Je bedoelt?” Hij boog zijn hoofd. “Gewoon kijken. Hoe jij plast.” Ik vermoedde het begin van een aanzet. Een bekentenis. Een ingang naar een andere service die ik zou kunnen verlenen als we elkaar beter leerden kennen. Maar hij glimlachte. “Het windt me op. Een plassende vrouw. Het gekletter onder je. Hoe je je afveegt. Hoe je kijkt. Hoe je slipje tussen je benen klemt. Niets meer. Niets minder.”
Ik liet hem in de deuropening staan. En ik liet hem toekijken terwijl ik mezelf leegde. Ik scheurde een paar velletjes Goois toiletpapier van de rol, vouwde ze drie keer, een routine aangeleerd uit zuinigheid, en depte mijn vulva, nog vochtig van onze vrijpartij. “Dank je wel.” We liepen samen terug. “Wil je nog een gebakken eitje? Iets anders?” We aten een ijsje in zijn tuin. Een simpele cornetto.
Hij bleef me bellen. Hij bleef hoffelijk. En hij bleef al die keren kijken hoe ik plaste. Het werd geen ding. Ik voelde me vrij. Gewaardeerd. Het was geen moeite voor me. Hij stond in de deuropening. Ontspannen. Respectvol. We dronken nog wat, kletsten over koetjes en kalfjes en op warme dagen haalde hij cornetto’s voor me in huis. Ik zag hem afvallen. Opnieuw zwaarder worden. Altijd bleef hij galant. Mijn Heer Bommel uit Showbizzland.•

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.258 Wat niemand ziet lees hier het hele magazine.

Amber: ‘Hij trekt de ritsen open en ik zie zijn penis zwellen als hij mijn voeten masseert’Lees ook