“ALS MEISJE ZAG IK EEN TV-RECLAME van een of andere uitvaartverzekering, waarin je de klepel van zo’n grote klok langzaam heen en weer zag zwaaien, tot-ie plotseling tot stilstand kwam. De boodschap was: let op, je kan zomaar doodgaan. Daar werd ik zó down van – stel je voor dat mijn moeder er op een dag niet meer zou zijn. Ze was een alleenstaande bijstandsmoeder met twee kleine kinderen; we waren eerder bezig met overleven dan met leven. Hoe zou ik verder moeten zonder haar? Mijn moeder was mijn grote voorbeeld, echt een aanpakker. Ze heeft me geleerd dat ik me beter kon bezighouden met het hier en nu en niet moest piekeren over wat er straks allemaal zou kunnen gebeuren. Rond haar vijftigste kreeg mijn moeder te horen dat ze ongeneeslijk ziek was, een mededeling die het voor haar nóg duidelijker maakte dat ze alles uit het leven moest halen. Dat heeft ze vijftien jaar lang volgehouden. Tijdens haar begrafenis droeg iedereen vrolijke kleuren. Ze wilde geen religieuze toestanden, geloofde ook niet in een hel of een hemel. Ook dat heb ik van haar overgenomen.