HIJ IS DIK. NIET EEN BEETJE GEZET OF ZELFS MAAR FORS. Nee, Arend is van het formaat waarbij een sumoworstelaar slank afsteekt. Handen als kolenschoppen. Een buik waar je een kleuterklas op kunt laten rolschaatsen. “Hoi amber.” Hij kijkt me guitig aan. “Ik heb er zin in.” Hij geeft me de envelop met het afgesproken bedrag. Ik maak in mijn hoofd een rekensommetje. Als hij op mij ligt, stik ik. Als ik op hém lig, is zijn penis waarschijnlijk te kort. “Zullen we wat drinken?” Hij opent een fles pinot noir die hij zelf meebracht. “Die te dure bocht uit de bar beneden hoef ik niet. Ik hou van lekkere dingen. Zoals jij.” Hij knipoogt, we toosten. De wijn is verrukkelijk. “Rond in de mond met een geweldige finale”, reageert Arend als ik hem complimenteer. Zijn onderkin deint loom mee met zijn woorden. De fles is halfleeg als ik opsta. Het gesprek is amusant, Arend is een getalenteerd verhalen­­verteller, maar ik ben hier niet voor niets. “Je mag je behaatje aanhouden.” Weer die brutale knipoog. Ik kan het van hem hebben. Deze man beklaagt zich niet. Schuilt niet achter onzekerheid. En ik hoef hem ook niet te vertellen dat hij op de weegschaal de bovenkant van het gemiddelde aantikt. Arend is Arend en hij is zichtbaar gelukkig.