In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Melissa (35), moeder van Jonah (3). Zij kreeg een postpartum depressie en voelt zich nu nog steeds niet de oude.
“Mijn verhaal begint eigenlijk al in de laatste twee maanden van de zwangerschap. Ik ben vrij klein en kon amper lopen door de bekkenpijn, dus was behoorlijk klaar met die grote buik. Zeker omdat ik altijd aan de wandel moest met onze hond. De rest van de dag lag ik dan uitgeteld op de bank. Toen met 39 weken mijn vliezen braken was ik dus vooral blij: eindelijk, hier met die baby.
Die blijdschap was van korte duur, want de ontsluiting kwam niet op gang. Na 20 uur weeën zonder resultaat werd ik opgenomen in het ziekenhuis. De pijn overweldigde me, dus vroeg ik om een ruggenprik. Uiteindelijk had ik daar 20 minuten plezier van: door het wegvallen van alle pijn had ik ineens volle ontsluiting.
Persen mocht alleen niet, want ik had koorts en de baby misschien ook. Eerst moest ik aan een infuus. Toen de hartslag van de baby plotseling wegviel was er paniek. Binnen een handomdraai stond er acht man personeel om me heen en moest ik ineens wél persen. Uiteindelijk werd Jonah geboren, met knip en vacuümpomp.”
“De volgende dag mochten we naar huis, maar dat was niet echt het feestje waar ik op hoopte. De bevalling had er ook mentaal flink ingehakt. Ik kon moeilijk ontspannen en had veel stress in mijn lijf. Na drie dagen ging mijn man weer aan het werk en toen ook de kraamzorg weg was, zat ik daar alleen. Met een baby die héél veel huilde en amper sliep.
Ik gleed langzaam weg in een postpartum depressie. Alles voelde heftig en kostte buitengewoon veel moeite en energie. Ik twijfelde aan mezelf, durfde Jonah niet alleen te laten en voelde me daarnaast schuldig tegenover mijn zoontje: wat had hij aan een moeder als ik? Hoe beter het met Jonah ging, hoe slechter ikzelf eraan toe was. Het leek een bodemloze put. Ik bleef maar vallen en vallen, alles werd steeds donkerder.
Mijn moederschap voelde als één groot falen, maar daar praatte ik eigenlijk alleen met mijn man en zus over. Er zat voor mijn gevoel een taboe op, en ik vond het moeilijk om erover te beginnen met mensen die het niet zelf ervaarden. Dan beland je toch al snel in het hoekje ‘goedbedoelde adviezen’. En daar had ik op dat moment ook niets aan. Het resultaat daarvan was dat ik voornamelijk in mijn eigen hoofd bleef zitten.”
“Na zes weken durfde ik het eindelijk aan om Jonah even alleen te laten, zodat ik kon douchen. Dat ging meteen helemaal mis. Toen ik terugkwam en in zijn wiegje keek, was hij helemaal blauw aangelopen. Hij was aan het stikken in zijn eigen speeksel. Na een ambulancerit en halve dag in het ziekenhuis bleek hij gelukkig helemaal oké, maar met mij ging het daardoor verder bergafwaarts.
Mijn knop kon nu helemaal niet meer uit: hem alleen laten was onmogelijk. Na drie maanden kon ik alleen nog maar huilen. Slapen ging amper, ik was helemaal kapot. Na een bezoek aan de huisarts duurde het vijf maanden voor ik uiteindelijk aan mijn behandeling kon beginnen. Het werd een mix van lichttherapie voor mijn slaapritme, groepssessies, medicatie en één-op-één-gesprekken met een psycholoog.”
“Nu, drie jaar later, kan ik nog steeds niet zeggen dat ik de oude ben. En toen ik me vorig jaar weer enigszins goed begon te voelen, raakte ik per ongeluk zwanger. Heel dom, ik neem mezelf dit nog steeds erg kwalijk. De onverwachte zwangerschap gooide me helemaal overhoop: extreme paniekaanvallen, tot overgeven aan toe, slapeloosheid, huilen… Ik was doodsbang voor nóg zo’n pikzwarte wolk. Uiteindelijk besloot het universum dat dit niet het goede plan was: bij de eerste echo zagen we geen kloppend hartje.
Hierdoor weet ik wel één ding zeker: Jonah zal nooit een broertje of zusje krijgen. Dat doet me verdriet, maar ik moet hierin voor mezelf kiezen. Ik weet echt niet of ik een tweede postpartum depressie aan zou kunnen.”
“Ik had het zo graag anders willen zien allemaal. Dat ik trots kon zijn op de afgelopen jaren, maar het gevoel van falen blijft heel erg aanwezig. Iedereen kan dit, moeder zijn, dus waarom is het mij niet gelukt? Zulke gedachten passeren nog regelmatig de revue. Daarnaast ben ik nog vaak bang dat ik hem niet hoor huilen, of hem niet kan troosten. Ik kan niet echt zeggen dat ik hier sterker door geworden ben. Zo voelt het in ieder geval niet.
Maar ik wil dit verhaal wel vertellen in de hoop dat een ander er misschien iets aan heeft. Al is het maar één vrouw. Een postpartum depressie is niet iets om je voor te schamen, je kunt er niets aan doen. Ja, dat is makkelijk gezegd zo, maar ik spreek wél uit ervaring. Ik hoop vooral dat het beter bespreekbaar wordt, want ik weet hoe eenzaam en zwaar het is om alleen te lijden. Dus trek aan de bel als je signalen denkt te herkennen, bij jezelf of bij een ander. Ga het gesprek aan, of wees een luisterend oor. Dat kan al enorm waardevol zijn.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Yvette wilde jarenlang een kind: ‘Maar toen-ie er was, wilde ik hem wegdoen’
